POV Luke Hemmings.

Het eerste wat me opviel toen ik wakker schrok was de pijn die door mijn hele lichaam leek te trekken. Het tweede waren de geluiden om me heen, mensen schreeuwde, auto’s toeterde en in de verte hoorde ik sirenes steeds dichterbij komen. Het derde was dat Jacey slap tegen me aan hing, er liep een straaltje bloed over haar wang en haar arm lag in een rare houding. Haar rechterbeen leek vast te zitten tussen de stoel en de ingedeukte autodeur en ik was bang dat, dat niet het enige was waar ze last van zou hebben. De klap was aan haar kant het grootst geweest. Beelden van het busje dat steeds dichter bij kwam schoten door mijn hoofd en met een grom kneep ik mijn ogen dicht. Toen ik voor me keek zag ik dat Dave ook bewusteloos was, hij hing half over het stuur heen en zijn ogen waren dicht. Langzaam voelde ik mezelf in paniek raken en hoe langer ik naar Jacey keek hoe erger het gevoel werd. Ik probeerde mijn gordel los te maken zodat ik dichter naar haar toe kon kruipen om haar los te krijgen maar ik had de kans nog niet gekregen of de deur aan mijn kant werd al open gegooid. Twee handen pakte mijn armen vast en verschillende vragen werden naar mijn hoofd gegooid toen ik voorzichtig uit de auto werd getild.

‘Jacey! Jullie moeten eerst Jacey helpen,’ gilde ik nog steeds licht in paniek toen ik wankelend op mijn benen tussen twee ambulance medewerkers stond.

Ik wou terug de auto in kruipen maar ik werd al snel tegen gehouden door een politieman. Hij legde beide handen op mijn schouders en keek me streng aan.

‘Luister jongeman, ik begrijp dat je bezorgd bent om je vriendin maar je kan de ambulance en brandweer medewerkers beter hun werk laten doen. Op die manier kunnen we haar zo snel mogelijk bevrijden uit de auto en haar behandelen, snap je dat?’

Wazig keek ik de man aan en pas toen ik mijn wangen nat voelde worden kreeg ik door dat ik aan het huilen was. Een ambulance medewerker gaf me een medelevende glimlach.

‘Zou je even met me mee willen lopen maar de ambulance, we willen graag even checken of je helemaal oke bent. Jullie hebben een harde klap gehad,’ zei ze vriendelijk.

Ik knikte en volgde de vrouw naar het gele busje. Steeds wierp ik een blik opzij, alleen om te zien dat ze nog steeds bezig waren om Jacey uit de auto te krijgen. De brandweer stond nu ook om te auto heen en met een soort zaag maakte ze de autodeur open. Toen ze de deur aan de kant gooide leek het wel alsof ik versteende. Jacey was nog steeds bewusteloos en zelf vanaf hier kon ik zien dat ze lijkbleek was. Paniek raasde opnieuw door mijn lichaam en ineens voelde ik me heel erg misselijk worden. Mijn hoofd bonkte, de wereld draaide en ik had het gevoel alsof ik geen lucht meer kreeg. De handen van de vrouw duwde me dwingend naar de ambulance en zodra Jacey uit het zicht was kon ik weer normaal ademhalen. Ik moest gaan zitten zodat ze me konden onderzoeken en nadat ze met een lampje in mijn ogen hadden gekeken en meerder vragen hadden gesteld werd er vast gesteld dat ik er met een lichte hersenschudding en wat schrammen vanaf gekomen was.

‘Wil je met haar meerijden naar het ziekenhuis?’ vroeg de vrouw toen de brancard met Jacey erop langs sjeesde.

Ik knikte en samen met de vrouw klom ik in de ambulance, Jacey was nog steeds buiten bewust zijn en de bezorgde blikken op de gezichten van de ambulance medewerkers ontgingen me niet.

‘Het komt toch wel goed met haar?’ piepte ik bang toen ze nogmaals met een lampje in Jacey haar ogen schenen.

‘Ze heeft duidelijk een harde klap tegen haar hoofd gehad en het baad me zorgen dat ze nog niet is bijgekomen, ik kan je helaas pas meer vertellen als we haar uitgebreid onderzocht hebben,’ vertelde een van de dokters me.

Met tranen in mijn ogen keek ik naar het roodharige meisje dat stil en bleek op de brancard lag. Ik pakte haar hand vast en kneep er zachtjes in.

‘Word alsjeblieft snel wakker Jace,’ smeekte ik, maar mijn woorden werden overstemt door de gillende sirene.