EERDER IN SAY CHEESE:
'Meneer de Groot, we hebben een deal. Kom maar op met dat verhaal.'

Jake schudt zijn hoofd. 'Nee, zo makkelijk gaat het niet.' Hij legt zijn handen op mijn schouders en schudt me door elkaar. 'Ik heb je in mijn macht,' zegt hij met een diepe stem voor hij zich lachend omdraait.

Aflevering 9: Therapeut of juffrouw, dat is de vraag

Zinzi legt haar broodtrommeltje met sla en spring rolls op tafel en legt daarnaast een banaan. Zinzi heeft een obsessie met gezond eten. Geen wonder dat haar huid er zo ongelooflijk zacht en gezond uitziet. Ik aan de andere kant gebruik gewoon het magische mengsel make-up om mijn wallen te verbergen. Ik zou willen dat ik een van die meisjes was die nul gaven om hun uiterlijk, maar als ik van mezelf schrik ik de spiegel als ik opsta, moet ik toch het een en ander verbeteren.

'Dus mevrouw Smit,' Zinzi trekt een stoel van een andere tafel mee, 'ik krijg nog een verhaal van jou.' Met opgehaalde wenkbrauwen voegt ze er zachtjes "Westons feest" bij alsof ze twijfelt of ik wel weet waar ze het over heeft. Ik weet maar al te goed waar ze het over heeft. Zo onopvallend mogelijk probeer ik naar Michaël te kijken, maar hij is in gesprek met Levi. Ik moet hier maar zelf uit zien te komen. Gelukkig vergeet Zinzi dingen snel, ik heb dit al twee dagen kunnen uitstellen. Een dagje, nee een weekje, kan er zeker nog wel bij.

'Sorry, meisje maar dat is mijn stoel.' Een eerstejaar komt met een volle rugzak achter Zinzi staan en tikt haar voorzichtig op de rug. Normaal gesproken zou Zinzi het zo hebben teruggeven, ik ben daarom nogal verrast door haar reactie.

'Nou, nu is het van mij! Ik wil gewoon weten wat er op Westons feest is gebeurd, oké?'

Nee, ik ben niet verrast, eerder geshockt. Oké, ik trek alles gewoon terug. Ze is nogal zeker van haar zaak. Dit valt niet meer uit te stellen.

'Levi, schat, mag ik je bril?'

Ik slik even. Haar manier van spreken staat me niet aan. Het enige wat ik niet te klagen heb in Levi en Zinzi's relatie zijn de koosnaampjes. Simpel gezegd hebben die twee er geen. Alleen als Zinzi per se iets van me moet weten, gebruikt ze woorden als "schat" of nog erger "scheetje" om Levi te roepen. Geen idee waar die logica vandaan komt, maar het is nou eenmaal de logica waar dit eenjarige koppel mee rond loopt. Hoe meer ik in de problemen zit, hoe kleffer ze worden. Werkte het maar ook zo bij Michaël, maar nee hoor, de kneus is 24/7 aanhankelijk aan Nicole.

'Lieverd, alsjeblieft?'

Een beetje verward haalt hij een zwarte brillenkoker uit zijn tas en haalt hij er een rayban bril uit. Zinzi bedankt hem al glimlachend.

'Sinds wanneer heb jij een bril?' Verward kijk ik naar de nu lege koker.

'Al twee jaar. Je bent heel oplettend, Daniëlle. Ken ik jou niet al sinds de eerste?'

'Derde,' verbetert mijn innerlijke betweter hem. 'In de eerste was je nog een nobody voor je onze populariteit opzoog, weet je nog?' Levi rolt met zijn ogen en haalt zijn telefoon uit zijn zak. Een universeel teken van de jeugd dat ze iemand negeren.

'Maar dus,' Zinzi heeft het brilletje op het puntje van haar neus gezet alsof ze er nu als een "echte" therapeut uit ziet, 'het verhaal alstublieft.'

'Zi, doe normaal. Er valt niets te vertellen.'

'Dat was precies wat je zei toen je had gezoend met Ashley. En daar praten we nog steeds over.'

Ik kan het niet laten een diepe en overdreven zucht te kreunen. Ashley was echt een groot ding geweest. Ze was twee jaar ouder dan ik, twee keer knapper dan ik, twee keer awesome-er dan iedereen. Ashley was echt een dingetje tot dat ongemakkelijke moment het verpestte. "Ik denk dat ik toch hetero ben". Ik zucht. Gelukkig is zij nu afgestudeerd en zit ik hier vast in de vijfde.

'Kunnen we alsjeblieft met het Ashley-trauma ophouden? Zelfs Nicole weet het.'

'O, maar ik weet alles.' Nicole stopt een nieuw kauwgompje in haar mond en kijkt -een beetje stoned lijkt het- naar haar nagels. Ik zal maar niet op haar woorden reageren. Niet eens zo omdat ik een erg beledigende comeback heb, maar eerder gewoon omdat ze me dit keer oprecht bang maakt.

'Oké, we stoppen met Ashley, maar geef ons dan iets nieuws! Ik wil wat girl on girl drama!' Ze leunt lichtelijk verveeld op haar hand en is helemaal uit haar serieuze therapeutrol. Ze doet de bril van haar neus en in haar rode haren. 'Ik ken niet veel lesbiennes weet je? Ik wil gewoon eens in de magische wereld van Dani Smit kijken.'

'Je beseft toch wel dat ik bijna alleen met jullie omga en dat mijn leven nogal gelijk loopt met de jouwe?'

Ze recht haar rug, doet Levi's bril weer op en kijkt me sceptisch aan. 'Nou als jij alles zo serieus en stom gaat nemen, doe ik dat ook.'

'Want therapeuten doen stom?'

Ze kijkt me niet-begrijpend aan. 'Wat nou therapeut?' Ze kijkt door de bril naar zichzelf, knippert even met haar ogen door het slechte beeld dat ze doorheen zag en zet dan de bril af. Levi grist het snel weg van tafel voor Zinzi het nog breekt. Slimme zet Vos, want zijn vriendin begint al met overdreven handgebaren te bewegen.

'Wat nou therapeut?' gaat ze verder. 'Ik ben een strenge juffrouw!'

Ze sjort aan Levi's mouw ook al heeft hij het gesprek sowieso moeten horen. Hij zit naast haar.

'Zag ik eruit als een juffrouw?'

Hij kijkt op van zijn mobiel. Geeft Zinzi een blik zo snel dat ik het niet kan lezen en pakt zijn tas in. Zinzi duwt haar volle lippen op elkaar en laat haar hand langzaam van Levi's mouw zakken tot zijn hand.

'Ik moet ergens heen.' Levi slaat zijn rugzak om zijn schouders. Zinzi staat op, maar hij gebaart haar weer te gaan zitten en laat haar hand los. Met een bezorgd gezicht laat Zinzi haar arm slap langs haar lichaam hangen.

'Niet worden opgegeten door de chagrijnige Daniëlle, ja?' Levi geeft een zacht kusje op het puntje van Zinzi's neus en knikt Michaël dag. Mij groet hij niet. Ik zag hem ook geen afscheid nemen van Nicole, maar die weet blijkbaar toch alles, dus misschien was het wel een telepathische dag.

'Je moet niet zo gemeen doen tegen Levi.' Zinzi legt haar koude, ik zweer hoe kunnen ze altijd koud zijn, handen op mijn schouders.

Ik wuif haar woorden ongeïnteresseerd weg. Levi vertrouw ik gewoon echt niet. Je kan niet met zoveel meisjes blijven flirten, terwijl je een vriendin hebt. Als Zinzi dat niet in kan zien, heb ik als beste vriendin de baan het voor haar te doen. Sowieso heeft de player in de eerste en tweede zo veel relatie versleten met vreemdgaan, en met wat ik nu weet over Westons feest, kan ik hem echt nul procent vertrouwen.

'Zi,' begin ik dan ook, 'ik-.' Maar dan word ik afgeleid door een zwartharige jongen aan de andere kant van de kantine: Jake. Hij heeft zich niet aan zijn belofte gehouden en mij voor twee dagen ontloopt. Eikel.

'Ik moet even iets doen.'

'Waar ga je heen?' vraagt ze verbaasd als ik op sta en mijn rugzak pak. Michaël kijkt kort op en ik geef hem de "ik heb de vage Jake de Groot gespot" blik. Onze blikken ontwikkelen zich constant.

'Ga je Ashley zoenen, Daantje?'

Meen je die Mickey? Dit is jouw hulp? We moeten een keer even een goed smoesje verzinnen voor het Leviprobleem.

'Nee, Mickey' reageer ik kortaf, 'ik ben ongesteld.' Kijk Michaël, dat is nou eens een smoesje. Met vlugge passen loop ik van onze tafel vandaan en volg ik het zwartharige hoofd in de menigte leerlingen.

'Jij! Hé, Jake!' Ik pak zijn arm vast en dwing hem naar me toe te draaien. 'Je ontloopt me, eikel.'

Hij draait zich naar me om en duwt me dan gelijk aan de kant. Voor ik er iets van kan zeggen niest hij drie keer. 'Sorry, ik denk dat ik allergisch voor je ben,' lacht hij. Zijn ogen zijn roodachtig en lichtelijk wazig. Oké, dus misschien heeft hij een geldige reden om mij te ontlopen.

'Je ziet er vreselijk uit! Wat doe je op school?'

Hij glimlacht mijn woorden onverschillig weg, maar in zijn toestand ziet zelfs die glimlach er een beetje triest uit. 'Je had me gisteren moeten zien. Ik lag in een bed van kots. Bijna net zo erg als jij op Westons feest.' Jake grijnst als hij zich het feest weer herinnert, draait zich om en loopt weg.

'Hé wacht!' roep ik verontwaardigd uit voor ik voor hem ga sta. 'Waar ga je heen?' De grijns zit nog op zijn gezicht geplakt als hij mijn schouders beet grijpt en me flink door elkaar schud.

'Zie je wel. Ik heb je in mijn macht!' lacht hij met een verkouden ondertoon. 'Je loopt als een zwak schaap achter me aan.'

Ik duw hem hoofdschuddend -misschien zelfs met een snufje medelijden- van me af. Ik snap echt niks meer van deze gozer. 'Je moet echt naar huis,' zeg ik daarna. 'Hoe ben je sowieso zo verkouden geworden? Zo koud is het nou ook weer niet buiten.'

Hij haalt onverschillig zijn schouders op. 'Tja het begint herfst te worden en als je maar lang genoeg buiten staat om te roken...' Hij wijst naar zijn neus en lacht. 'O ja en ik had geen jas aan.'

'Kneus!' Ik geef hem zacht stootje tegen zijn arm. Eerder een aaitje. In de situatie dat hij nu zit, lijkt hij al breekbaar genoeg.

We kijken automatisch langs de gangen als de bel gaat. Een stroom van leerlingen komt de kantines uit gelopen. Er hangt een ongemakkelijke stilte tussen ons die gelijk wordt gebroken door zijn genies. 'In de volgende pauze vertel ik het,' zegt hij me na zijn neus af te hebben geveegd met een zakdoekje.

Diep van binnen wil ik het maar al te graag horen, maar dit kan ik hem niet aandoen. 'Nee, jij moet naar huis.' Ik geef hem een bezorgd klopje op zijn schouder. Ik moet echt stoppen hem zo te betasten. Straks word ik ook nog ziek.

'Je hebt gelijk, thuis heb ik meer tijd om buiten te roken.'

'Idioot.'

Jake grijnst.