EERDER IN SAY CHEESE:
Voor ik mijn mobiel aan Levi geef zoom ik vlug in op de persoon. Gewoon, om zeker te zijn dat wij niet in het gesprek valt. Nou, er is natuurlijk geen "wij". Gewoon. Ja, nou, je snapt wel.

'Volgens mij is dat Jake de Groot.'

Aflevering 6: onderkin herkenningsvermogen

Ik wrijf over mijn hoofd, maar het zweet lijkt maar te blijven stromen. Vreselijk dit. Waarom ga ik ook alweer naar dit soort feesten? Het klinkt altijd leuk en aardig, maar in de meeste gevallen zit je vast in een verpakking van zwetende tieners.

'Mickey!' Ik pak net op tijd de rode bank vast voor ik val. Even mijn balans terug vinden. De hele kamer spint om mijn heen en het gepraat van mensen klinkt wazig.

Er komt rechts van me iemand naast me staan. Hij torent ver boven mij uit en bukt om op mijn lengte te komen. 'Leugenaar!' roept hij in mijn oor. Verbaasd kijk ik op en gelijk net wat lager dan zijn gezicht. Ik tel wel vijf onderkinnen die aan zijn gezicht bungelen. Er zit wat chips in de vetrollen verborgen.

'Wat?' vraag ik verbaasd, maar voornamelijk vermoeid. Het gespin is gestopt, alleen is mijn hoofd begonnen met hevig gebonk. Hoeveel heb ik wel niet gedronken? Heel kort maak ik een overgeef reflex. Te veel.

'Leugenaar!' herhaalt de onbekende jongen. 'Je valt niet op meisjes.'

Ik grinnik en kijk hem ongelovig aan. 'Waarom zou ik daarover liegen?' Dan schiet me te binnen wie hij is. Jake, dé Jake de Groot waar ik naar op zoek was.

'Levi,' zegt hij. 'Levi!' herhaalt hij luider. Er kijken mensen op van het lawaai en mijn pogingen om hem te sussen hebben geen zin. Meer klasgenoten staan op om zijn geroep bij te staan. Honderden mensen met onderkinnen lijken me te omringen tot dan Levi in het midden staan.

'Vertel ze de waarheid, Dani.'

Zweterig word ik wakker en zit ik overeind. Ik schrik gelijk van het takje dat tegen mijn raam aantikt alsof het een verdwaalde onderkinvetlap was. Nog nahijgend kijk ik mijn donkere kamer rond. De zon is nog niet opgekomen om het te verlichten. Het moet waarschijnlijk ergens midden in de nacht zijn. Met een zucht ga ik weer liggen. Van alle vage dromen, en ik heb er eerlijk waar veel, sloeg dit echt alles. Ik bedoel serieus, hoe kan er zoveel chips in je onderkinnen vast blijven zitten? Toch blijft het woord "leugenaar" nog hangen.

'Maar ik ben echt gay,' mompelt gefrustreerd alsof het onderkinleger me kan horen. Ik draai me om naar mijn andere zij. Hoe graag ik dit hele Levi gebeuren wil vergeten alsof het nooit is gebeurd, het klinkt niet echt iets als wat ik zou doen: zonder gevoelens iemand zoenen. Ja, ik heb genoeg meisjes gezoend waarmee ik uiteindelijk niks heb gekregen, maar ik voelde me wel aangetrokken tot ze. Levi? Levi Vos? Dat kan niet. Toch kan ik me er ook echt helemaal niets van herinneren, misschien was ik toch echt gewoon té dronken.

De ochtend op school blijft het in mijn hoofd hangen. De eikel in kwestie zit voor me met zijn dure poloshirt. Ik kijk op van mijn wiskundeschrift en klik bedachtzaam op mijn pen. Zou hij een goede zoener zijn? Ik schud vlug mijn hoofd. Hè bah, Dani, doe normaal. Ik kan niet wachten tot ik die Jake de Groot kan vinden, dan krijg ik eindelijk een logische verklaring voor dit alles. Ik heb een foto en een naam, dan moet het lukken toch?

'Meneer, kunt u vraag 58b uitleggen?' De jongen steekt twijfelend zijn hand op alsof het taboe is. Zijn ogen schieten steeds mijn kant op. Eerst snap ik niet waarom, maar dan kijk ik naar de jongens toe.

'Vetzak!' schreeuwt Levi door een hoest door. Ik kijk teleurgesteld naar Michaël die als een zwak schaap met Levi meedoet. Zodra hij mijn blik in de gaten heeft, kijkt hij in tweestrijd naar mij en Levi. Uiteindelijk besluit hij gewoon te zwijgen.

'Waarschijnlijk zit er alleen maar vet in zijn hoofd.' Nicole smakt overdreven met haar kauwgom wetende dat je het niet mag kauwen in de klas.

'Beter dan de jouwe,' kaatst een zwartharig meisje kattig terug, 'die is gewoon hol.'

Ongemakkelijk kijk ik naar het hele gebeuren. Het voelt slecht om mijn vrienden hiervoor te verdedigen en ook slecht om niks te doen. Ik kijk seinend naar de leraar, maar hij negeert het natuurlijk gewoon. Typisch.

'Kijk nou,' hoor ik Nicole afkeurend zeggen. Ze staart het meisje van top tot teen aan. 'Het praat. Het praat tegen mij.' Ze rolt met ogen. 'Net alsof het,' ze laat even een stilte vallen, 'die eer heeft.'

Gelukkig gaat de bel, want het zwartharige meisje kijkt alsof ze gaat ontploffen. De jongen naast haar probeert haar te kalmeren, maar ze duwt zijn behulpzame hand van haar hand af. Als de bek gaat blijft mijn blik het vriendengroepje volgen. Levi, Michaël en Nicole staan klaarblijkelijk niet te poppelen om hun excuses aan te bieden. En Zinzi, hoe een schat ik haar ook vind, lijkt helemaal niet te beseffen dat het gemeen was. Nog even kijk ik naar het zwartharige meisje en haar vrienden. Buiten het lokaal loop ik vlug naar het trio toe.

'Sorry,' zeg ik snel. De eerste die zich omdraait is de dikke. De andere twee volgen al snel.

'Mijn vrienden zijn klootzakken.'

'Ik heb je medelijden niet nodig.' Het meisje stapt uitdagend naar voren.

'Jazz,' zucht de jongen, 'ze is het niet waard.'

Ik doe alsof ik die belediging niet heb gehoord. Ik heb sowieso een laaiende blik van Jazz om op te focussen.

'Je hebt gelijk, Jake,' snuift ze me af voor ze zich omdraait.

'Jake!' roep ik dan geschrokken uit als ik de naam herken. 'Jake de Groot?'

'Uh, is dit een strikvraag?' Jazz trekt aan zijn mouw om weg te kunnen gaan, maar hij blijft tot mijn opluchting staan. Hij stroopt zijn blauwe mouwen op.

'Sorry, ik kon je niet herkennen zonder die onderkinnen.' Ik schrik als ik besef wat ik net heb gezegd. 'Ik bedoel, je ziet er anders uit op de foto.' Verward zoek ik naar de juiste woorden, je weet wel, van die aardige. Het gaat niet zo soepel nu ik zo veel heb gepraat met Levi. 'Beter!' is alles dat ik er snel uit kan kramen. Ik schud mijn hoofd en haal mijn telefoon uit mijn zak.

'Ik heb hier geen tijd voor.' Jazz zucht gefrustreerd en trekt dit keer aan de mouw van de andere jongen. 'Loyd, loop je mee?'

'Wacht even,' zeg ik als ik Jake ook zie weglopen. Jazz en Loyd lopen verder, maar door mijn smekende (of zielige, hangt er vanaf hoe je het bekijkt) blik blijft Jake staan. 'Heel even,' beloof ik hem voor ik vlug door mijn foto's scroll. Ik draai mijn telefoon zijn richting op zodra ik het vind. Hij pakt het vast om het te bekijken. Heel kort gniffelt hij om het spongebob telefoonhoesje voor hij naar de foto kijkt.

'O,' lacht hij. Eerst grinnikt hij opnieuw, maar al vlug breidt het zich uit. Zijn ogen gaan bijna helemaal dicht als hij harder begin te lachen. 'Die foto weet ik nog! Echt een grappig verhaal zit daarachter.' Zijn lach dooft weg als ik er niet verder naar vraag. Ongemakkelijk gaat hij door zijn zwarte half lange haren. Als hij het nog even laat groeien, kan hij zo een manbun krijgen.

'Het grappige verhaal wil je natuurlijk niet weten.' Hij stopt zijn handen teleurgesteld in zijn zakken. 'Dus wat is er met de foto?'

'Zoom eens in rechts achterin.' Ik kom naast hem staan om mee te kunnen kijken in mijn telefoon.

'Ben jij dat nou?' Hij fronst even en kantelt zijn hoofd alsof de kwaliteit van de foto zo beter is.

'Ja, met een Levi blijkbaar.'

Hij geeft me niet-begrijpend de telefoon terug. 'Dus Levi heeft weer met een of andere slet gezoend. Dat is geen nieuws.'

'Hey!' Ik stop met een beledigend gezicht mijn telefoon weg. 'Hoezo slet?'

'Nou, het is wel het vriendje van je,' hij stopt even om heel meisjesachtig en overdreven "bff" te zeggen. 'Het is zacht gezegd niet echt aardig. Jazz had gelijk,' hij zucht, 'ik heb geen tijd om meisjesdrama te behandelen.' Met rollende ogen draait hij zich om om zijn vrienden achter te gaan.

'Zo zit het niet!' Ik raak zijn schouder aan om hem te laten omdraaien, maar hij veegt het als viezigheid van zich af.

'Alsjeblieft,' ik kom voor hem staan om de weg te versperren, 'ik vraag je alleen dit en dan laat ik je met rust. Beloofd.'

Hij kijkt over mijn schouder, maar zijn vrienden zijn natuurlijk al lang weg. Vervolgens kijkt Jake mij bestuderend aan. Niet op een Levi manier, maar alsof hij zo kan uitvogelen of ik te vertrouwen ben of niet.

'Eén ding?'

'Ja.' Ik knik bevestigend.

Hij ademt diep in en laat het dan in een zucht los. Schouderophalend haalt hij zijn handen uit zijn zakken en doet hij zijn armen over elkaar heen. Verder zwijgt Jake, maar aangezien hij nog niet is weggerend zie ik het als een teken om verder te praten.

'Kan je me vertellen wat er echt is gebeurd op dat feest?'