Verveeld ga ik op snapchat en maak ik foto's van de kantine. Zinzi en Levi hebben normaal gesproken ook tussenuur nu, maar die zijn elkaar vast aan het aflebberen. Bah, daar hoef ik niet bij te zien. Gelukkig maar dat het bijna pauze is en de rest er zo ook is. En met de rest bedoel ik Michaël. Nicole is nog altijd een beetje eng.

'Dani!'

Een beetje verbaasd kijk ik naar het blonde meisje die tegenover me komt zitten. Even ben ik bang dat ik haar heb gezoend op Zinzi's feest en zij het wel serieus nam. In zulke situaties ben ik vaker in gekomen en elke keer voel ik me schuldig. Vandaar ook dat ik sober wilde blijven.

'Komt Levi zo? Ik ben Cataleya, dan weet hij wie ik ben.'

O het is er zo een. Iemand die de Leviplaag met zich meedraagt.

'Nee,' zeg ik schouderophalend. Ik grijns kort als ik op een idee kom en draai het vlug om in een bezorgd gezicht. 'En je kan maar beter uit zijn buurt blijven. Dit mag je absoluut niet doorvertellen.'

Een beetje paniekerig kijkt ze om zich heen. 'Eigenlijk ben ik niet zo goed in geheimen bewaren.' Hoewel ik haar eerlijkheid zeer waardeer, ga ik er toch gebruik van maken. Nouja, misbruik dan eigenlijk.

'Maar ik moet je dit vertellen.' Ik buig naar voren en fluister: 'Levi draagt een gevaarlijke ziekte met zich mee. Iedereen die in zijn buurt komt, raakt besmet.'

Ze deinst naar achter. 'Serieus?' Ik knik heftig. Geweldig zo'n naïef kind.

'Maar jij dan? Ga jij niet zowat elke dag met hem om.'

Shit, niet aan gedacht. 'Er zijn een paar die immuun zijn, maar aan de andere kant zijn sommige overgevoelig. Blondines vooral. Nicole moet er elke dag medicijnen voor innemen.'

Saved it.

Net als ik er een schepje bovenop wil doen hoor ik Levi al aankomen. Cataleya staat vlug op. 'Rennen!' schreeuw ik haar dan toe. 'Ren als de wind!'

Op mijn woorden loopt ze snel en paniekerig weg. Levi kijkt haar verbaasd na, maar Michaël moet de pret natuurlijk bederven. 'Dani heeft weer wat uitgespookt.'

'Sorry Vos, maar je verdient het gewoon.' Ik sla mijn armen over elkaar heen.

'Is goed Daniëlle,' zegt hij net zo bot terug, 'ondertussen zoek ik wél een leven.' Hij neemt niet eens de moeite om naast me te gaan zitten en loopt verder naar een tafel vol meiden.

Met een plof gaat Michaël tegenover me zitten en haalt hij mijn telefoon tussenuit mijn handen. Lachend scrollt hij er doorheen, waarschijnlijk mijn gesprekken.

'Oeh wie is Ashley?' Hij haalt plagend zijn wenkbrauwen op en houdt mijn telefoon verder van me vandaan als ik er naar graai.

'Die bitch weet je nog.' Hij kijkt me even vragend aan tot het bij hem doordringt. 'Die zoende, omdat ze wilde "testen" of ze op meisjes viel,' zeggen we in koor.

'Oeh als ze hetero is, mag ik haar dan hebben?' Met rollende ogen grijp ik opnieuw naar mijn telefoon. Deze keer gelukkig met succes.

'Even serieus,' Michaël gaat met zijn hand door zijn bruine krulletjes voor hij erop leunt, 'er is iets aan de hand.'

Ik haal mijn schouders op, maar heb gelijk die foto weer in mijn hoofd. Wie is de persoon die ik heb gezoend?

'Je hebt helemaal niets over Zinzi's feest gezegd. Is er wat gebeurd?'

'Nope, alles top.' Ik maak de fout om hem in zijn donkerbruine ogen te kijken. Gelijk heeft mijn beste vriend dan ook door dat ik tegen hem lieg.

'Waarom kan je het niet zeggen?'

Ik zucht. Michaël zou er toch achter komen. 'Ik ben verward door deze foto.' Ik schuif hem mijn mobiel toe met de desbetreffende afbeelding. Met twee tikken op het scherm zoem ik in op de zijkant van mijn hoofd.

'Mijn moeder zei ineens dat het een jongen was en ik...' Michaël houdt mijn mobiel bij zijn hoofd alsof hij een bril nodig heeft.

'Heb je al door je eigen foto's gekeken?'

'Hoe bedoel je?'

Zonder daar op te antwoorden, doet hij het al. Ik leun naar voren om mee te kijken. Er zijn wel honderd foto's gemaakt. De een erger dan de ander. Het zijn voornamelijk selfies van mijzelf of van Zinzi, maar dan ineens zit er een onbekend gezicht tussen.

'Wie is dat?' vraag ik Michaël als hij op de afbeelding klikt. Er staat een onbekende jongen op met niet een dubbele, maar een vierdubbele onderkin. Een klassieke lelijke selfie.

'Een betere vraag is, met wie ben jij?' Michaël zoemt in de rechterhoek van de foto. Het is een betere foto van mij die inderdaad met een jongen zoent. Als ik doorheb wie ik heb, schieten onze blikken naar elkaar. Het kan niet, is het eerste dat door mijn hoofd schiet. Ik kijk weer naar de foto en voel de warmte van pure paniek over mijn rug wrijven.

Levi.

Ik schud heftig met mijn hoofd heen en weer. Sneller en sneller alsof ik het beeld of nog beter zijn bacillen, weg wil schudden.

'Gadverdamme, Michaël.'

Hij kijkt me geschrokken aan als ik het probleem aan hem verwijt. 'Hé!' zegt hij dan ook verontwaardigd. 'Jij hebt je tong in zijn mond gestopt.'

'Het kan niet! Hoe dronken was ik wel niet? Ik kan toch niet hebben gezoend met...

Michaël gebaart me stil te zijn. Net op tijd, Zinzi en Levi komen aangelopen. Met grote ogen en wilde bewegingen probeer ik Michaël te overtuigen het niet aan Zinzi te vertellen. Nu maar hopen dat hij die boodschap heeft ontvangen.

'Met wie heb je gezoend?' Ik stuur nog een waarschuwende blik naar Michaël voor ik dat antwoord. 'O, Ashley.'

Nicole, ik heb niet eens opgemerkt dat ze bij Levi en Zinzi stond, fronst haar wenkbrauwen. 'Kwam zij er niet achter dat ze hetero was nadat ze jou heeft gezoend? Pijnlijk.'

Michaël lacht weer net te hard om Nicoles grap. Ik heb echt niks aan die kneus.

'Ja, erg pijnlijk. Zeg Mickey, wat denk jij?' Ik probeer hem te seinen om naar een ander onderwerp te gaan, maar overduidelijk ziet hij die hint niet. Een "huh" is alles dat ik van hem krijg.

'Ach, we maken allemaal fouten.'

Levi leunt naar achter om achter Zinzi in mijn gezicht te kijken. Bijna, een seconde, leek het alsof hij wist waar ik aan dacht. Bijna leek het alsof hij aardig was. Maar dan zo'n opmerking.

'Daniëlle maakt er alleen meer dan anderen.'

Bah. Die stomme bijnaam ook.

'Denk je dat ik nu chocola moet gaan halen? Ik kan in mijn tussenuur ook gewoon een hele zak koolhydraten gaan halen.' Verveeld leunt Zinzi op haar hand en richt ze zich op mij. Eindelijk iemand die een nieuw onderwerp begint.

'Doe wat je niet laten kunt,' antwoordt Michaël, ook al is het alles behalve aan hem gericht, 'maar als je het doet, doneer wat aan mij.'

Op zijn woorden staat Zinzi op met haar portemonnee om naar de automaat te gaan. Ik kijk mijn beste vriendin aan. Ik en haar vriendje? Nee, zoiets fout kan ik toch niet doen?

Toch?

Plots slaat Levi een arm om mij heen. Een gebaar dat normaal niets betekent, maar me nu ineens erg isoleert.

'Niet zo gefrustreerd,' lacht Levi, 'wil je een kusje op je gebroken hart van Ashley?'

In een reflex duw ik hem opzij. 'Doe eens normaal, man!' Levi kijkt me verontwaardigd aan en schuift nog een plaats opzij met een mompelende "bitch". Michaël kijkt me aan met een waar-ben-je-mee-bezig? blik.

Nou Mickey, ik heb echt geen idee.