Vorige keer in Say Cheese:

'Wacht, Levi.' Hij stopt met lopen. 'Ik hoorde van jou en Dani.' Als een reflex rukt hij zijn arm uit mijn greep. Hij ademt een teug lucht in en klemt zijn kaken gefrustreerd op elkaar. Afkeurend schudt hij daarbij zijn hoofd.

'Doe niet alsof je de situatie begrijpt.'

'Levi ik wil helpen!'

'Laat me gewoon met rust, Cat.' Hij klemt zijn kaken op elkaar en probeert met zware ademhalingen zijn frustratie binnen te houden. 'Bemoei je er niet mee.' 

Aflevering 7: Max, de Grote Boze Wolf

Naast me blijft de wekker afgaan, maar in een soort van ontkenningsfase negeer ik het. Ik wil niet naar school.

'Ley!' Max' slaperige stem heeft altijd een scherp randje, maar als hij net wakker is slaat het ook nog een beetje over. 

'Ga weg!' Met de muren die wij in huis hebben kan hij zeker de doffe klappen horen als ik boven mijn bed tegen de muur klop.

'Zet die kut wekker uit!' Hij gooit een zwaar voorwerp tegen de muur aan.

'Nee!'

Een deur wordt fors dichtgeslagen voor er boze stappen mijn kamer in komen. Ik voel me net de oma in het Roodkapje-sprookje die met huid en haar wordt opgegeten door Max' stomme opmerkingen.

'Doe niet zo raar.' 

'Jij bent zelf raar!' 

Hij gooit een knuffeltje naar mijn gezicht. Het stuitert tegen mijn neus aan en belandt op de grond. Een tweede knuffel tegen me aan. 'Raar kind.'  Ik draai me van hem in afwachting een heel leger knuffels tegen me aan te krijgen, maar hij doet niks meer. Verbaasd laat ik mijn kussen los en draai ik me naar de uitgang van mijn kamer. Max staat er niet meer. In plaats van hem, zie ik een warrige bos donkerbruine krullen.

'Zit hij je weer te pesten?' Elises bruine haren zitten in een hoge staart dat al zwiepend achter haar aan komt als ze op mijn bed neer ploft. Ze tikt mijn wekker uit. 'Stom hè, die Max. Ik snap niet wie hem nou weer leuk zou vinden.' Ondanks dat Maxwell soms echt eikel kan zijn, is het meisje die hij date echt een schat. Elise is een betere zus voor me dan Angie, maar de eisen zijn dan ook niet hoog.

Er port iets kleins in mijn zij dus stop ik even met jammeren om een klein knuffelhaas uit mijn greep te bevrijden.

Elise grijnst lichtjes en neemt de knuffel van me over. 'Duser is een jongen?' Ze speelt wat met de lange oren.

'Waar heb je het over?'

'Waarom je niet naar school wilt,' zegt ze met een rare stem dat de haas moet voorstellen. Ze laat zijn oren flappen voor mijn gezicht alsof ik het nu eerder toe ga geven. 'Je bent verliefd-iefd,' gaat ze zangerig verder. 

'Het is geen jongen!'

'Echt?' reageert de haas terug.

Lachend duw ik het uit haar handen. 'Kneus,' grinnik ik naar Elise als ze de haas vlug opvangt voor het de grond raakt.

'Wat heeft Haasje nou gedaan?' Met een pruillipje omarmt ze het stevig. 'Misschien deelt hij jouw schaamte voor Levi wel.'

Mijn ogen worden groot en ik veer overeind. 'Hoe ken je die naam?'

'Max,' lacht Elise om mijn geschrokken open mond. Ze haalt onverschillig haar schouders op. Met een lach laat ze de knuffel los om mij in haar armen te wurgen. De zachte stof van haar lichtblauwe pyjama strijkt langs mijn gezicht. 'Ze worden ook zo snel groot! Nu is deze schoonheid,' ze knijpt even in mijn wang, 'ook weer slachtoffer van de liefde!' Haar hysterische stem komt veel te luid mijn oren binnen alsof een Big Foot op mijn trommelvlies stampt.

Ik duw Elise lichtelijk geïrriteerd van me af. 'Ik ben geen schoonheid.'

'Natuurlijk wel!' Ze knijpt opnieuw in mijn wang. 'Hoe kan je anders zo'n lekkere broer hebben. Het zit in de genen.'

'Ze is geadopteerd!' hoor ik Max op de gang roepen. Elise gooit de haas tegen de groen geverfde deur waarachter Max zich verschuilt.

'Dude! Ik ging net een sentimentele speech houden!'

Hij opent de deur voorzichtig op een kier zodat hij alleen zijn hoofd in de opening kan laten zien. 'Ik heb Ley nu dus gered van een traumatische ervaring.' Hij trekt de deur vlug achter zich dicht als een kussen zijn kant op vliegt. We horen hem lachen op de gang.

'Ley,' Elise houdt me stevig bij mijn armen vast, 'er zullen altijd beschamende momenten zijn. Het gaat er dan ook niet om dat je een beschamend moment hebt, maar hoe je er mee omgaat.' Ze staat op en salueert me. 'En jij soldaat, gaat ermee om als een Disney prinses.'

'Dus ik moet wachten tot mijn prins me moet gaan redden?'

'Nee! Verkeerd moraal. Je zet door tot je je dromen waar maakt. Net als die chick van Brave enzo.' Ze glimlacht even voor ze me overeind trekt. 'En nu naar school! Max heeft je ontbijt gemaakt.'

Perfect getimed stormt Max binnen met een wit bord waar een boterham op ligt. Boterham met kaas. Hij weet dat ik dat niet lekker vindt. Ik rol met mijn ogen, zeker zijn manier om te zeggen dat Elise hem heeft gedwongen ontbijt voor hem te maken.

'Ik breng je wel,' glimlacht Elise als Max mijn ontbijt op mijn nachtkastje zet en weer terug naast de open deur gaat staan. Ze geeft hem een kusje op zijn wang.

Ik kijk naar haar matchende lichtblauwe kleren. 'El, je bent nog in pyjama.' Ik pak een gestreept shirt met lange mouwen en een spijkerbroek. Ik doe ze vlug aan voor ik een grote hap van mijn boterham neem.

'Maakt niet uit!' reageert Max daar op. 'Mijn Liesje ziet er altijd lekker uit!' Hij trekt haar met een draai naar zich toe en drukt een vluchtige kus op haar volle lippen. 'Ze mag zich niet opmaken, dan krijg ik veel te veel concurrentie.' Zijn handen blijven in de achterzakken van haar spijkerbroek als ze elkaar met een zachte glimlach aankijken.

'Ik ben klaar!' roep ik met volle mond voor die twee weer uren zo blijven staan.

'Only know you love her when you let her go,' zingt hij voordat hij een kus op haar hand geeft. Max heeft een goede zangstem, maar ik heb het alleen maar zachtjes via zijn kamerdeur horen zingen. Wat een klef stel zijn ze toch. Wel lief. 

'Laten we gaan voor zijn innerlijke Passenger ontsnapt. Ik moet wel nog even make-up...'

'Stop!' Elise heft haar handen dramatisch omhoog. 'Make-up draag je om je rimpels te verbergen.' Ze wijst naar haar ogen alsof daar dramatische kraaienpootjes zitten en ze vijftig jaar ouder is dan ik. 'Maar jij bent zeventien en nog niet eens volwassen.' Ze haakt haar armen in de mijne. 'We gaan lekker gewoon zo!' Op school aangekomen heb ik gelijk spijt dat ik geen make-up op heb. Ik voel me veel minder zeker nu. Lelijk.

'Arwen!' roept Elise als ik net uit stap. Ze maakt schaamteloos de autodeur open en knuffelt hem met haar pyjama.

'Weston heeft die ook,' lacht hij. Een beetje ongemakkelijk kijk ik naar zijn lippiercing en Nirvana T-shirt. Emo. Normaal ga ik dat soort mensen uit de weg.

'Annelot en ik gaan naar het café. Ga je mee?' Ze tikt hem een paar keer lachend tegen zijn borst aan. 'Maar niet je vriendje meenemen! Het wordt een vriendjesloze reünie.' Arwen kijkt haar niet-gelovig aan en rolt met zijn ogen. Ergens wel jammer dat deze gozer gay lijkt te zijn, hij heeft wel wat stoers. De cliché badboy versie. Niet de lieve badboy variant die Levi heeft. Gewoon echt fout. 

'Ik denk niet dat ik zo lang van Weston af kan blijven.' Heel even breekt zijn stoere houding in een verlegen glimlach tot Elise met haar ogen rolt. 'Jullie twee zijn veel te klef.' Hij trekt afkeurend een wenkbrauw naar haar op en stopt onverschillig zijn handen in zijn zakken. 'Jij en Max niet zeker?'

Ik wil van dit duo weg stappen. Absoluut geen zin om sociaal te doen nu met dit make-uploze hoofd. Ik ben niet zoals Elise, zou ik wel willen, maar ben ik niet. Zo onopvallend mogelijk zet ik een stap achteruit, maar ze heeft het gelijk door. Met een stevige grip slaat ze een arm om me heen en forceert ze me me in het gesprek.

'Dit is Cataleya, Max' zusje.'

Ik schud afkeurend mijn hoofd. Elise doet dit wel vaker als ze medelijden met me heeft; vrienden van haar voorstellen. Net alsof ik geen vrienden heb. Ik heb heel veel vrienden! De mensen van de leerlingenraad. En, je weet wel, heel veel mensen. Genoeg mensen die me wel mogen, denk ik.

Arwen kijkt van haar, naar mij en weer terug naar Elise. 'Jo,' knikt hij me toe. Hij wrijft licht ongemakkelijk aan de achterkant van zijn nek.

Ik frons ongemakkelijk. Ik wil weg hier. 'Uhm, jo?'

'Max is de sociale kant van de familie, hè.' Hij doet mijn haar door de war alsof je een hondje zou aaien, groet Elise nog met een hoofdknikje en loopt dan weg. 

'Arwen is heel aardig, als je...'

'Nee, El,' kap ik haar boos af, 'ik kan prima zelf vrienden maken.' Ik hoor haar medelijdend zuchten als ik naar binnen loop. Ja sorry hoor, maar ik wil nu gewoon even in mijn zelfmedelijden verdwijnen. Alleen. Ook moet ik echt even wat op mijn gezicht doen. Ik zie er niet uit. Helaas blijf ik niet lang alleen. 

'Hey!' Nicole zit omgekeerd op een van de kantinestoelen. Levi kijkt kort op, ziet mij dan, en zucht. Ik negeer ze allebei. 

'Cataleya!' gaat Nicole verder. Niet kijken, Cataleya. Gewoon negeren. 

'Nieuwe look?' Dan kijk ik toch om. Nicole bijt net een stuk van haar lolly af en heeft een geamuseerde grijns op haar gezicht. Levi gromt binnensmonds. 'Waar zijn je wenkbrauwen?'

Ik zie er niet uit. Ik wist het wel. Alleen voor rimpels, wat een onzin Elise. Met accelereerde stappen probeer ik de kantine uit te lopen, maar de deuren lijken plots zo immens ver weg. Sneller en sneller loop ik. Niet snel genoeg. 

'Kom op,' zucht Nicole verveelt. 'Ze is toch gewoon heel irritant?'

Gewoon negeren, Cataleya. Gewoon negeren.