Omdat @Ankharah het boek in één keer heeft uitgelezen een nieuw hoofdstukje ^_^

LAATSTE KEER BIJ SAY CHEESE
'Beloof het,' onderbreekt Levi Nicole. Hij doet een pluk blond haar achter haar oor en raakt haar wangen zachtjes aan zodat ze niet weg kan kijken. Zijn gezicht komt dichterbij om met zijn wanhopige blik in haar gezicht te branden. 'Beloof me dat Zinzi er niet achter komt. Pas als ik weg ben.'

Ze staart hem nog een paar tellen aan. Hij ook. Nicole voelt zijn adem, maar nog erger, ze voel zijn verdriet.

'Oké! Fuck, oké!'

Aflevering 5: kwaadaardige Ant-Man

Voor alle mensen die ooit met Levi Vos te maken hebben, heb ik een paar gouden tips. Of een soort Levi Vos als je toevallig een sociaaloverspannen, onzekere, verliefde jongeman kent.

Eén: zoen niet met hem als hij een vriendin heeft, daar wordt hij lichtelijk geprikkeld van.
Twee: lieg ook niet over het feit dat je hebt gezoend met hem, dan raakt hij gefrustreerd als een ongesteld meisje zonder chocola.
Drie: vertel hem niet dat als twee gebeurt en hij de leugen wil doorzetten voor zijn ex, dat er immens veel mensen mee moeten doen met zijn leugens. Vooral niet als hij één van deze mensen tot het binnenste van zijn hart haat.

Tja, ik brak regel drie. Ik haat het als ik mijn mond voorbij praat. Sorry not sorry tho.

'Fuck!' Hij springt van zijn blauwe fiets af, schopt het een eindje verderop, trekt aan zijn haren en scheldt alsof zijn leven eraf hangt. 'Fuck die vieze bitch!' Hij slaat met zijn vuist tegen de bakstenen muur. 'Slet!' schreeuwt hij ertegenaan alsof die arme muur hem net heeft lopen betasten. 'Waarom vervloekt ze mijn leven!' Hij slaat weer met zijn vuist tegen de muur, met elke lettergreep in zijn woorden. 'Vies kutkind! Ik haat haar!'

Dus ik herhaal: breek de regels niet. Krijg je drama van. Ce n'est pas moi, die als een soort waterballerina in de rivier van drama zwemt. Levi, man, op dit moment is hij drama. Ik zie gewoon een wandelende Titanic voor me.

Zwaar hijgend draait Levi zich om en zakt hij met zijn rug tegen de muur naar beneden om uiteindelijk op de grond te zitten. 'Ik haat haar,' mompelt hij nog, terwijl hij naar zijn bloedende knokkels kijkt. Het is net een soort Hulk die tevoorschijn komt. Toen de Hulk dat tenminste nog kon, niet die vage Bruce Banner van Infinity War. Ik ergerde me aan zijn personage. Wat een flut dude.

'Lieve lieve Tamponmaatje,' ik trap tegen de muur aan en voel de klap door de dunnen stof van mijn schoen heen komen, 'ik weet dat je haar haat.' Er zit een vieze veeg op mijn All Stars. Ach, ze waren toch nooit lang wit gebleven.

Hij rolt met zijn ogen en legt zijn handen als slappe sokpoppen naast zich. 'Dani haten? Dat is een lichte understatement.' Hij trekt wat gras uit de grond tot hij een spin ziet kruipen langs de muur. Net alsof hij zonder reden wil verzitten, trekt hij zijn jas recht en verschuift hij een beetje opzij. Bij zijn beweging blijven zijn ogen gericht op de onschuldige Itsy Bitsy Spider die morgen wel weer door de regen wordt weggespoeld. Ik grinnik. Levi is bang voor spinnen. Kneus. Schattige kneus.

'Als je wilt dat Zinzi je leugen gelooft...' ga ik verder.

'...moet ik met Dani praten,' maakt Levi de zin voor me af. Zijn laatste restje frustratie uit hij door zinloos tegen een klein steentje voor hem te trappen. Het rolt een meter van hem vandaan. 'Ik wil niks meer met haar te maken hebben. Zij is dit allemaal begonnen.'

Ik kom naast hem zitten in kleermakerszit. De andere kant van waar de spin zit. Ik wil hem nog even met kleine natuurwezens zien struggelen voor mijn eigen leedvermaak. 'Jij wil de leugen aanhouden.' Hij duwt me zachtjes aan de kant voor mijn betweterige antwoord of omdat de spin zijn bloed kwam zuigen. Wie weet is het wel een geëvolueerde Spider Man. Als Thanos een god als Loki, ik bedoel Loki is bae, kan verslaan kan alles in deze wereld.

Ik schrik als ik een rood spoor op zijn hand zie en een veeg op mijn bloes. Geschrokken pak ik zijn hand. Het is erger dan ik dacht. Hij moet zich ergens tegenaan hebben gesneden. Ik blaas voorzichtig wat zand aan de kant en zie een rilling door hem heen gaan. De sukkel. Kan hij niet op een lieflijke manier zijn frustratie uiten? Ik sta bezorgd op in de hoop dat hij me volgt, maar hij blijft doelloos zitten.

'Mijn huis is om de hoek. Mr Hand heeft verzorging nodig.' Ik heb met mijn ene hand zijn verwonde vast en met mijn andere hand probeer ik hem aan zijn arm overeind te trekken. Hij verroert zich niet.

'Laat me, Co. Laat me hier zitten tot het gaat regenen net als in die dramatische films.' Man, hij is inderdaad monsieur Titanic.

'Het is Nederland, het regent al veel te vaak.' Ik lijk het touwtje trekken met zijn arm niet te winnen en laat het moedeloos los. Irritant kind. Ik haat Levi in deze toestand. Ik kan nog een beter gesprek met die spin hebben. Dus spinnetje lief, had ik dan gevraagd, hoe is het om weefsel uit je kont te poepen?

'Kom Levi,' zucht ik. Ik schop zachtjes -met mijn vieze schoen, want ik ben in een passief agressieve bui- tegen zijn spijkerbroek aan. 'Ik kan er ook niks aan doen dat er maar twee opties zijn! De waarheid vertellen of de waarheid niet vertellen.'

'Bitch,' hij duwt mijn voet weg waardoor ik wankelend een stap opzij doet. Hij staat vlug op om me op te kunnen vangen, maar zakt als gesmolten kaas weer terug op mijn plek als ik zelf mijn evenwicht vind. Gesmolten kaas. Shit. Nu heb ik zin in tosti.

'Bitch,' mompelt Levi nog eens. Niet zeker als antwoord waarop. Misschien gewoon omdat hij de vegen op zijn grijze broek ziet. 'Jij weet ook dat het niet zo zwart-wit is. Ik kan niet zomaar...' Hij zucht dramatisch als een wanhopig meisje die haar badboy kwijt is geraakt.

'Levi Vos!' Ik schop weer tegen hem aan. De schone schoen dit keer, het is een medelevende trap tegen zijn schenen. 'Levi, Levi, Levi, Levi-.'

'Nicole Ashley van de Berg!' breekt hij mijn gezeur af.

'Eikel!' Boos sla ik mijn arm over elkaar. Hij weet dat ik de naam "Ashley" haat. Haat. Haat. Haat.

'Ach kom op!' Hij staat moeizaam op en leunt nonchalant tegen de muur aan met zijn handen in zijn zakken. Kort bijt hij op zijn lip als zijn pijnlijke hand tegen de muur schuurt. 'Ashley is geen vreselijke naam.'

'Het is een slettennaam.'

'Zegt wie?'

'Zeg ik!' Er komt nog een zachte, ietwat onzekere "duh" achteraan.

Levi verschuift een beetje naar rechts, iets verder van de spin af. Hij haalt ongelovig zijn wenkbrauwen op. 'Zegt wie?' Ik reageer even niet. Hij tikt zachtjes op mijn neus.

'Dani,' geef ik dan toe. 'Dani vindt het een slettennaam.' Ik sla zijn hand weg. 'Maar ze heeft gelijk!'

'Ja hey,' hij stoot zachtjes tegen mijn schouder aan, 'Dani haat die naam alleen maar, omdat ze een Ashley kent die een slet was. Die ene die haar zoende en zei geen lesbo meer te zijn.' Hij lacht spottend. 'Zelfs ik vind dat laag.' Heel even, maar dan ook echt heel even, lijkt het alsof Levi haar weer als een vriendin ziet. Het moment is vlug weg.

'Sowieso, hè, sinds wanneer boeit jou het wat Dani vindt?' De haat doordrenkt haar naam zo erg dat ik het amper door zijn gemompel kom verstaan.

'We zijn weer hier', zucht ik met rollende ogen. 'Weet je? Ga jij maar janken in zelfmedelijden. Die spin mag je lekker gezelschap houden.'

Zijn hoofd schiet links opzij alsof de spin eigenlijk een kwaadaardige Ant-Man is. Tot zijn opluchting is de spin al weggekropen of misschien lucht dat hem wel helemaal niet op. Het is soms beter te weten waar de vijand zich schuilt.

'In je haar!' roep ik dan ook, wijzend naar zijn donkerblonde lokken. 'Shit, Levi hij zit in je haar. Het valt je aan!'

'What the fuck waar!' Hij staat geschrokken op en schudt zijn hoofd zo erg door elkaar dat zelfs gel het niet in model had gehouden. Met een verwilderd kapsel en geschokte, donkergroene ogen kijkt hij naar me op. 'Waar?'

Ik moet veel moeite doen om mijn grijns in te houden. 'Shit, hij legt eitjes! Hij gaat zijn kolonie in je haar beginnen. Iewl ik denk dat het een incest gangbang wordt daar.'

Levi stopt met zijn panische bewegingen en steekt zijn middelvinger naar me op. Ik weet niet precies waarom. Misschien gewoon door dit simpele, onbenullige moment dat we al zo lang niet meer hebben gehad sinds het Zinzi-drama. Misschien gewoon, omdat het Levi is, maar dan zeg ik: 'Weet je, ik ga het wel zeggen.'

Hij kijkt me niet-begrijpend aan. 'Maar je had beloofd...'

'Niet dat! Ik vertel niks aan Zinzi.' Ik weet nu al dat ik er spijt van ga krijgen dat ik me zo ga bemoeien, maar ik zit nu toch al diep geworteld in zijn onheil. Ik kan er net zo goed een schepje bovenop doen. Hij is Titanic dan wel, maar het lijkt alsof ik de vis ben die eronder zwemt en niemand noemt in de film. Hallo! Vissen hebben ook levens! Ik was de fucking finding Dory waar klaarblijkelijk niemand naar op zoek was.

Ik zucht even. 'Ik praat met Dani en leg haar uit dat ze het niet tegen Zinzi mag zeggen.'

Levi's ogen worden groot van verassing. Eerlijk gezegd sta ikzelf nog zeer perplex van deze recente gebeurtenis. Ik ga er spijt van krijgen. Ik voel het aan mijn water, het drama water waar ik als Dory in mijn vorige leven heb gezwommen. Nee, ik denk dat het onderbuikgevoel gewoon mijn rommelende maag was. Ik heb zin in chips. Chips en tosti. Misschien wel chips met tosti. Tostichips? Kan dat?

'Echt?' Levi's armen hangen ongemakkelijk naast zijn lichaam. Zijn mond zakt een beetje open voor hij zijn houding verandert. Hij fronst nu, maar hij blijft me tegelijkertijd ongelovig aankijken.

Kut. Zo veel spijt komt me halen om me in nog meer spijt te verdrinken. Bijna wil ik mezelf dan ook tegen spreken, maar dan trekt hij me plots dicht tegen hem aan om zijn armen om me heen te wikkelen. Ik kan zijn anti-roos shampoo ruiken dat me aan mentos doet denken. Het voelt zo veilig bij hem. Alsof je vader je een knuffel geeft. Ow hm, verkeerde vergelijking. Al is Levi natuurlijk wel daddy.

Ik voel mijn mondhoeken omhoog krullen.

'Ja,' met een glimlach wikkel ik mijn arm om hem heen om mijn gezicht bij zijn schouder te nestelen, 'ik los dit kleine Dani probleem wel even voor je op.'

En daarmee ben ik, Nicole, officieel medeplichtig. Eigenlijk al eerder, maar nu ik weet dat we nog een ander gaan dwingen in het complot, voelt het toch serieuzer. Het is net een soort sekte en ik ben de leider. Nee, eigenlijk ook weer niet. Man, het is een stuk kleiner dan het plaatje in mijn hoofd. Het voelt een beetje alsof ik in een Monsieur Kannibalkopje in de Efteling van drama zit. Ja, met het overgeven erna helemaal mee gerekend.