Voor Alliancent verjaardag :) 

VORIGE KEER BIJ SAY CHEESE

'Denk je dat ik niet bij haar wil zijn?' Levi draait zich niet naar Dani om, maar hij slaat ook haar hand niet weg. Hij veegt voorzichtig zijn tranen weg. 'Denk je dat ik dit gepland heb?' Weer gaat hij met zijn onderarm langs zijn ogen. 'Ik ga verhuizen, Dani.' Dan pas draait Levi zich naar haar om. Zijn ogen zijn rood, zijn wallen nat van de tranen en zijn lippen trillen.

'Ik ga verhuizen naar Noorwegen en kom niet meer terug.'

--

Aflevering 2: c'est moi
POV

Ken je dat verhaal over dat meisje die verliefd dacht te zijn op de populaire jongen, maar dan ineens diep van binnen beseft dat zij verliefd is op haar beste vriend?

Ha. Plottwist. Niet dit verhaal. Ironisch genoeg is in mijn verhaal de beste vriend óók nog de populaire. Ha, ironie. Leuk allemaal. Supertof. Love my life.

Ik haat het cliché verhaal trouwens. Niet eens alleen, omdat het niet realistisch is. (Want hallo, zie mij honderd procent eenzaam en gefriendzoned zijn). Het is meer dat het zo vaak wordt verteld. Flikker op met je verliefde gedoe. Kan je niet een verhaal schrijven over een single meisje en een single dude die hartstikke chill waren in het leven? The end. Een beetje als Peter Pan. Hartstikke platonisch. Gewoon een kerel die denkt dat hij een vogel is en een trio kinderen ontvoerd om met een pedo piraat te vechten.

Ik moet zeggen. Kapitein Haak lijkt me wel een beter uiterlijk hebben dan Peter Pan met zijn rare groene pak. Een lekker baardje, zwoele blik en interessante kijk op fasion. Als iemand pedo moet zijn, geef me dan meer een pedo piraat. Peter Pan, nee daar heb ik geen goede woorden voor. Met een pak zo vaag moet haast wel gekke vetrollen laten onderduiken. Of misschien is het geen groen pak, maar groene veren. Niet echt mijn ding trouwens: vogeljongens. Niet mijn seksualiteit. Meer hetero dan vogelero, denk ik, mijn seksualiteit is nog niet vastgesteld. Vraag me trouwens niet waarom ik Jake wel in zo'n gek strak pakje rond zie rennen. Heb die knul nooit echt gemogen.

Oké. Oké. Terug naar mij. Ik moet even toegeven dat door mijn gezonde seksleven, of nouja sletleven als je dat liever wil zeggen, het misschien een heel klein beetje door mezelf komt dat ik in mijn uppie door het leven gaat. Ik heb het sowieso ook niet laten weten dat ik verliefd ben, naast mijn moeder, maar dat maakt me niet veel socialer. Ik heb het overwogen Dani te vertellen, maar die had zich al verstikt in meer dan genoeg drama. Hoe graag ik haar dan ook kopje onder drama wil zetten met de mijne, een vaag stemmetje in mijn zwarte ziel fluisterde het niet te doen. En om mezelf af en toe even een goed persoon te laten voelen, moet ik daar af en toe naar luisteren. Het was een hartstikke egoïstische daad dus. Zoals het hoort.

Sowieso, mijn Tamponmaatje (leg ik nog wel uit) is hoteldebotel van Roodhaartje. No way dat ik ooit in dat naïeve kind kan of überhaupt wil transformeren. Al dat "o mei gawd de wereld is een regenboog en wij vliegen erop met pegasussen" van haar. Je weet wel, die van de Barbie film. (Ja, ik had een Barbie fase. Get over it.) Sowieso zou ik Zinzi's saladeroutines of elk ander vage gewoonte die ze heeft niet volhouden. Tradities. Wat een drama. Doe gewoon je ding. La vie de la Bohème. En ja, deze haat groeit uit mijn jaloezie.

Ik zucht even. Nou ja "even". Lekker dramatisch natuurlijk.

Van onze vriendengroep val ik denk eerder onder hokje Michaël. "Ik ben stiekem verliefd op m'n maatje en hoop dat door mijn sterk verlangen ik plots wél aantrekkelijk wordt". Been there done that. Blijkbaar werkt het niet zo. Was wel even een "aw shit" moment toen ik dat realiseerde.

Dus ja, even de hoofdlijnen in het leven van moi, Nicole.

Ik lig uitgestrekt op het blauw met gele tapijt dat zacht kriebelt in mijn nek. Het is het enige dat echt kleur bevat. Al spreidt de kleurrijke wereld zich al snel door ons huis heen als een plaag. Voor je het weet word ik wakker en blijk ik in Blauwe Piet te zijn veranderd. Je weet wel, de moderne Zwarte Pieten. Zo erg is de situatie inmiddels.

Mama heeft altijd van die obsessies. Alles of niets. Eerst was alles hout, omdat ze de ebonieten deur van Levi had gespot. Vervolgens zag ze de binnenkant van zijn huis en moest alles wit en zilver. Nu heeft ze blijkbaar met de artistieke pa van Zinzi gebabbeld. Het duurt nog maar even voor mijn lieftallige woning in een van zijn prentenboeken verandert.

'Nick!' roept mijn moeder. Zo'n subtiele hint dat ze een jongen wilden, weet je wel.

'Qu'est-ce qu'il y a?' roep ik kreunend terug met mijn gezicht in het tapijt.

'Je toekomstige man staat voor de deur!' lacht ze vrolijk. 'Ik denk dat hij de ringen heeft gehaald!'

'Mam!' Ik schiet overeind en steek een middelvinger naar haar op als ze vanachter het kookeiland naar me grijnst. Ik vertel mijn moeder echt alles. Dus heel die vreselijke tienercrush situatie ook. Crush. Bah. Haat dat woord. Het laat je als zo'n verliefde kwal klinken. Niet als mezelf. Ik ben die hater waar al die dramatische tumblr chicks weer terug op haten, omdat ik die uitgestorven kaassoort heb beledigd.

'Ik zag diamanten ringen,' mijn moeder knipoogt naar me, 'goede rijke vent aan de haak geslagen.'

'Stop met praten!' roep ik waarschuwend als ik richting de voordeur loop. Het laatste wat ik nodig heb, is dat Levi plots mijn moeder hoort kakelen over de bloemen op onze bruiloft. Rozen worden dat trouwens. Rozen zijn mooi. Just saying.

'Jo,' glimlach ik hem toe als ik de bruine deur (echt exact Levi's deur overigens) open. Ik ben trouwens immens blij dat hij daar nooit van heeft gezegd. Ik haat dat, die mensen die expres dingen zeggen waarvan ze weten dat het ongemakkelijk gaat worden. Like why?

'Waar kan ik mijnheer Vos deze dag van dienst zijn.' Ik geef hem een kleine buiging en steek dan een duim op. 'Loretta,' ik knik naar mijn rechterhand,' wenst je alle sterkte toe.'

'Nicole.' Eerst schrik ik om het feit dat hij geen bijnaam voor me gebruikt, maar dan hap ik naar adem als hij mijn hand vastpakt om de spottende duim uit zijn gezichtsveld te halen. Kut. Ik voel zijn aanrakingen in mijn onderbuik. Alsof er een soort dansend veertje in zit. Idioot kind. Waarom doet hij dat nou? Klootzak.

'Ik ben serieus.'

Ik schrik bijna van zijn stem. Even knipperen om me weer te focussen. Ik ruk mijn hand vlug uit zijn greep. Hij stopt daarna zijn handen in zijn broekzakken en wiebelt wat op zijn tenen.

'Vandaag,' hij slikt even, 'uh ik heb iets doms gedaan.' Hij haalt zijn neus op en gaat door zijn blondbruine haren heen. Hij doet dat altijd als hij spijt heeft. Voornamelijk, maar niet altijd, als het over Vrouwe van Velzen gaat. Denkend aan de bizarre situatie, like what the fuck Dani, gaat het hier sowieso om meisje Zinzi.

'Hey.' Ik geef hem een korte knuffel en sluit daarna de deur. Mama luistert sowieso af. Niet echt handig op een serieus moment als dit. Ze moet haar huwelijksgrappen maar even voor zich houden. Eigenlijk het liefst altijd, maar in zo'n perfecte wereld leven we niet.

'Wat is er gebeurd?' Ik wenk naar het houten bankje en wacht tot hij zit. Zelf ga ik tegenover hem op het houten tafeltje zitten. Het kraakt onder mijn gewicht. En bedankt tafel.

'Nicole,' hij kijkt me fronsend aan alsof hij een piramide van breekbare glazen maakt, 'niet boos worden.' Hij bijt op zijn lip als ik woedend, haast razend, op sta. Precies de reactie dat hij niet wil.

'Ja waar slaat dit op!' Ik wijs afkeurend naar hem. 'Je kan niet zomaar voor mijn huis walsen en zeggen dat ik niet boos kan worden!' Met over elkaar geslagen armen ga ik weer zitten. 'Net alsof ik nu minder boos word!'

'Ik ga verhuizen!' flapt hij er dan uit voor ik nog meer kan haten.

Ik ben stil.

Hij is stil en slikt even.

Ik slik even.

'Naar Noorwegen,' gaat hij op fluistertoon verder. Bijna alsof hij de woorden halverwege terug inslikt. Hij wiebelt wat op het bankje en ik ga rustig op mijn oude plek aan de veranda zitten. In de shock weet ik niet eens meer hoe ik het moet zitten. Benen over elkaar? Armen naast me? Handen op schoot? What the fuck is er allemaal aan de hand met mijn hand-beweeg-vermogen of hoe die shit ook heet.

'Wanneer?' kan ik er dan toch na een akelige stilte uitbrengen.

'Snel.'

Ik zeg gefrustreerd mijn handen in mijn haren. Loretta komt verstrikt te zitten in blonde klitten. 'The fuck wanneer!' Ik haat het als hij vaag doet. Het is nooit goed als hij vaag doet. Het is absoluut een slechte situatie als hij vaag doet.

Hij gebaart me te gaan zitten als ik weer schreeuwend op ben gaan staan. Hij rust zijn handen op mijn schouders en kijkt me met zijn donkergroene ogen intens aan. Wow rustig bae. Mijn adem versnelt, maar dit keer niet meer door woede. Nee, ik zeg het fout, mijn hart versnelt. Het gaat net zo hard tekeer als de idiote specht dat de boom in mijn tuin met zijn snavel aanrandt.

'Je moet even rustig worden, Coco.' Zijn handen glijden van mijn schouders af terug zijn broekzakken in. 'Ik kan het anders niet vertellen.' Hij trekt zijn knieën op en omarmt zijn onderbenen. Gelijk valt een waas van medelijden als een zware deken over mij heen als ik hem zo op het bankje zie treuren. Het kan simpelweg maar over één ding gaan. En ik, als een echte idioot, maar denken dat het simpele Zinzi drama is. Ik had het moeten weten, hij was vaag aan het doen, het probleem moet wel zijn vader zijn. Zo dom dat ik dat niet eerder kon bedenken.

Ik kom voorzichtig naast hem zitten, maar durf niet onze benen te raken. Er zit een kleine ruimte lucht tussen ons in. 'Hey Tamponmaatje,' probeer ik hem dan op te vrolijken, 'vertel mama Nicole je problemen.'

Hij glimlacht even als hij zijn bijnaam hoort. 'Na vier jaar noem je me nog steeds hetzelfde.' Hij schudt afkeurend zijn hoofd als hij denkt aan de wijze dat we elkaar hebben ontmoet. Erg ongemakkelijk was dat, maar nu niet het moment erover na te denken. Maar wow, echt ongemakkelijk voor hem. Ik amuseerde me prima. Misschien waren we nooit vrienden geworden had ik hem toen niet zo hard uitgelachen.

'Ik ben niet van plan het te laten gaan, nee.' Ik glimlach terug en geef hem een vriendschappelijk duwtje tegen zijn schouder aan. 'Dus waarom zo in sip-modus?'

Zijn glimlach verdwijnt. Met een doodse blik staart hij naar zijn blauwe fiets dat -alsof het zich verstopt van een ongemakkelijke one night stand- achter de bosjes is gepleurd. 

'Nicole.' In de toon van zijn stem weet ik het eigenlijk al.

'Hm.'

'Hij is weer vreemdgegaan.'

Mijn mond zakt open. En niet zozeer omdat ik het niet zag aankomen, juist omdat ik het wél zag aankomen en zo erg hoopte dat het niet was. Ik weet nog de eerste keer dat Levi's vader vreemd ging. Ik kende Levi toen nog helemaal niet goed genoeg, wat het alleen maar naarder maakte dat hij alleen naar mij kon gaan met een probleem zo groot als dit. Hij huilde. Het was meer dan huilen. Hij was zo gebroken dat ik niet eens meer wist wat te zeggen, laat staan wat te doen. Het was zo veel informatie dat hij over me heen goot. Zijn vader die vreemd ging, zijn moeder die terug verhuisde naar Duitsland en hij die daartussen moest kiezen waar heen te gaan. In Nederland met een vader die hij haat of naar Duitsland met zijn moeder die hij adoreert. Niet dat die keuze zo moeilijk voor hem was. 'Met Zinzi ga ik trouwen,' had hij toen gezegd. 'Ik kan haar niet achterlaten.'

Ik kan me niet eens inbeelden hoe hij daar nu met de break-up naar kijkt.

'Hij is weer vreemdgegaan, Co,' mompelt hij als hij zich langzaam naar mij keert en zijn hoofd op zijn knieën laat rusten. 'Dit keer scheelden ze maar drie jaar. Ik mocht Hannah wel.'

Hij is verrassend rustig Levi, lijkt het dan. Ik kan in zijn ooghoek de tranen vinden die zijn oogwit al roodachtig hebben gekleurd. Toch, vergeleken met de drie eerdere keren, is hij uiterst kalm. Bijna eng zelfs. Alsof hij het gewend is geraakt, wat ergens dan ook het geval is.

'Wil je wat drinken?' Ik knik naar binnen. Hij schudt zijn hoofd en legt dan zijn hoofd op mijn schouder. Hij ruikt fris als een komkommer, maar dan toch met een hint van zoete bloemetjes dat het een soort chique komkommer maakt. Misschien is zijn komkommer... Verkeerd moment, Nicole.

Het is even stil. We staren beide naar zijn fiets. Dat wordt nog een karwei om het uit de bosjes te halen. Probeerde hij door de heg te komen? Het is perron negen en driekwart niet.

'Ik wil niet naar Noorwegen,' komt er gepaard met een zucht uit zijn mond.

Ik zucht ook. Ik voel me net zo machteloos en nutteloos als tijdens gym.

'Je kan naar je moeder.' Ik klem mijn kaken op elkaar en slik even. 'Je hebt geen last meer van je vader zo.' Ik doe een pluk haar uit zijn gezicht, maar hij staat dan al op en schudt zijn haren door elkaar.

'Duitsland?' Hij gaat zijwaarts op het bankje zitten. Gelijk mis ik zijn warmte. 'Ik hoor daar niet.'

'Je bent familie, haar zo-.'

'Nicole.' Hij heft waarschuwend zijn wenkbrauwen.

'Wil je geen bratwurst?'

Gefrustreerd slaat hij tegen de muur aan en lijkt hij de frustratie van zijn gezicht te proberen vegen. 'Ik hoor er niet, Nicole!' Hij slaat weer tegen de muur aan. Harder dit keer. Zijn knokkels schuren tegen de bakstenen. 'Fuck bratwurst!'

Dat wil ik best doen met zijn bratwurst.

'Levi!' Ik pak zijn armen vast om ze van de muren weg te houden. 'Hey,' zeg ik bezorgd als hij me niet aan kan kijken. Hij stribbelt lichtjes tegen, maar zijn ademhaling wordt wel rustiger. Nog even trapt hij een steentje het gras op.

'Levi.'

Hij knippert een paar keer snel voor hij me aankijkt. Hij likt over zijn lippen en zucht even. 'Ik herinner ze er alleen aan dat...' Ik zie zijn ogen steeds van me wegflitsen voor hij in een soort schaamte naar beneden kijkt. 'Ik herinner ze er alleen aan dat ze geen perfect gezinnetje zijn.'

Ik hoor nooit echt veel over Levi's moeder, maar als hij erover praat, adoreert hij haar ongezond veel. Ook haar nieuwe man Thomas en zelfs hun dochter. Het verraste me dan ook dat hij deze kerstvakantie naar Zweden ging, en uiteindelijk zelfs de Ardennen voor extra Zinzi drama, in plaats van naar zijn moeder.

'Ze hoeven me niet.'

'Levi!'

'Je snapt het niet.' Hij staat op en trapt tegen een nieuw steentje. In zijn onhandigheid duwt hij het alleen de grond in. Gefrustreerd trapt hij er een paar keer tegenaan en laat hij het gras omhoog springen.

'Ze verwelkomen me alleen, omdat ze moeten,' hij stopt met het nutteloze trappen, 'niet omdat ze willen.'

Ik ga geschrokken overeind zitten als ik de puzzelstukjes in elkaar leg. 'Dus je gaat naar Noorwegen?'

Hij haalt zijn schouders op en verdraait zijn lichaam. Vermoeid legt hij zijn benen horizontaal over de mijne en ligt hij met zijn hoofd op de leuning. 'Ik denk het.'

Geschrokken knijp ik in zijn been. Wow gespierde been. Ik por tegen zijn knie als een oma die voor het eerst een touch screen ontdekt.

'Hey!' Hij duwt mijn hand van zijn been af. Ik glimlach even tot zijn woorden me echt binnendringen. Hij gaat naar Noorwegen. Maar wie kan ik dan lastig vallen met mijn overbodige haat?

'Wanneer?' Ik slik even.

Hij zucht. 'Kan ik niet zeggen.'

'Levi!' Boos duw ik zijn benen van me af. Hij rolt bijna van het bankje. 'Hoe bedoel je "kan je niet zeggen"? Wat is deze onzin!' Ik sta op om op hem neer te kunnen kijken. Stribbelend gaat hij rechtop zitten op de bank.

'Niemand mag het weten!' roept hij uit als een kind dat bekend dat hij snoep heeft gestolen. 'Niemand,' mompelt hij er rustiger aan toe.

De spanning in mijn schouder verdwijnt en ik rol met mijn ogen. 'En met niemand bedoel je Zinzi?'

'Co,' Levi staat op en pakt mijn beide handen vast. 'Nicole, alsjeblieft.'

'Nee!' Koppig wil ik zijn handen wegslaan, maar omdat hij niet loslaat lijkt het net alsof we de wave doen. Met een gefrustreerde zucht probeer ik me met een pirouette te ontknopen. Levi lacht kort voordat ik zijn vrolijkheid met de realiteit weg sla.

'Ze verdient het te weten!' Hij laat me midden mijn pirouette los. Ik sla mijn armen over elkaar. 'Je gaat toch niet op deze manier afscheid van haar nemen?'

Hij kijkt naar beneden en is even stil.

'Nou dan?'

'Het is toch uit.'

Met een facepalm draai ik me terug naar hem om en probeer ik hem even wakker te schudden. 'Jullie horen bij elkaar!' schreeuw ik in zijn gezicht, hoe pijnlijk die woorden ook terug steken. Ik bijt mijn kaken op elkaar en knipper vlug met mijn ogen. 'Je bent meer dan verliefd op Zinzi. Je houdt...'

'Beloof het,' onderbreekt hij me. Hij doet een pluk blond haar achter mijn oor en raakt mijn wangen zachtjes aan zodat ik niet weg kan kijken. Zijn gezicht komt dichterbij om met zijn wanhopige blik in mijn gezicht te branden. 'Beloof me dat Zinzi er niet achter komt. Pas als ik weg ben.'

Ik staar hem nog een paar tellen aan. Hij ook. Ik voel zijn adem, maar nog erger, ik voel zijn verdriet. Kut, kut, kut ik bezwijk natuurlijk als eerst onder zijn donkergroene ogen.

'Oké! Fuck, oké!'

Met een tevreden glimlach laat hij me los en geeft hij me een knuffel. Ik knuffel hem terug, denkend dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Wist ik veel dat die belofte bizar veel drama met zich meebracht.