*Waarschuwing: bevat veel gescheld en een grote dosis drama*

EERDER IN SAY CHEESE:
'Maar Dani?' vraagt ze licht stotterend. Ik voel mijn eigen tranen vol schuldgevoel in mijn ogen branden. Mijn lippen trillen al voordat ze het heeft gevraagd. Alsjeblieft, smeek ik haar in mijn gedachtes. De hitte breekt er in zweet uit over mijn rug en tranen vermengen zich ermee op mijn gezicht.

'Dani,' snikt Zinzi, mijn beste vriendin, het meisje die mij het meest vertrouwt van de hele wereld. 'Met wie?'

Ik slik.

Aflevering 17: ik loog

Ik loog.

Shit shit shit.

Ik loog.

Het is de eerste zaterdag van de kerstvakantie, wat de hele spanning alleen maar erger maakt. Constant maar bedenken wat er door Zinzi's hoofd moet gaan. Constant afvragen of ze het nu al uit heeft gemaakt. Constant maar hopen dat Levi de reden niet zegt. Constant die leugen in mijn hoofd horen echoën.

Want ik heb haar niet gezegd dat ik het was. Ik heb haar gezegd dat ik het niet wist, dat ik het alleen zag gebeuren. En ook pas laatst, niet bij Westons feest paar maanden geleden, maar laatst. Toevallig. Een keer na de les.

Shit. Wat ben ik een bitch. Ik verdien Zinzi helemaal niet als vriendin. Kut kut. Shit shit. Klote.

Ik roer in mijn cornflakes tot het al helemaal zompig is van de melk. Het drijft zielig in cirkels. Een paar verdrinken en komen niet meer boven. Ik por degene die nog drijven onder de melk. Ik houd niet eens van cornflakes. Waarom heb ik dit klaar gemaakt?

Er gaat een naar geluid door de stille kamer als ik de kom van me af schuif. Het is geheel stil thuis. Mijn vader is naar zijn werk en mijn moeder is naar de fitness. Anders dan andere mensen in huis, kuch ik, wil ze wel in vorm blijven. Een keer ging ze zelfs met Zinzi joggen om me aan te sporen een conditie op te bouwen. Sorry mam, ik heb in dat opzicht de genen van mijn vader overgenomen. Nu heb ik spijt. Ik moet kunnen vluchten van Zinzi die me met een hooivork aan komt snellen als ze de waarheid weet.

'Kut!' schreeuw ik gefrustreerd. 'Fuck!' Ik duw de kom met een ruwe beweging van me af waardoor de melk er met een zachte plons uit springt. Ik schreeuw een luide kreet van pure ergernis.

Tot mijn verbazing hoor ik dan de bel gaan. Gelijk ben ik klaar wakker en staat mijn lichaam stijf. Mickey is de eerste die bij me op komt. Het is inmiddels al een paar dagen geleden dat we hebben gezoend. Ik had nog steeds niet verwacht dat hij zo zou reageren, ik begrijp nog steeds niet waarom. Hij was degene die met het idee kwam! Nu doet hij ineens zo moeilijk.

Ik loop de woonkamer in en probeer stiekem te kijken wie het is. Helaas zijn de gordijnen gesloten en kan ik alleen vaagjes een gestalte voor mijn deur ontdekken. Het lijkt wel de lengte van Michaël te hebben. Nou, wat de reden ook is dat hij langs komt, ik dwing hem wel om eindelijk te vertellen wat er is. Dit negeergedoe kan echt niet meer. En als hij het niet is, moet ik hem tweede kerstdag nog tegenkomen. Normaal heel leuk onze traditie, maar nu zie ik er sterk tegenop.

'Oké Mickey, de waarheid nu!' Ik gooi de deur open, maar wordt dan gelijk bij mijn kraag beetgegrepen. Een blauwe fiets ligt alsof het gegooid is bij mijn voordeur. Het is niet Michaëls fiets, waarom zou hij ook als hij tegenover me woont.

'Jij vieze bitch!'

'Levi?'

Zijn blondbruine haren zitten in een futloos model, zijn groene ogen hebben een rode omrand gekregen net als de rode gloed op zijn wipneusje. Hoe langer ik hem aanstaar, hoe roder zijn gezicht wordt. Al het verdriet in zijn ogen, de snot in zijn neus en de woede in zijn gezicht laten maar één ding zien: pure wanhoop.

'Vieze bitch!' Hij trekt me uit de deuropening naar buiten. Mijn grijze sokken worden nat van de tegels buiten. Zijn tanden zijn ontbloot als een hondsdolle hand die zijn doelwit in zijn vizier heeft.

'Bitch!' schreeuwt hij opnieuw en opnieuw. 'Je hebt haar van me weg gehaald!' Hij haalt zijn andere hand er ook bij om me nog beter vast te houden. Ik hoor mijn rode stippeltjespyjama scheuren onder zijn grip. 'Jij liegende bitch!'

'Liegende!' reageer ik dit keer gefrustreerd terug. Ik probeer mezelf uit zijn greep te krijgen, maar hij is sterker.

'Je hebt dit allemaal zelf gedaan!' gil ik in zijn oor. 'Jij bent de slet hier! Vieze manhoer!' Ik schop hem langs zijn scheenbenen, op zijn tenen en gil boos. Levi's handen verplaatsen zich naar mijn schouders om me in een nog stevigere grip te houden.

'Waar heb je het over! Wat voor onzin heb je in Zinzi's hoofd gepraat!' Hij schudt me verward door elkaar. 'Waar heb je het over!' schreeuwt hij opnieuw als ik niet antwoord. 'Waar the fuck heb je het over Dani!' Er stromen meer tranen over zijn wangen tot zijn grip verslapt en ik met gemak zijn handen van me af kan schudden. Strompelend wankelt hij achteruit met zijn handen voor zijn gezicht om de alsmaar komende tranen weg te slaan.

'Ik snap niet waar je het over hebt,' snikt hij. 'Fuck, ik heb niks gedaan!'

Ondanks zijn zielige toestand zet ik een stap naar voren. Zo makkelijk laat ik hem niet van me winnen. Hij is de leugenaar hier. Hij zit in een soort van messed-up ontkenningsfase.

'Jij bent vreemdgegaan, Levi.' Ik duw mijn vinger in zijn borst dat met oneven slagen de lucht in en uit zijn longen perst. 'Jij hebt jezelf daarmee vervloekt.'

'En met wie dan!' slaat Levi verloren uit zijn mond. Zijn volume en ergernis is teruggekomen. 'Fucking wie dan!' Hij duwt me tegen de muur naast de voordeur en houdt me daar met zijn handen op mijn keel. Mijn hoofd komt met een klap tegen de bakstenen aan.

'Zeg het dan, Dani! Zeg het dan als je alles zo goed weet!' Ik voel klodder spuug mijn gezicht in komen. Het water op zijn gezicht is alweer opgedroogd en de rode gloed in zijn ogen is erger geworden door nieuwe tranen. Hij legt meer van zijn gewicht op mijn borst tot het zwaarder wordt om te ademen. Het begint pijn te doen, maar wat me erger raakt zijn zijn ijzige ogen die in mijn ziel lijken te kijken. Nee, die een gat in mijn ziel willen boren om het bloed dat daaruit sijpelt op te kunnen zuigen. Alles in hem schreeuwt mij kapot te willen maken.

'Ik weet dat wij hebben gezoend op Westons feest,' zeg ik rustig. En net als ik denk dat ik daarmee de bom heb laten ontploffen, laat hij langzaam zijn handen zakken. Er ligt kort een verbaasde blik op zijn gezicht. Een frons verschijnt eerst voordat er een glimlach op zijn gezicht komt.

'Ja,' hij grinnikt. 'Ik heb sowieso jou gezoend.' Levi veegt zijn neus af met de achterkant van zijn hand en doet vervolgens allebei zijn handen in zijn zakken. Een schaterlach werkt in een ongemakkelijke manier zijn weg uit zijn mond. Hij schudt afkeurend zijn hoofd en schopt een steentje weg.

'Jij en ik!' lacht hij nu hard. Verward blijf ik in mijn positie tegen de muur staan. Wel is er genoeg ruimte om nog een beetje terug te deinzen zodra hij weer voor me komt staan. Ik voel zijn zware adem in mijn gezicht slaan.

'Zou je willen,' zegt hij afkeurend. 'Dus vertel me nu de waarheid, Smit.' Hij is gekalmeerd. Rustiger. Net alsof hij werkelijk gelooft dat het een grapje is. Hoe kan hij alles nu nog ontkennen? Hij is gesnapt? De aap is uit de mouw! De waarheid in het licht!

Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en scroll door mijn foto's. Hij pakt het in een snelle beweging uit mijn hand als ik hem de foto laat zien. Levi kijkt naar de dansende mensen en met opgetrokken wenkbrauwen naar Jake met zijn onderkin. 'Weston feest,' stelt Levi niet-begrijpend vast. 'Wat moet ik hiermee?'

'Bewijs,' ik wijs naar ons kleffe gedoe op de achtergrond. Vervolgens richt ik met een betweterige, maar vooral hatelijke blik naar hem. Hoe durft hij. Zoiets doen én er nog liegen over ook. Eikel. Altijd al geweest. Zal het nu altijd blijven. Ik heb hem op heterdaad betrapt. Hij kan wel stoppen met zijn hele act.

'We zoenen niet,' zegt hij rustig. 'Ik weet niet wat jij denkt, maar-.'

'Houd je bek, Vos! Gebruik die ogen eens van je!' Ik zoom in op ons twee en wijs er met agressieve bewegingen naar voor Levi mijn telefoon van me af pakt en boven mijn hoofd vasthoudt.

'Denk je nou echt dat ik zo dom ben?' Het scherm wordt donker tot de telefoon helemaal uitvalt. Ik grijp ernaar, maar Levi is te lang voor me. 'Denk je echt dat ik zo dom ben!' verheft hij zijn stem. Al schreeuwend houdt hij het spongebobhoesje ver boven mijn hoofd. 'Zo'n fucking idioot die een geweldig meisje als Zinzi laat vallen voor een pot als jij?' De stoom lijkt uit zijn oren te blazen. Als ik spring om opnieuw naar mijn telefoon te grijpen duwt hij me weg. Al wankelend zoek ik naar evenwicht.

'Je wéét wat voor persoon je bent!' Ik kijk weer terug naar hem op en wijs gefrustreerd naar de telefoon. 'Je ziet wie je bent!'

'Jij was degene die zat was, Dani!' schreeuwt hij terug met een wijzend vingertje naar mijn voorhoofd. Hij stopt mijn telefoon in zijn achterzak. Veilig van mij vandaan. 'Jij, Michaël én Zinzi waren helemaal weg die avond, maar ik niet!' Hij duwt me verder van me weg, terug naar de plek tegen de muur. 'Heb zelf je feiten op een rijtje!'

Ondanks zijn neerbuigende blik, houd ik mezelf groots. Mijn kin omhoog, mijn bruine ogen op laaiend en mijn handen in een vuist. Ik laat me niet kleineren. Ik weet wat er is gebeurd. Hij kan me niet op andere gedachtes brengen.

'Nicole zei zelf dat ik met een jongen heb gezoend,' zeg ik rustig. De tikkende tijdbom voor me kan die kalmte niet meer houden.

'Weet ik veel met wie jij hebt gezoend!' Hij pakt mijn polsen beet en houdt ze boven mijn hoofd tegen de muur. Ik kijk van hem weg en hoor zijn geschreeuw daardoor alleen maar nog duidelijk in mijn oor. 'Niet met mij!' Ik draai mijn hoofd om het geluid alleen maar verplaatst in mijn andere oor te krijgen. 'Niet op Westons feest, nooit niet.' Ik voel zijn nagels in mijn huid steken.

'Houd nou eens op met deze hele act.' Ik houd mijn gezicht nu recht voor me. Onze neuzen kunnen elkaar zo raken. Als je de situatie niet kende, had je het misschien een romantische houding genoemd. Onze haren in een wildernis, onze gezichten tegenover elkaar en onze voeten die elkaar raken. Als je het laaiende vuur in onze ogen zouden zien, was de situatie totaal anders. En één keer, precies in deze situatie was dat laaiende vuur van boosheid er niet.

'Je hebt me een keer geforceerd gezoend op een feest!' Ik lijk te hijgen van boosheid. Levi ook. Zodra hij merkt in wat voor houding we zitten laat hij me los en zet hij een stap naar achter. Bijna alsof ik vies ben veegt hij zijn handen af aan zijn spijkerbroek.

'Eén keer!' herhaalt hij. 'Een feest! Als het zo belangrijk is, had je de details wel onthouden.' Boos slaat hij zijn armen over elkaar.

'Anderhalf jaar geleden. Michaëls feest,' spreek ik hem tegen.

'En had ik toen met Zinzi?'

Ik zwijg.

'Nou!'

Ik reageer niet. Levi schudt afkeurend zijn hoofd en doet nog een stap naar achteren. Nog even speelt hij stil om mij de kans te geven een antwoord te geven, maar die krijgt hij niet. Beschaamd kijk ik naar beneden naar mijn natte, grijze sokken.

'Haat je me nou zo erg dat je me weigert te geloven? Ik ben geen player, niet meer.'

Ik bijt op mijn lip. Zucht even. Bijt weer op mijn lip. 'Je verdient haar niet,' komt er mompelend uit.

Dan is het helemaal stil. Net alsof Levi niet meer weet hoe hij moet praten, staat hij voor me. Wanhoop in zijn ogen gebrand, maar zijn ademhalingen zijn vreemd genoeg rustig.

'Dat weet ik,' zucht hij tot mijn verbazing. Hij gaat door zijn warrige bruine haren heen en veegt met de achterkant van zijn hand zijn neus af. Hoofdschuddend mompelt hij bijna onhoorbaar: 'Ik heb haar wel nodig. Zeker nu.'

Als ik opkijk, heeft Levi zijn blauwe fiets al opgepakt. 'Ik weet dat je me haat, Dani,' zegt hij net voor hij op het zadel zit. 'En door deze vieze stunt die je hebt uitgehaald,' hij kijkt me verafschuwd aan, maar zijn stem is rustig, 'haat ik jou bij deze ook.'

En dan fietst hij weg.

***
A/N dit is sws de meest intense scène uit het hele boek, maar ik moest Levi's frustraties even uiten. Zagen jullie het aankomen? Denken jullie dat hij de waarheid spreekt? Pampampaammmmm. Levi is zo'n complex vaag karakter. Ik ben echt fan whahaha dat kan niet als schrijver hè 😂😂😂