EERDER IN SAY CHEESE:
'Je hebt gelijk, West,' zucht ik dan. Ik ontgrendel mijn telefoon en stuur Zinzi een berichtje. Onbewust beginnen mijn vingers erger te trillen.

[11:09] Ik: Kunnen we ergens praten? Ik moet je iets vertellen

Aflevering 16: De lul heeft zijn bestemming bereikt

Ik had nooit gedacht dat dit ging gebeuren. Dit magische moment. Nee, eerder afschrikwekkende moment waarin ik het liefst van al mijn vrienden naast Nicole ga zitten. En niet zomaar zitten, maar om echt sociaal te doen.

Om met haar te praten. Mensen kunnen zo met hun shipnamen komen. #nini is alive. Ik zie dat nog eerder gebeuren dan zoenen met Levi en toch is die onzin ook weer gebeurd. Waar gaat het heen met de wereld?

Nicole is de enige die er zit. Ze heeft met agressieve bewegingen en een arrogante blik de tweedeklassers weggejaagd om plek te maken voor haar zelf. Niet eens voor de hele groep anders had ze de stoelen wel bezet gehouden.

Een enthousiaste blondine komt eerst naar haar toe voor mij. Ik herken haar als Cataleya, een nogal uitgesproken klasgenoot Nederlands van mij. Ik kan het van deze afstand niet zien, maar weet gewoon, alsof ik het aan kan voelen, dat Nicole haar ogen rolt. Ze is nogal een enthousiast persoon die voorzitter van de leerlingenraad. Iets te enthousiast naar mijn mening. Cataleya is weg als ik bij Nicole sta. Zitten of niet zitten? Ik heb nu niet echt de luxe kieskeurig te zijn als ik met iemand wil praten.

'Hey,' komt er net wat te gemaakt uit mijn mond. Zo meisjesachtige hoge "hey" die de cliché populaire meisjes in films altijd hebben. Beetje giechelig en overenthousiast. Alleen in films, ja daar haal ik nou eenmaal de filosofie van mijn leven vandaan, reageren die meiden net zo enthousiast terug. Die hebben nog nooit een Nicole in de ogen gekeken. Nu kijken haar grijze gaten me sceptisch aan, bijna boos zelfs, tot ze me vraagt: 'Waarom heb je ruzie met Michaël?'

Ze heeft een cola lolly in haar mond en haar dr Martens schoenen op tafel. De veters zitten los en hebben modder aan zich. Buiten giet het ook. Ik had gehoopt voor wat minder regen, maar het is december en daarnaast is het Nederland. Een witte kerst zal het volgende week ook niet bepaald worden. Gewoon nat en koud.

'Je hebt sowieso ruzie met Michaël,' gaat Nicole door, starend naar de lege plek aan tafel.

'Waar heb je het over!' houd ik vol met mijn gemaakte stem tot ik met pure frustratie naast haar neer plof. Wie houd ik voor de gek? Waarschijnlijk heeft iedereen wel door dat Mickey en ik minder praten. Eergisteren heeft hij me gezoend. Sindsdien ontlopen we elkaar een beetje. Ik wil het het liefst gewoon vergeten, maar hij geeft me constant een ik-wil-hier-over-praten blik die ik niet zomaar kan negeren.

'Dus waarom heb je ruzie?' Ze haalt een wenkbrauw op en ergens kan ik meer uit haar gezicht halen. Nee, maakt ze zich zorgen om hem? Wat schattig.

'Geen zorgen,' lach ik dan ook. 'Ruzie of niet. Hij vindt jou leuk, hoor.'

Ze is even stil, fronst en haalt dan haar benen van tafel. Met een verwarde uitdrukking kijkt ze me aan. 'Maar dat is het gekke. Ik geloof er helemaal niks van.'

'Niet zo onzeker...'

'Nee, ik weet wel hoe awesome ik ben,' ze haalt haar schouders op, 'hij lijkt gewoon niet verliefd op mij.'

Ik kan het niet laten om te lachen. Hard ook nog, echt hard. Al dat geflirt, dat aan haar hangen, dat alles voor haar doen. Iedereen moet dat door hebben gehad! Iedereen! En dan heeft Nicole alles langs haar heen laten gaan. Hoe onwetend kan iemand zijn?

'Ik dacht dat Zinzi blind was voor de buitenwereld. Jij slaat echt alles, Nicky!'

'Nicky?'

Ik grijns even. 'Mickey en Nicky, jullie zijn een match made in heaven.'

Nicole zucht diep en schudt afkeurend haar hoofd. 'Ik meen het, Micha verward me met iemand anders. Hij is niet echt verliefd op me, zoiets zie je.'

Ik houd nog altijd mijn grijns vast en zeker na die bijnaam. Het duurt haar een paar tellen voor ze begrijpt dat ik zo'n pedo-maan hoofd heb door het koosnaampje.

'Stop!' roept ze gefrustreerd. 'Stop met koppelen. Het gaat niet gebeuren! Daarnaast,' haar volume wordt sterk verlaagd als ze van me weg kijkt, 'vind ik iemand anders leuk.'

Het lijkt alsof mijn hart een slag overslaat. Dit gaat Michaël kapot maken. Ik zou niet weten hoe ik dat moet vertellen.

'Wie dan?'

Voor ze ook maar de kans krijgt, stormen Levi en Michaël lachend binnen. Ze wijzen naar iemand en maken rare gebaren met hun handen. Ik kijk op een intense manier naar Nicole. Net alsof ik me zo onzichtbaar kan maken. Onzichtbaar of niet, ik kan nu ik gefocust ben op Nicoles blonde haren, wel het gezicht van Michaël ontwijken.

'Nee!' hoor ik Levi dan roepen. Zijn lach verdwijnt op slag. 'Je maakt een grapje toch?'

Ik draai me dan toch om om de drama te zien. Levi heeft Michaëls sterke schouders beet en schudt hem door elkaar. Als hij wil, kan Mickey makkelijk uit zijn greep komen. Hij is zonder twijfel sterker dan heer Vos met zijn kickboksen. Hij kiest ervoor om twijfelend te blijven staan. Plots schiet zijn blik mijn richting op, te snel om nog weg te kijken. Ik zie hem op zijn lip bijten en hem dan de bekende ik-wil-er-niet-over-praten blik geven. Vervolgens schudt hij zijn hoofd, haalt hij Levi van zich af en loopt hij weg. Niet voordat hij gefrustreerd iets tegen een onbekende jongen roept. Hij botst met zijn arm tegen hem aan waardoor zijn chocolademelk over zijn trui heen morst. Kon hij die frustratie nou maar eindelijk naar mij uiten. Dan kon ik iets doen. Alles beter dan dit gokken wat er aan de hand is.

'Micha!' roept Levi nog voor hij zijn frustratie ook uit op dezelfde jongen. Hij slaat het nog maar halfvolle bekertje uit de jongen zijn handen en maakt zijn eigen schoon door ze door zijn zwarte haren te vegen. Met woeste stappen komt hij dan mijn richting in. Nog met open mond loopt de jongen terug naar de automaat.

'Hij is kapot,' zegt Levi gefrustreerd als hij zijn rugzak op tafel gooit. Hij ploft neer op de stoel tegenover ons en doet een Nicole-houding met zijn voeten op tafel.

'Jij hebt hem kapot gemaakt!' Hij wijst ter verduidelijking in mijn gezicht. In een vorm van overgave doe ik mijn handen omhoog.

'Ik weet ook niet waarom.'

Levi snuift me ongelovig af. 'Echt wel. Je vertelt het me alleen niet.'

'Uh waar is Zinzi?' vraag ik snel. Er komt weer een glimlach op Levi's gezicht. Hij lijkt niet door te hebben dat ik het alleen maar zeg om het onderwerp te veranderen, want de waarheid is dat ik haar helemaal niet wil zien. Zodra ik haar zie, moet ik het haar vertellen. Ik moet haar alles vertellen. Ik slik even. Het is het juiste ding om te doen, maar wil ik het wel doen?

'Zinzi is haar haren aan het doen in de wc,' hij haalt zijn schouders op en schudt met een glimlach zijn hoofd, 'de kneus denkt dat ze een slechte haardag heeft.'

Als Zinzi een slechte haardag heeft, zit er een klein plukje verkeerd. Als ik een slechte haardag heb, lijkt het alsof er een bom op mijn hoofd is ontploft. Ik zou willen dat ik Zinzi's slechte haardag had. Wel heeft Zinzi eens per jaar geen make-up op. Dat geeft wel verschil met haar normale uiterlijk. Alleen is dat de allerlaatste schooldag. Nee, niet eens een schooldag, die middag dat je toetsen komt ophalen. Aan de andere kant, als haar haren goed zitten en ze weet het, is ze ook niet zo'n persoon die constant om complimentjes vraagt door zichzelf naar beneden te halen.

'Het kan niet meer!' hoor ik haar door de kantine roepen. Haar groene bloesje lijkt de wapperen door de snelheid waarmee ze deze richting in loopt. Zoals verwacht is niets op haar haren aan te merken. Tot ze dichterbij komt althans. Het pluist. Dat is het. Het pluist. Haar lok hangt ook iets anders, maar lelijk kan je het niet noemen.

'Ik had gym!' zegt ze met de shock nog op haar gezicht. 'Gym zonder mijn haar vast te kunnen doen in een elastiekje.' Met een betreurd gezicht kijkt ze naar haar klitten. 'Het had zelfs de fietstocht hier naartoe overleefd. Ik was zo dicht bij een perfecte haardag.' Met wilde bewegingen haalt ze de klitten met haar hand uit tot ze gefrustreerd op tafel slaat. Zinzi slaat haar armen over elkaar heen.

'Iemand een borstel,' vraagt ze naar mij en Nicole. We schudden ons hoofd. Vervolgens kijkt ze wanhopig naar Levi die lachend ook nee zegt.

'Je hoeft geen borstel joh.' Hij doet liefkozend een pluk rood haar achter haar oren en drukt een kusje op haar wang. 'Je bent net zo perfect als altijd.' Het is even stil als het koppel elkaar aan kijkt. Het is een vermenging van de onheilspellende grijns van heer Klootzak en de lichtelijke geschokte blik van Zinzi. Het helpt ook niet dat Nicole een zakje oreo tevoorschijn haalt om als popcorn tijdens de film te eten.

Levi schuift lichtjes naar voren en verlaagt de volume van zijn stem. Die ene zin is toch luid en duidelijk te horen. Zelfs al was het van een andere ruimte, of zelfs in de ruimte, zo'n uitspraak kan je er altijd uit halen. Ik kan het al een beetje van Zinzi's gezicht lezen, maar ik geloof het niet. Het kan niet. Niet met hem. Maar dan zegt Levi toch echt: 'Ik zou je nu niet minder willen neuken, hoor.'

Ik lijk te verstikken in mijn eigen speeksel. Al hoestend en proestend hap ik naar adem en buig ik tegelijk naar voren om dicht bij hun gezichten te komen. Met psychopatisch wijd gesperde ogen staar ik de twee aan. Eerst Zinzi vol ongeloof. Dan Levi alsof ik hem wil vermoorden. Nee, niet alsof. Ik kan hem met mijn blote handen vermoorden nu. Hoe kan hij? Dit mag niet! Ik ben tegen!

'Jullie hebben hét gedaan?' vraag ik dan als ik de afstand iets groter maakt. Ik voel Nicole aan mijn vest trekken en me weer terug op mijn stoel zetten.

Zinzi wordt knalrood en steekt haar middelvinger naar Levi op. Ze mompelt een ik-had-het-anders-verteld. Vervolgens kijkt ze naar mij en knikt ze. 'Ja, we-.'

'Oké,' onderbreek ik haar, terwijl ik op sta en haar arm beet pak. 'we moeten nu praten!'

'Nu?' vraagt ze als ze mee opstaat. 'Gaat het over dit? Of over datgene dat je me wilde vertellen?'

Ik antwoord niet en sleur haar de kantine uit. Nog net kan ze haar tas met zich mee grissen. 'Daan,' zeurt ze, 'Dani,' zucht ze en dan trekt ze haar arm los en blijft ze staan. Ik ook. We kunnen elkaar alleen maar aanstaren tot Zinzi de stilte verbreekt.

'Gaat dit over wat je me gisteren hebt verteld of over wat ik je net hebt verteld?'

'Beide,' antwoord ik daarop. 'Het heeft met elkaar te maken.' Onbedoeld merk ik dat ik haar gefrustreerd aan kijk, een beetje boos zelfs. Net alsof zij iets fout heeft gedaan en niet die eikel van een vriend.

'Het was heel romantisch,' begint Zinzi het goed te praten. Lichte blosjes verschijnen weer op haar gezicht en een niet af te halen glimlach komt erbij. 'Er waren kaarsjes en van die zwoele muziek.' Ze geeft me een schattige Zinzi giechel. 'Het was net als in de film.'

'Hij heeft het gefilmd?' vraag ik geschokt.

'Nee!' reageert Zinzi snel. 'Nee, nee, nee het was als een film. Het was superlief, Daantje!'

Een paar mensen lopen langs en willen een deel van ons verhaal als roddel meegeven. Ik probeer op mijn woorden te letten. Zij hoeven niks te weten. Helaas kan iedereen wel raden wat voor klootzak Levi is. Of wat nou helaas. Meneer verdient het.

'Maar het was wel zijn keuze?' vraag ik sceptisch door. Ik geloof niks van wat Zinzi zegt. In haar verliefde droom heeft ze de geforceerde seks gewoon geromantiseerd. Bullshit is het. Allemaal bullshit.

'Nee, de mijne! Hij liet mij beslissen, omdat hij geen maagd meer is.'

'Typisch.' Ik verhef mijn stem en voel alle frustraties naar boven komen. Ik sla mijn armen over elkaar.

'Waarom ben je nou zo boos!' reageert Zinzi op mijn zichtbare ergernis. 'Ik kan deze keuze voor mezelf maken!'

'Dat is het niet!' schreeuw ik terug.

'Wat is het wel!' gilt ze weer naar mij met zwaaiende armen.

'Ik ben boos op hem!' Ik wijs naar de kantinedeur. 'Omdat hij een eikel is!'

Zinzi probeert me te kalmeren door haar eigen stem te verlagen. Maar als ze met haar al te verwachte "Levi is geen eikel" komt, kan ik de waarheid niet meer voor me houden.

'Levi is vreemdgegaan!' Geschrokken hap ik naar adem en sla ik mijn hand voor mijn mond.

Niet alleen Zinzi, maar de hele inhoud van de gang staart me aan. Het is alsof iedereen stil is geworden om de reactie van Zinzi te kunnen horen. Het piepje dat ze uitbrengt kan je ook alleen maar horen als het muisstil is. Hier en daar is er wat oordelend geroddel tijdens de gebeurtenis zelf nog wel.

'Wat?' piept Zinzi met glanzende ogen. Haar zachtroze lippen trillen en haar armen hangen slap langs haar lichaam. Heel voorzichtig zakt een traan naar beneden alsof het heftig kloppen van mijn hart het eruit heeft geslagen. Haar mond valt lichtjes open en haar blik lijkt door mijn ziel heen te gaan. Ze doet haar koude handen over elkaar alsof die een relatie met elkaar hebben. Liefkozend streelt ze het, op zo'n manier dat Levi zou doen. Haar adem gaat trillerig in en uit en dan komt de meest gevreesde vraag. Ze pakt mijn onderarm vast, zoekend naar houvast in deze verloren situatie. De koud van haar handen steken recht mijn hart in. Ik ril even.

'Maar Dani?' vraagt ze licht stotterend. Ik voel mijn eigen tranen vol schuldgevoel in mijn ogen branden. Mijn lippen trillen al voordat ze het heeft gevraagd. Het spijt me zo, echoot in mijn gedachtes. De hitte breekt er in zweet uit over mijn rug en tranen vermengen zich ermee op mijn gezicht.

'Dani,' snikt Zinzi, mijn beste vriendin, het meisje die mij het meest vertrouwt van de hele wereld. 'Met wie?'

Ik slik.