3 lata później...

- Co? Oczywiście, że nie! - zaśmiałam się na słowa Natashy.

- Dobra, skup się - nakazała. - Cel... Pal.

Nacisnęłam spust, a kula posłana przez trzymany przeze mnie pistolet trafiła w ruchomy cel na tarczy.

- Pięknie. Dobra, koniec na dzisiaj. Idziemy na piwo? - zaproponowała rudowłosa.

- Jasne!

- W sensie, ja piwo, a ty...

- Jestem prawie pełnoletnia. Czemu mnie traktujecie jak dzieciaka? 

- Przepraszam, Morgan - westchnęła Nat. - Zatrzymałam się w czasie gdzieś cztery lata temu - zaśmiała się. Objęła mnie. - Dla nas zawsze będziesz maleńką Morgan, która biegała po Avengers Tower, krzycząc "wujku Steve, pobawmy się w samolot!". 

Zaśmiałyśmy się. To były piękne czasy. Wszyscy tutaj opiekowali się mną jak własnym dzieckiem. Jedyne, czego mi brakowało w dzieciństwie, to taty. Pracował dużo za dużo, więc nie znam obrazu ojca, który przychodzi wieczorem i czyta bajkę albo robi naleśniki na śniadanie. I choć nikt nie powiedział tego nigdy na głos, wiedziałam, że pomiędzy wszystkimi Avengers panowała niepisana umowa, że mieli zrobić wszystko, żebym nie odczuła jego nieobecności.

- Chodźmy na to piwo - powiedziała Natasha.

Wychodząc z wieży natknęłyśmy się na Steve'a, Bucky'ego i Thora. Nat zaproponowała im, żeby do nas dołączyli, a oni naturalnie się zgodzili.

Poszliśmy do niedalekiego baru, w którym byliśmy stałymi bywalcami. Zajęliśmy nasze ulubione miejsce, a Steve przyniósł piwo. 

- Jakieś newsy? - spytałam.

- Po staremu - wzruszył ramionami Bucky.

Thor odchrząknął.

- Loki wraca.

Wszyscy zamilkli.

- Że tutaj? - spytał Steve.

- Tak. Kończy mu się zakaz opuszczania Asgardu za miesiąc. 

Brat Thora był wśród nas zawsze tematem tabu. Nie mówiło się o nim, wszyscy udawali, że nie istnieje. Wiedziałam tyle, że kiedyś narobił tu niezłego bałaganu i nikt, włącznie z jego własnym bratem, mu nie ufał. Zjawił się tu raz, gdy miałam dziesięć lat. Tata był tego dnia wściekły, a mama, gdy tylko zjawiłam się w jego pobliżu, kazała mi zmykać do pokoju. Zapamiętałam kruczoczarne włosy.

- Halo, Morgan - Nat pomachała mi ręką przed oczami.

- Przepraszam - ocknęłam się. - Co mówiliście?

- Że zbliża się chyba rocznica śmierci Pepper? - powtórzył Thor. Bucky przybił sobie piątkę w twarz.

- Zamknijcie się - mruknął do chłopaków.

Poczułam, jak zaczynają trząść mi się ręce, a oczy szczypać.

- No, tak... - powiedziałam i wzięłam duży łyk piwa, aby się uspokoić. - Trzecia.

- Już trzecia... - powtórzył z niedowierzaniem Steve. 

- Możemy zmienić temat? - spytałam. - W ogóle, chcę już wracać.

- Poczekaj, dopijemy i idziemy - powiedziała Natasha.

- Zostańcie, trafię - odparłam, wstając.

- Morgan, zaczekaj! - poprosił Thor, jednak ja byłam już za drzwiami.

Gdy tylko znalazłam się w swoim pokoju, łzy opuściły moje oczy. Umyłam ręce i usiadłam do biurka. Zaczęłam rysować, aby się uspokoić. 

Cała dłuższa ściana mojego pokoju pokryta była moimi szkicami i rysunkami. Zawsze rysowałam, gdy nie dawałam sobie rady. Umieszczałam na kartkach wszystko, co przychodziło mi do głowy. 

Usłyszałam, że drzwi pomieszczenia się otworzyły, a po krokach rozpoznałam, że intruz to Bucky. Usiadł na łóżku i siedzieliśmy w milczeniu.

- Chcesz porozmawiać? - spytał.

- Nie - odparłam.

- Powinienem sobie pójść?

- Nie musisz.

- Ale "nie musisz bo nie chcę być suką", czy "zostań"?

- Zostań.

Dalej rysowałam, a Barnes siedział cicho, nie przeszkadzając mi.

- Tęsknisz za nią?

- Powiedziałam, że nie chcę rozmawiać.

- W porządku - westchnął i oparł się głową o zagłówek łóżka, zmieniając pozycję tak, że siedział przodem. 

Zastanawiałam się dłuższą chwilę, czy nie odpowiedzieć na jego pytanie. W końcu powiedziałam:

- Tak.

Jak za każdym razem, gdy myślałam o mamie, łzy napłynęły mi do oczu. Wyraz twarzy Bucky'ego natychmiast zmienił się w ten współczujący, którego tak nienawidziłam, bo czułam się wtedy niesamowicie żałośnie.

- Ja... - głos mi się złamał, a łzy popłynęły mi z oczu. - Tak mi jej brakuje.

- Chodź - wziął mnie za rękę i przyciągnął mnie do siebie. Wtuliłam się w niego i pozwoliłam sobie płakać.

- Tak bardzo za nią tęsknię... To ja powinnam wtedy zginąć, nie ona. I jeszcze te moce... Nie ogarniam tego. Wanda bardzo mi pomaga, ale czasami tego nie kontroluję i boję się, że zrobię komuś z was krzywdę. A ja tak bardzo nie chcę nikogo skrzywdzić - zaszlochałam. - I taty w ogóle nie widuję. Nie wiem, kiedy ostatnio z nim rozmawiałam. A jak już, to cały czas tylko praca, albo "Peter to, Peter tamto", rzygam tym już. Kiedyś miałam przynajmniej mamę, ale teraz zostałam zupełnie sama.

- Nie jesteś sama. Masz nas. Masz mnie. Jestem tu i nigdzie się nie wybieram.

Bucky był moim najlepszym przyjacielem, nieocenionym wsparciem. Wszyscy zawsze powtarzali, że zajmuje się mną, jak rodzoną siostrą, i rzeczywiście tak było. Można śmiało powiedzieć, że go kochałam, a on mnie. Choć chyba nie muszę tłumaczyć, że po przyjacielsku, to więź łącząca naszą dwójkę była dla mnie ważniejsza niż zawieranie z kimkolwiek romantycznej relacji, tudzież nigdy w takowej nie byłam. Czy mi to przeszkadzało? Nie, bo miałam człowieka, który mnie kochał i była to miłość o wiele cenniejsza, niż ta patetyczna. Ufałam mu bardziej, niż sobie samej.

- Wiem, jak jest ci trudno, ale nie jesteś z tym sama. Ja tu jestem, w nocy o północy, możesz na mnie liczyć. 

- To jest takie zjebane i niesprawiedliwe, Bucky.

- Wiem... Wiem.

- Przez te jebane moce nawet nie mogę się zabić, kurwa.

Barnes spojrzał na mnie, a ja zdałam sobie sprawę z wypowiedzianych na głos słów. 

- Co masz na myśli? - uniósł brew.

- Nic - odparłam szybko.

- Morgan? Próbowałaś?

- Być może?

- Ja- Jak?

- Byyyyć może zajumałam ojcu jakieś dziwne proszki z pracowni i popiłam 25 tabletek dwudziestoma pięcioma kieliszkami wódki?

Bucky głośno westchnął.

- A co, jeśli jednak by ci się udało?

- A myślisz, że robiłam to dla zabawy?

- Morgan... - jęknął. - Zwariujesz. 

- Um... Podziękuj za to mojemu niezmiernie szczodremu ojcu, filantropowi, który nie potrafi nawet porozmawiać z własną córką.

- Oboje potrzebujecie terapii.

- Tak, on zwłaszcza. Od pracoholizmu.

- Też, ale... Nie demonizuj go tak, Morgan. On też bardzo przeżył śmierć Pepper. Kochał ją najbardziej na świecie.

- Bardziej ode mnie.

- I nie możesz go za to winić. Tak, jest chujowym ojcem, to nie podlega wątpliwości, ale ma ewidentnie problem i nie chce się go pozbyć.

Siedzieliśmy dalej w milczeniu.

- Możesz zostać na noc?

- Mogę na tą, następną, i każdą kolejną, w którą będziesz mnie potrzebować.