Het was een waterkoude dag in Februari. Het woei hard en het miezerde. Ik fietste naar Bemmel om naar de mondhygiëniste te gaan.

Ik kwam te vroeg aan. Ik parkeerde de fiets bij de tandartspraktijk, en liep vervolgens naar het paadje waarlangs vroeger het kleine zwembad stond, waar de kinderen zwemles hebben gehad. De contouren van het oppervlak van het gebouw waren nog duidelijk zichtbaar aan de hand van het grasveldje dat er nu lag. Ik probeerde me voor te stellen waar ik precies met de kinderen gelopen heb, hun handje vasthoudend zodat ze niet zouden uitglijden over de natte tegels. Ik maakte een inschatting van de anderhalve meter loopruimte langs het bad aan de rand van het grasveld. Het leek erop dat het gras binnen dat kader iets zakte: het voormalige bad. Zou het bad er nog liggen, onder het gras? Zou het zwembad weer zo opgebouwd kunnen worden, dat het verleden weer terugkwam? Nee, de verweerde ramen met enkel glas zouden nooit terugkeren en ook de bruine jarenzestigtegels met wit aderweek in de kleedruimtes niet. De druppelende douches zouden ook niet terugkeren, net als de kleine, bedompte ontvangstruimte.

Ik liep de straat in naar de kerk. Hier had ik weleens gelopen met de kinderen. De kerktoren stak scherp af tegen de grauwe lucht. Het enige wat anders was dan toen waren de vlaggen die voor de ingang van de kerk wapperden met de opdruk 'Theaterkerk'.

Een jonge vrouw liep aan de overkant, een kinderwagen vooruitduwend in de storm. Ze was in gevecht met een paraplu die alle kanten op werd geblazen. Ze keek me lachend aan toen ze me zag. Ik heb hier ook weleens met een kinderwagen rondgelopen, meer dan twintig jaar geleden. Ik voelde me verwant met haar, omdat ik nu ook een kleine jongen heb, maar ik voelde me ook een generatie ouder, alsof ze een dochter van mij was met een kind.

Ik liep het kerkhof op, langs de graven van de volwassenen, naar het veldje met de kindergraven. 'In liefdevolle herinnering,' hemeltergend. Sommige kinderen waren doodgeboren, andere hadden een dag geleefd , weer anderen waren een half jaar geworden of vier jaar of zes. 'We zullen altijd van je blijven houden, Hansje.' Een foto van Mike van vier. Sommige graven waren fris en monter, met verse bloemen en werkjes, anderen waren oud, de ouders van de kinderen misschien al overleden of verhuisd, met verweerde werkjes erop en plastic bloemen, de kleur verloren na jaren van zonneschijn en weer en wind.

Ik liep door het grint langs alle graven. Bij een van de graven lag een verlepte teddybeer, half vergaan, half beschimmeld, verder niets.

Ik keek op mijn telefoon hoe laat 't was. Tijd om weer terug te gaan. Ik liep langs de ontvangstruimte, met de opdruk op de ruiten: 'Vergeet niet te leven'. Maar waar leven de ouders nog voor?

Ik liep weer over de straat waar ik de jonge moeder was tegengekomen, vervolgens over het paadje terug naar de tandartspraktijk. Ik liep het gebouwtje in en meldde me aan.