Ik ging naar een expositieruimte. Het was een heel kille zaal, heel steriel; het leek wel een mortuarium. Er was alleen maar een klein beetje – neutrale – decoratie, als in een ontvangstzaal van een begrafenisondernemer. Ingrid zou daar gaan exposeren. Ze had zich voorkomend gekleed; een mooie rok, die haar goed stond. Ik was bang dat ik bij haar zou afsteken, want ik zou daar ook iets gaan doen – die ochtend had ik helemaal geen inspiratie gehad hoe me te kleden, en had uiteindelijk voor een oude spijkerbroek en een wijde fleecetrui van 30 jaar geleden gekozen. Ik had daar nu spijt van; ik had gewoon mijn bloes moeten aandoen. Maar nu zat ik opgescheept met deze kleding.

Annabel arriveerde. Ze keek een beetje afgrijzend rond. 'Jee, het lijkt hier wel een mortuarium of zo!' Ze keek vies.

'Ja, het is niet de meest levendige zaal die je je kunt voorstellen, hè?' viel ik haar bij, 'Ze hadden het wel wat leuker mogen inrichten.'

Ingrid was aan de gang geweest met de aankleding van de zaal en die zag er nu erg aangenaam uit, met mooie zachte kleuren en sfeervolle verlichting. Haar kunstwerken kwamen goed uit. Ze zag er zelf ook goed uit; ze zou een succesvolle middag gaan beleven, met veel familie en vrienden die zouden komen kijken. Ik maakte me zorgen over mijn eigen expositie, want ik was nog steeds flodderig gekleed en had ook verder nog helemaal niets voorbereid.

Maar ik moest ontzettend nodig plassen. Ik zocht naar toiletten; maar die waren nergens te vinden. Ik liep een aangrenzend winkelcentrum in. Het was heel strak en nieuw, met luxueuze stenen beplatingen en vloeren, heel Dubai. Maar ook hier geen toiletten te vinden. Ik zocht een stille zijuitgang, waar nog gebouwd werd. Een laatste gang kwam uit op een bouwterrein. Ik liep de gang in; de zomerse hitte kwam me al tegemoet. Ik had inmiddels een pak aan. Ik hield stil aan het eind van de gang en keek uit over het terrein.

Een beveiligingsbeambte was me gevolgd en hield halt naast me. Hij keek me wantrouwend aan. 'Zo, wat gaan we doen?' vroeg hij.

Ik had hier helemaal geen zin in, dus ik antwoordde: 'Ik kijk hier wat rond.'

'Ja ja, dat zal wel...'

'Ja hoor, heerlijk.' Ik had er genoeg van en draaide me om om weg te gaan. 'Zeg, ik ga aan het werk. Tabee.'

De beveiligingsbeambte keek me ontsteld aan en ik vertrok, terug het winkelcentrum in. Ik beende door de luxe gangen richting het expositiegebouw. Plotseling ontdekte ik dat ik mijn tas niet meer bij me had. Die had de beveiligingsbeambte. Ik rende weer terug naar de stille zijgang. De beveiligingsbeambte kwam daar juist uitgelopen, met mijn tas.

Ik bedacht iets om hem terug te pakken. Ik rende op hem af; hij zag me, hielde de tas omhoog en zei: 'Meneer, u bent uw tas...,' en ik griste de tas uit zijn handen, en riep – en plein public –: 'Vuile dief, je hebt m'n tas gestolen!' Zo, die had ik mooi te pakken. Iedereen zou denken dat hij die tas van me gestolen had. Ik rende weer terug – met de tas – naar de expositieruimte.

Daar aangekomen vond ik eindelijk toiletten. Het waren ruime vertrekken, eigenlijk kleine kamers. Plotseling waren ook Roelfina, Annabel, en Ingrid aanwezig. Ingrid vertelde aan Annabel hoe we ooit naar namen zochten. Ze hield Annabels hand vast. 'Je vader dacht aan Frederik en Rik, en toen zei ik: "Frederique!"' Ze lachte aanstekelijk en Annabel en Roelfina lachten met haar mee.