Mijn moeder was op bezoek. Ze zat tegenover me aan de tafel.

Ik vertelde haar dat een vriend van mij van vroeger dood was. 'Ik weet niet of je hem weleens gezien hebt; het was op het eind van het VWO: Jan Lukkien.'

Ze keek me verbijsterd aan vanaf de overkant. 'Ja, die ken ik wel. Maar dat was een heel leuke jongen!'

'Ja, dat was een heel leuke jongen.' Ik was een beetje verslagen. 'Ik wilde nét weer contact met hem opnemen. Ik dacht: Dat is leuk! En nu is hij dood. Ik had op zijn naam gegoogled en toen ik die intikte verscheen er als eerste optie: "Jan Lukkien overleden." Toen dacht ik al: Dat is niet goed. En inderdaad: vorig jaar overleden, in april.'

'Hoe oud was hij?'

'46, net als ik. Tenminste...' ik rekende even na, 'ik weet de datum nog uit mijn hoofd en zijn geboortedatum stond er ook bij, 9 april. De sterfdatum was iets later, 22 april, dus hij was nét 46. Hij stamt ook uit 1970, net als ik.'

'Wat had hij?'

'Dat weet ik niet. Op Facebook staat ook helemaal niets, alleen "ter nagedachtenis aan" en een achtergrondfoto van twee hondjes; best sentimenteel, dat was eigenlijk niets voor hem. Dus ik denk dat hij toen al ongeneeslijk ziek was. Maar ik weet niet of het waar is; ik ontdekte het op een site die familieberichten verzamelt. Hij zat in de websitewereld, dus misschien was die website wel van hem en wilde hij hem op zichzelf uittesten.'

'Nee, als dat op Facebook staat, is het echt waar.' Toch leek ze te twijfelen. 'Dat kan toch niet als het niet echt waar is?' Ze sloeg haar hand voor haar mond.

We keken op Google. We typten zijn naam in. 'Kijk, daar verschijnt het woordje "overleden".'

'Verdomd...' Ze keek strak naar het scherm.

Er verschenen hits. Ik leidde haar er doorheen. 'Dat is een heel oude Jan Lukkien...' - 'Ja, dat is heel vroeger!' - 'Kijk, daar heb je hem.' We klikten op het resultaat.

Ze las met open mond.