Ik mijmerde. Als ik doodga, zal ik dan heel even – in een moment van euforische dromen, oneindig lijkend doordat de hersenactiviteit niet geremd wordt door indrukken van buiten, het verwerken van prikkels uit de werkelijkheid; zoals een droom uren kan duren maar in werkelijkheid maar in een paar minuten van heeft plaatsgevonden – iedereen weer zien? Zal ik al mijn overleden dieren weer zien? Zal mijn gezin weer bijeen zijn? Dat zou ik graag willen. Er zijn genoeg mensen van vijftig die een hartaanval krijgen; waarom ik niet?

Ik keek naar de poezen. Ik bedacht me dat ze later onder de grond zouden liggen. Ik genoot van hun aanwezigheid nu nog, iets waar ik later hevig naar zou terug verlangen en een miljoen voor zou geven.