De anderen moeten dit ook weten, is het eerste wat ik denk als ik even later in het ziekenhuis ben. Ik haal mijn mobiel uit mijn zak en bel het nummer van Noël. 'Hallo?' hoor ik Noël slaperig zeggen. 'Kyle... Eh, Carmen... Hier,' stamel ik. Noël is meteen wakker. 'Waar ben je?' vraagt hij. 'In het ziekenhuis,' antwoord ik. 'Welke?' Ik noem de naam en Noël belooft dat hij er gelijk aankomt. Ik laat mijn telefoon zakken. Ik voel me ineens erg moe. Ik zak onderuit en kijk naar de deur van Kyle. Hij ligt in een kamer, maar ik mag nog niet naar binnen. Ik begin een spelletje op mijn telefoon te spelen. Het liefst zou ik nu naar Kyle toe rennen en hem nooit meer loslaten, maar ik ben bang dat dat niet gaat lukken. Ik wrijf in mijn ogen en gaap. Ik ben erg moe. Ik kijk op mijn mobiel. Het is vier uur. Na een tijdje zijn Noël en Isaac er ook. Ik glimlach zwakjes naar ze. Noël wil gelijk alles weten. Terwijl ik vertel, zie ik hoe Isaac naar me kijkt. Ik word er verlegen van en sla mijn blik neer. Nadat ik alles heb verteld, heeft Noël grote ogen opgezet. 'Hoe dan?' mompelt hij. Ik haal mijn schouders op. 'Ik hoop dat Carmen ergens wordt opgesloten,' zeg ik zacht. 'Dat moet wel,' antwoordt Noël. 'Er is duidelijk iets mis.' Isaac heeft nog niks gezegd. Ik vraag me af of Noël hem wakker heeft gemaakt. Dan komt er iemand naar buiten lopen. Ik spring op en de rest volgt mijn voorbeeld. 'Zijn jullie hier voor Kyle?' vraagt de man. We knikken allemaal. 'Kyle heeft veel bloed verloren,' begint de man. 'Maar dat valt te overzien. Wij schrijven hem een littekencrème voor.' Opgelucht blaas ik mijn adem uit. 'Misschien is een therapeut ook wel iets,' zegt hij. 'De ervaring kan als traumatisch worden ervaren.' Ik knik. 'Mogen we naar hem toe?' vraag ik. 'Dat mag,' zegt de man. Ik heb de neiging om meteen de kamer in te rennen, maar ik hou me in. Ik loop de kamer in. Kyle heeft zijn ogen geopend. Hij glimlacht een beetje als hij mij ziet. Nu kan ik me niet meer inhouden. Ik ren op hem af en sla mijn armen om zijn nek. Ik hoor hem zachtjes grinniken. Hij slaat zijn armen ook om mij heen. Dit heb ik echt gemist. Ik laat hem weer los en bekijk hem. Hij zit onder de schrammen. Ik bijt op mijn lip. Noël komt ook naar Kyle toe en begint een gesprek. Ik loop de kamer uit en klamp de dokter aan. 'Wat is er, jongen?' vraagt hij. 'Wordt Carmen opgesloten?' vraag ik. Hij knikt langzaam. 'We hebben contact opgenomen met haar ouders en het blijkt dat ze is ontsnapt uit een tehuis waar ze behandeld werd. Ze gaat weer terug naar hetzelfde tehuis.' Mijn mond valt open. 'Ze was dus echt mentaal niet gezond,' mompel ik. Ik laat me op een stoel vallen. De dokter gaat verder naar de volgende patiënt nadat hij heeft gevraagd of het wel goed met me gaat. Ik heb maar afwezig geknikt. Ik kan het nog steeds niet geloven. Carmen was dus echt psychisch niet in orde. Ze had nog veel meer schade kunnen aanrichten. Ze had mensen kunnen vermoorden. Ze heeft zichzelf bijna van kant gemaakt. Isaac komt naast me zitten. 'Gaat het wel?' vraagt hij zacht. Ik schud mijn hoofd en leun met mijn hoofd op zijn schouder. 'Carmen had mentale problemen,' fluister ik.

Niet veel later zijn we alweer thuis. Kyle heeft geen erge schade opgelopen. Toch kan Noël hem niet alleen laten. Hij ondersteunt hem alsof hij zelf niet kan lopen. Ik steek de sleutel in ons slot, dat gelukkig gerepareerd is, en zwaai de deur open. 'We zijn thuis,' mompel ik. Terwijl de rest naar de woonkamer gaat, ga ik naar mijn slaapkamer. Ik ben doodop en kan echt niet meer. Zonder me uit te kleden, kruip ik in bed. Het enige wat ik wil, is slapen. Vanuit de woonkamer hoor ik stemmen komen. Ik wil niet praten over wat er is gebeurd. Het is gebeurd en het is verschrikkelijk. Ik wil er niet over praten: ik wil erover nadenken. Ik heb tijd nodig om het te verwerken. Kyle is niet de enige die iets verschrikkelijks heeft meegemaakt. Ik heb hem moeten zoeken. Ik heb hem zien liggen, zonder dat hij bewoog. Ik heb met Carmen moeten vechten om haar mes. Ik heb de ambulance moeten bellen. Ik moest in het ziekenhuis wachten. Ik heb Noël moeten bellen. Ik heb Kyle onder de schrammen ge-

De volgende ochtend ontdek ik dat Kyle naast me ligt. Ik heb hem niet eens binnen horen komen. Ik kijk naar hem. Hoe is Carmen in hemelsnaam op het idee gekomen om iemand permanent te beschadigen? Het is maar goed dat ze is teruggestuurd naar het tehuis: anders zou ik haar vermoord hebben. Ik sta op en loop naar de badkamer. Ik draai de douche open en stap onder de straal. Nadat ik gedoucht heb, besluit ik om ontbijt te halen. Ik trek mijn schoenen en jas aan en ga naar het winkeltje op de camping. Ik koop een aantal croissants en ga dan weer terug naar onze stacaravan. Als ik aankom, is Noël al wakker. Hij kijkt me bezorgd aan. 'Gaat het wel goed?' vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. Ik gooi de zak met croissants op de tafel. 'Ik heb ontbijt gehaald,' zeg ik. Noël kijkt me verwonderd aan. 'Dat is aardig,' zegt hij. 'Moet ik nog iets anders doen?' vraag ik. Hij schudt zijn hoofd. 'Ik wil iets doen,' zucht ik. 'Als ik bezig blijf, hoef ik niet na te denken.' Hij kijkt me aan. 'Wandelen kan helpen.' Ik denk na. Dat zou kunnen. Ik pak een croissant uit de zak en loop naar de deur. 'Ik ga even wandelen dan,' lach ik en neem een hap van mijn croissant. Noël zwaait en lacht. Ik zwaai terug en stap naar buiten. Wandelen, nooit gedacht dat ik daar zin in zou hebben.

~~~~~

Ik geloof dat ik wel kan zeggen dat de updates onregelmatig zullen zijn.