'Even poseren Jules!' roep ik als hij breed lachend voor een standbeeld staat. Ik maak de foto met mijn telefoon. Jules komt naast me staan en kijkt over mijn schouder naar de foto. Ik kan hem in mijn nek voelen ademen. Ik kan het niet weerstaan en druk een kus op zijn wang. Hij grijnst. 'Onweerstaanbaar?' vraagt hij. Ik word rood. 'Je kent me te goed,' lach ik. Een beetje bezorgd kijk ik naar Jace. Hij staat in zijn eentje een bordje te lezen dat voor een standbeeld staat. Kyle loopt Isaac achterna. Ik pak Jules' hand en wijs naar Kyle. 'Hij loopt Isaac echt als een hondje achterna,' merk ik op. Jules knikt. 'Ik merkte het ook al op,' antwoordt hij. 'En hij behandelt Jace bijna vijandig. Het is raar, want Kyle is juist degene die iets verkeerds heeft gedaan.' Ik zucht. 'Precies.' We zwijgen allebei. 'We moeten er toch iets aan kunnen doen?' vraag ik. Jules blijft even stil. 'We kunnen niet even in iemand liefdesleven rommelen. Dat is helaas niet hoe het leven werkt.' 'Ik wil iets kunnen doen,' zeg ik zacht. 'Dat weet ik,' antwoordt Jules. 'Ik weet hoe jij bent.' Hij gaat met zijn hand langs mijn gezicht. Ik buig me naar hem toe voor een kus. Jules positioneert zijn handen op mijn heupen. Paniekerig vraag ik me af of hij iets opmerkt. Snel stap ik naar achteren. 'Is er iets?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Laten we naar Jace toegaan.' Jules knikt. Hij lijkt niks door te hebben. Opgelucht haal ik adem. Als meisje heb je nou eenmaal meer heupen dan als jongen.

We blijven nog een tijdje rondhangen in het park, maar daarna gaan we naar een museum. Het museum gaat over kunst. Iedereen betaalt voor zijn kaartje en gaat naar binnen. Als laatste betaal ik. Vriendelijk knik ik naar de vrouw achter de balie en loop naar binnen. Jules staat op me te wachten. Hij glimlacht. Ik zie hoe Isaac geïnteresseerd rondkijkt. Misschien is hij wel geïnteresseerd in kunst. Kyle kijkt een beetje verveeld rond. Jace staat een kunstwerk te bewonderen. Ik glimlach. Jules trekt me mee naar een schilderij. Ik kijk er aandachtig naar. Het is een schilderij van een zonsondergang. Aan de bovenkant zie je hoe de zon ondergaat en aan de onderkant zie je hem naar beneden gaan. Alleen is de zon aan de onderkant donker. Hij lijkt een beetje op de maan. Zou er een betekenis achterzitten? Misschien is de betekenis wel dat iedereen een twee kanten heeft. Één kant kan iedereen zien, maar de andere kant is verborgen en donker. Hetzelfde geldt voor mij eigenlijk. Ik heb ook een verborgen kant. Eerlijk gezegd verberg ik bijna mijn hele leven. Ik kijk weer naar het schilderij. De zon zal op een gegeven moment bovenkomen en dan zal iedereen de donkere kant zien. Ik slik. Ik mag maar hopen dat hetzelfde niet met mij gebeurt. Als het uitkomt dat ik een meisje ben, zal niemand daar blij mee zijn. Ik heb het jarenlang voor Kyle en Jace verborgen gehouden en Jules zal ook niet blij zijn als hij erachter komt dat ik tegen hem heb gelogen. Isaac zal het niet veel uitmaken. Ik ken hem toch maar een paar dagen. Ik voel me een beetje ongemakkelijk worden bij dit schilderij en trek Jules mee naar het volgende schilderij.

Nadat we in het stadje hebben gegeten, gaan we terug naar de camping. Isaac gaat ook mee, want hij gaat pas later naar zijn slaapplek. 'Zullen we gaan kaarten?' vraagt Jules in het Engels. Iedereen knikt instemmend. Ik grinnik. De laatste tijd praten we meer Engels dan Nederlands. Maar dat komt door Isaac. Jules pakt zijn pak kaarten en geeft iedereen een aantal kaarten. Ik kijk naar mijn kaarten. Ik zie er zeker een paar goede kaarten tussenzitten. 'Wie legt er als eerst op?' vraag ik. Enthousiast legt Jules een harten vijf op de harten drie die al op de tafel lag. Ik lach. Dat kan natuurlijk ook. Kyle legt daarna op en zo gaan we het hele rondje af. Ik ben er niet helemaal bij met mijn gedachten. Ik denk dat ik morgen even ga douchen. Ik heb echt de behoefte om te gaan douchen. 'Noël!' zegt Kyle ineens. 'Leg nou op, man!' Ik grijns. Snel leg ik een kaart op.

De volgende dag, nadat ik lekker heb geslapen, loop ik naar het toiletgebouw. Als ik daar ben aangekomen, zie ik dat er een enorme rij staat. Ik loop naar de andere velden, maar ook daar staat een grote rij. Ik zucht. Ik ga niet in die rij staan. Dat duurt zeker wel een uur. Is er niet ergens een andere mogelijkheid om me te wassen? Ik loop langs de bosrand. Plots valt mijn oog op iets. Een stukje van de camping vandaan, in het bos, ligt een meertje. Het meertje is niet te zien, alleen als je er echt naar zoekt. Ik kijk even om me heen. Er is niemand te zien. Ik loop door de bosjes het bos in. Ik leg mijn handdoek neer. Langzaam begin ik me uit te kleden. Eerst gaat mijn shirt uit, daarna dat hemd. Uiteindelijk heb ik niets meer aan. Ik duik het meertje in. Het water is niet te koud, maar ook niet te warm. Het is heerlijk. Ik baal er echt van dat ik nooit kan zwemmen. Ik hou van zwemmen. Ik was me in het water en droog me daarna af. Ik trek mijn kleren weer aan en loop terug naar de tent.

~~~~~

Het eerste hoofdstuk van 2017. Ik heb stiekem wel een voornemen. In dit jaar zou ik dit boek graag willen afschrijven. Of hij aan het eind van het jaar al helemaal op Wattpad zal staan? Hopelijk. (Vorige hoofdstuk gelezen?)