Αγαπητέ Φρεντ

Σε είδα σήμερα στον ύπνο μου!  Πολεμούσα με ένα είδος τέρατος. Ήταν τριχωτό και μαύρο. Είχε κόκκινα μάτια και τα χαρακτηριστικά του ήταν τελείως εξωπραγματικά.

Είχε και μια τεράστια σκουριασμένη λεπίδα, την οποία έφερνε όλο και πιο κοντά μου, όσο και αν προσπαθούσα να το αποφύγω.

Με είχε στριμώξει κοντά σε ένα δέντρο. Έμοιαζε κάπως με τον ξέρεις-ποιον (ο οποίος πέθανε παρεμπιπτόντως)

Η μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου, έλεγε πως έπρεπε να σηκωθώ και να το πολεμήσω αν θέλω να ζήσω και να συνεχίσω, όταν η άλλη...

η άλλη μου είπε πως δεν θέλω να συνεχίσω.

Μου είπε πως είναι καλύτερο να τα παρατήσω, και να λυτρωθω επιτέλους από την ασχήμια της πραγματικότητας.

  Δεν ήταν σωστό.

Το καταλαβαίνω.

  Και το μετανιώνω.

Αλλά άκουσα την δεύτερη φωνή και ήμουν έτοιμος.

  Τότε όμως εμφανίστηκες εσύ, και με κοίταξες γεμάτος απογοήτευση. Ήταν σαν να μου φωναζες ένα μεγάλο ΟΧΙ, και να σε θλίβει το θέαμα.

  Ήταν σαν να μίλησες κατευθείαν μέσα μου και τότε απλώς...

  Ξύπνησα.

Πήρα το μήνυμα σου Φρέντυ.

   Μην ανησυχείς, δεν θα κάνω τίποτα κακό στον εαυτό μου.

Υπόσχομαι, πως θα προσπαθήσω.

   Παρόλα αυτά, εξακολουθείς να μου λείπεις.

Πολύ.

Με αγάπη
~Τζορτζ

Σημείωμα : αυτά τα κεφαλαία είναι πολύ γλυκανάλατα και δεν μπορώ να πω πως τρελαίνομαι όταν τα έγραψα. Πιστεύω πως από το επόμενο και μετά θα είναι καλύτερα. Ελπίζω να μείνετε μέχρι τότε :)