Αγαπητέ Φρεντ.

Χθες, εγώ, ο Χάρη και η Ερμιόνη βγήκαμε έξω να ψάξουμε για την κοπελα με το όνομα Αντζελικα που σου έλεγα.

Περίμενα πως θα ήταν πιο εύκολο να την εντοπίσουμε. Ξεκινήσαμε από της 5 το απόγευμα και μέχρι της 9 ακόμα ψάχναμε. Το μόνο καλό, ήταν πως κατάφερα να ξαναδώ τους δυο καλύτερους μου φίλους. Ήταν σαν παλιά στο Χογκουαρτς που ζούσαμε διαφορά. Πριν γίνουν όλα αυτά...

Μου λείπουν αυτές οι μέρες. Παλιά τύχαινε να προσευχόμουν τίποτα από αυτά που συνέβεναν το προηγούμενο χρόνο να μξν συμβεί στον χρόνο που ήμουν, αλλά τώρα βλέπω πόσο μου λείπουν.

Η Ερμιόνη ήταν πάντα, το μυαλό της παρέας, και για μια ακόμη φορά, αναλαβε το καθήκον της. Ευτυχώς για εμένα, η κοπέλα μου είχε αφήσει μια κάρτα, σε περιπτωση που την ψάχνω. Είχα πάει στην οδό που αναφέρονταν αλλά όταν χτύπησα την πόρτα, μια γριά άνοιξε και μου είπε πως οι παλιοί ιδιοκτήτες μετακόμισαν κάπου αλλού.

Όταν την ρώτησα που, ξέρεις τι μου απάντησε;

Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει.

Ένοιωσα τόσο νευριασμένος που νόμιζα πως θα την χτύπησα. Έκλεισε την πόρτα και με άφησε να στέκομαι σαν χάνος έξω.

Αυτή την φορά όμως, με το ξόρκι εντοπισμού της Ερμιόνης φτάσαμε σε ένα μεγάλο, άσπρο σπίτι με πέτρα και μια μικρή αυλή απ'εξω.

«αυτό πρέπει να είναι» άκουσα την Ερμιόνη να λέει. Προχωρήσαμε στην αυλή και φτάσαμε στην εξώ πορτα. Η κατάσταση ηταν κάπως αμήχανη, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιως.

Χτύπησα το κουδούνι.

Πολλά ποδοβολητα και φωνές. Κάποιος φώναξε ένα «ΠΌΡΤΑ!» και διάφορα πιρούνια να πέφτουν πάνω στα πιάτα. Ξεροκατάπια και περίμενα η πόρτα να ανοίξει.

Και μόλις το έκανε...

Ξέχασα τα λόγια μου.

Στο κατώφλι εστεκε εκείνη. Είχε τα μακρια κόκκινοπα μαλλιά της κοτσίδα και φορούσε τα γυαλιά της.

«Ρον;» είπε «εσύ είσαι;» ένοιωσα το βλέμμα της Ερμιόνης να με κοιτάζει δολοφονικά. Ξεχασα τα λόγια μου, ξέχασα γιατί ήρθα, ξέχασα ποιος είμαι. «και εσύ πρέπει να είσαι ο διάσημος Χαρι Πότερ» συνέχισε δείχνοντας τον Χάρι με το ακροδακτιλο της. «χαίρομαι που σε γνωρίζω!» φώναξε ενθουσιασμένη και άρπαξε το χέρι του Χαρη κουνοντας το πάνω κάτω.

Η Ερμιόνη γρήγορα εποιασε τον ώμο του και την σταμάτησε «και εκείνος χαίρεται» είπε «θα θέλαμε να σου μιλήσουμε για κάτι...» πριν ή Ερμιόνη προλάβει να ολοκληρώσει ένα "Αντζελικα" και ένα "ποιος είναι;" ακούστηκε μέσα από το σπίτι

«κάτι φίλοι μου!» απάντησε εκείνη «έρχομαι σε λίγο» γύρισε προς το μέρος μας

«παρατήρησα πως τελευταία δεν έρχεσαι στο μαγαζί» βρήκα το θάρρος μου «και χτες μίλησα με τον αδερφό μου, για εκείνη την συνάντηση που μου είχες ζητήσει»

«ω, ευχαριστώ.» απάντησε «μα, όπως βλέπεις, το σπίτι πλέον είναι πολύ μακριά»

«δεν πειράζει!» πετάχτηκε ο Χαρι «θα πληρώσουμε εμείς τα χρέη του πήγαινε-ελα»

«ναι» συνέχισε η Ερμιόνη «ήσουν πολύ καλή πελάτισσα για να σε αφήσουμε έτσι»

«έτσι και αλλιώς» πηρα τον λόγο «ο τζορτζ θα χαιρόταν να σε δει»

Τα καταφέραμε Φρέντυ. Αύριο ο Τζορτζ ίσως βρει λόγο να βγαίνει από το σπίτι.

~Ρον

Και εκεί που έλεγα, εντάξει βρήκα υπόθεση, θα την ολοκληρώσω την πατάτα, παθαίνω writers block.

Ευχαριστώ σιμπαν.

Δεν ήταν όπως τι φανταστικά το κεφάλαιο, αλλά εύχομαι να σας αρέσει.

Νεφέλη!