Αγαπητέ Φρεντ,

 
  Πέρασε ένας μήνας από τότε που ο Τζορτζ σε επισκέφτηκε και που η κοπέλα ήρθε στο μαγαζί.

Δεν την έχω ξανάδει  από τότε. Πιστεύω ότι, πλέον νομίζει πως την κοροϊδεύω.

Κάθε μέρα, έρχεται με την χαρά  χαραγμένη στα μάτια της. Χαμογελαστή, μπαίνει μέσα στο μαγαζί, τρέχει στον πάγκο και με ρωτάει «χευ, Ρον, θα έρθει σήμερα Ο Τζορτζ;»

Δεν τον έχω ρωτήσει ακόμα. Κυρίως γιατί, από την ημέρα που σε επισκέφτηκε και μετα κλείστηκε ξανά στον εαυτό του και δεν τρώει.

Η μαμά διαβάζει ακόμα θα χαρτάκια που αφήνει. Όχι όλα. Μερικα είναι πολύ μακάβρια για να τα αντέξει.

Χτες, είπα στην Τζίνι για την Αντζελικα. Και εκείνη πιστεύει πως είναι πολύ καλή ιδέα. Ζήτησε από τον Τζορτζ, να κατέβει σήμερα από το δωμάτιο. Κατεβαίνει σπάνια αυτόν τον καιρό.

Σήμερα ήταν η μέρα.

Είχα πολύ καιρό να δω τον αδερφό μας, Φρεντ. Ήταν άλλος άνθρωπος! Δεν μπορούσα να καταλάβω..  Να συνειδητοποιήσω πως ήταν ο Τζορτζ!

Φρεντ, δεν άλλαξε απλώς. Έχει χάσει πάρα πολλά κιλά.

Δεν υπήρχαν μάγουλα στο πρόσωπο του, ούτε και κοιλιά. Είχε πρισμενα κόκκινα μάτια και ήταν χλωμός. Η μαμά πίστευε πως θα λιποθυμήσει στην σκάλα.

Ήταν ότι χειρότερο είχα δει στην ζωή μου.

Παρόλα αυτά, κανένας μας δεν μίλησε.

«τι θες Τζίνι;» την ρώτησε ευθέως. Ευτυχώς για εμάς, η Τζίνι πάντα ήξερε να μεταχειρίζεται τον Φρεντ και εσένα. Βασικά, όλους μας.

«θα σου πω» απάντησε «αλλά κάτσε πρώτα, δεν χρειάζεται να είσαι στο πόδι»

Μπορούσα να δω την άρνηση στα μάτια του Τζορτζ,αλλα λίγο ήθελε από την Τζίνι για να στριφογυρίσει τα μάτια του και να κάτσει στην καρέκλα με αδιαθεσία.

«πάω να το φέρω! Περίμενε εδω» η Τζινι μου έδωσε ένα βλέμμα και αμέσως έτρεξε πάνω στο δωμάτιο της.

Αυτή ήταν η στιγμή μου να δράσω! Άνοιξα το στόμα μου να πω κάτι, όταν άκουσα την μαμά

«θα ήθελες λιγο-»

«όχι μαμα» είπε απότομα. Είδα το βλέμμα της μαμάς μας πιο λυπημένο και απογοητευμένο από ποτέ. Σηκώθηκε όρθια, να βγάλει το νερό που κοχλιαζε στο μάτι ώστε να κάνει την δουλειά της.

Δάγκωσα λίγο απ το μπέικον μου, και γύρισα στον Τζορτζ « έχω κάποιον που θέλει πολύ να σε δει»

Ο Τζορτζ ξεφυσειξε «όποιος και αν είναι Ρον, δεν με ενδιαφέρει»

«όχι, οχι!αυτος θα σε ενδιαφέρει! Δεν τον έχεις ξαναδεί! Ήρθε χτες στο μαγαζί και ζητούσε να σε δει» φαίνεται πως του κίνησα το ενδιαφέρον, γιατί αμέσως μετά ρώτησε ποιος ήταν αυτός.

«είπε πως απλά θέλει πολύ να σε δει» επανέλαβα «δεν μου έδωσε παραπάνω πληροφορίες»

«Ρον, αν είναι για κανένα ψυχολόγο ή κονε-»

«όχι, αλήθεια! Δεν είναι τίποτα από αυτά» με κοίταξε με ένα δυσπιστο βλέμμα

«όχι.» απάντησε τελικά.

«ω έλα τώρα Τζορτζ.» κατέβηκε η Τζινι της σκάλες με ένα φόρεμα στο χέρι «δεν είναι κονέ, ούτε ψυχολόγος. Αν θυμάμαι καλά τον λένε Φρανκ»

«ώστε είσαι και εσύ στο έγκλημα;»

«σήμερα μου το είπε ο Ρον» δικαιολογήθηκε «θα συναντηθεί μαζί του. Πιστεύω πως θέλει να κάνει κάτι με το μαγαζί»

«ας κάνει ότι θέλει» απάντησε «δεν με νοιάζει πια»

Και τότε, ήταν η στιγμή που η ψυχή μου πήγε μέχρι το Χογκουαρτς και ξανά ήρθε.

Η μητέρα μας, χτύπησε με δύναμη το χέρι της στο τραπέζι «Αρκετά!» φώναξε «αυτό το μαγαζί δεν ανήκει μόνο σε εσένα! Ανήκει και στον Φρεντ! Δεν μπορείς να το δώσεις έτσι απλά! Το κατάλαβες;»

Δεν ήταν ερώτηση. Ηταν δήλωση. Ποτέ δεν είχα ξαναδεί την μαμά τόσο εξοργισμένη.

Χωρίς να σου τα πολυλογώ, ο Τζορτζ δέχθηκε. Το μόνο που μου μένει είναι να βρω το κορίτσι. Σε αυτό θα με βοηθήσουν λογικά, ο Χαρη και η Ερμιόνη.

Ελπίζω να βγει κάτι καλό από όλο αυτό

~Ρον.

Είμαστε στο 23 κεφάλαιο *self - high five που δεν το παράτησα στο 21* έχω επιτέλους ΣΚΕΦΤΕΊ τι θα γίνει στα επόμενα!!  Είμαι τόσο χαρούμενη!!

Θέλω *κλαπ-κλαπ* γιατί αυτό είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο 632 λέξεις -με αυτές εδω.

Στα επόμενα κεφαλαία θα φέρω πίσω το golden Trio, θέλω να βάλω και ένα pov της Αντζελικα αλλά IDK, μάλλον όχι.

Επίσης,  το όνομα δεν το διάλεξα εγώ. Το βρήκα σε ένα fanfact

Επίσης σε άλλα 20 το πολύ κεφαλαία το βιβλίο θα τελειώσει

~το πρώτο τελειωμένο βιβλίο μου. Νοιώθω πραουντ :)~

Αντίο Μπουριτοζ

Νεφελη!