Αγαπητέ Φρεντ...

Πάνε σχεδόν 2 μήνες από την μάχη του Χογκουορτς και την χειρότερη ημέρα της ζωής μου. Την ημέρα που σε έχασα.

Η μητέρα, λέει πως είναι καλό να ξεκινήσω να σου γράφω αντί να κλείνομαι στο δωμάτιο μου, χωρίς να ακούγομαι όλη μέρα.

Λέει, πως από τότε που πέθανες, είναι σαν να εξαφανίστηκαν και τα δύο τις παιδιά μέσ'το σπίτι...

Όμως δεν μπορώ να συνεχίσω.....

Όλα είναι τόσο διαφορετικά πλέον..

"έλα τώρα Φρεντυ, δεν είναι αστείο. Με ξεγέλασες, εντάξει, νίκησες, σήκω από εκεί πέρα τώρα" την ημέρα που πέθανες φώναζα συνέχεια μέσα στο αυτί σου, ελπίζοντας πως θα με εκουσεις, ελπίζοντας πως ήταν μια φάρσα!

Ελπίζοντας για ένα θαύμα...

  Μετά η μαμά μου έπιασε τον ώμο και μου ψιθύρισε λυπημένη πως δεν είναι φάρσα

Και κάπως έτσι μπήκα στην πικρή πραγματικότητα

Έφυγες, και εγώ έμεινα μόνος! Μα πως μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό; Από μικρά φωνάζαμε πως θα είμαστε για πάντα μαζί! Θα γινόσουν ο κουμπάρος μου και εγώ ο δικός σου! Θα γινόμασταν οι βασιλιάδες της φάρσας και θα ζούσαμε το όνειρο μας επιτέλους!

Θα ήμασταν οι φιμησμενοι Τζορτζ και Φρεντ Ουέσλι!

Αλλά πλέον είναι μόνο ο Τζορτζ..

Δεν λειπείς μόνο σ'εμένα Φρεντυ. Και στην μαμά λειπείς και στον μπαμπά και σ'ολους.

Ο μπαμπάς είχε γενέθλια πριν έναν μήνα και ο Ρον με τράβηξε με τα χίλια ζόρια στην τραπεζαρία. Δεν ήθελα να κατέβω. Δεν ήθελα γιατί ήξερα πως η διπλανή καρέκλα θα ήταν και θα παραμείνει άδεια.

Αλλά κάθως καθίσαμε κάτω, η μαμά κοίταξε γύρω της μπερδεμένη και ρώτησε «που είναι ο Φρεντ;»

Δεν μπορεσα να κοιμηθώ από τους λυγμούς της...

Αν και γενικά, δεν μπορώ να κοιμηθώ...

Μου λειπείς Φρεντ.  Ελπίζω να τα περνάς καλά εκεί πάνω

Με αγάπη
~Τζορτζ