Aan onzichtbaar zijn,

Onzichtbaar zijn een coole superkracht, denk je niet? Ongestoord overal kunnen kijken waar het niet mag en altijd de grote winnaar zijn in een spelletje verstoppertje.

Wel ik kan je vertellen dat onzichtbaar zijn niet leuk is. Het voelt een beetje als vergeten worden. Iedereen ziet je maar niemand neemt je echt waar.

Je hebt pijn en het maakt niet uit hoe je het uitdrukt want er is toch niemand die het ziet.

Het wordt je allemaal teveel dus je huilt bittere, grote tranen. Je weent zo hard dat je naar adem moet happen. Ze praat gewoon verder over het alledaagse. Alsof je tranen geen tranen zijn maar regendruppels die binnen in huis gevallen zijn.

Je pijn maakt je boos en als een dier begin je om je heen te slaan met gemene woorden. Je schreeuwt, je roept en je tiert. Zij gaat gewoon door met haar eigen taken.

Dan wordt je stil.
Geen woord, geen snik, geen enkel geluidje maak je nog. Het maakt niet uit hoe luid je bent of net hoe stil je bent. Ze gaat niet naast je zitten en vraagt niet wat er met je scheelt. Ze rent maar door van de ene naar de andere om hen bij te staan terwijl jij in de kou blijft.

Het is alsof ze je helemaal niet ziet staan en misschien is dat nog het beste maak je jezelf wijs. Als ze je niet ziet weet ze het misschien gewoon niet dat je wereld kraakt, dat jij kraakt onder de druk.
Het zou veel erger zijn als ze het allemaal zag gebeuren. Dat ze zag hoe je langzaam wegzakte in een moeras van je eigen zorgen, verdriet en pijn. Hoe de druk je steeds dieper wegduwt van het oppervlak tot je nauwelijks nog met je lippen boven kan blijven om te ademen.

Het zou erg zijn als ze je de strijd zag opgeven om boven te blijven en zou beslissen om niets te doen.

Dus onzichtbaar zijn, ik kan je wel vertellen dat het pijn doet. Het is geen superkracht die je voor je eigen plezier kan aanwenden. Je kan er niet zelf voor kiezen. Het is een vonnis dat andere mensen je opleggen. Het is een vloek waaraan je niet kan ontsnappen, hoe hard je ook probeert.

Je enige bevrijding liggen in de woorden van de ander. De woorden die het misschien niet expliciet zeggen maar die als "Ik zie jou." in je hoofd weerklinken.

Deze is voor iedereen die zich wel eens onzichtbaar voelt. Weet dat je gezien wordt ook al wordt je niet perse gezien door de mensen waarvan jij wilt dat ze je zien. Helaas kan je die niet kiezen. Je kan wel kiezen aan wie je je energie wil geven. Aan mensen die je zien of aan mensen die dat niet doen.

Liefs

J.O