Aan mijn constante metgezel stress,

De laatste weken was je mijn constante metgezel. Je bent er altijd bij, bij elk belangrijk moment.

Langs de ene kant ben ik blij dat je er bent. Je maakt me net dat beetje sneller, net dat beetje scherper. Net dat beetje dat ik nodig heb om mijn taak tot een goed einde te brengen.

Jammer genoeg ben je niet zo goed in doseren. Vaak ben je veel te hard, te overijverig. Zo geef je met niet dat kleine duwtje, maar ram je me zo hard dat ik met mijn gezicht tegen de grond ga. 

Soms ben je zo hard aanwezig dat ik je uitdaag tot een duel, dan schreeuw ik dat je me met rust moet laten. Dat ik het zonder jou beter zou kunnen, dat ik zonder jouw beter af ben. Ik daag je uit wetend dat jij honderd keer zo hard terug zal slaan. Wetend dat jij de macht hebt om me van binnenuit te schaden.

Je bent niet mijn vriend, maar je bent er wel altijd bij. Ik lieg niet als ik zeg dat jij mij het beste kent. Je kent mijn angsten en mijn pijn. Maar op een rare manier probeer je me toch te beschermen. Al veroorzaak je met jouw methode vaak nieuwe problemen, nog is bedankt daarvoor. Ik moet gewoon leren hoe ik met jouw aanwezigheid moet omgaan.

Binnenkort kan ik je weer even gedag zeggen. Dan zwaai ik je weer uit. Opgelucht dat je even weg bent maar wetend dat je uiteindelijk bij me terug zult komen. Tuurlijk kom je bij me terug.
Dat doe je namelijk altijd. En ik zal op je wachten.

Zie ik je binnenkort?

J.O