Aan kunst als taal,

Jullie zijn de verbinding tussen wat we denken, we voelen en de buitenwereld. 

Het gesproken woord heeft veel kracht. We gebruiken het als we luid en duidelijk onze ideeën en meningen willen verkondigen. Zodat niemand het kan negeren en het ook begrijpt.
Maar sommige dingen kunnen we niet luidop zeggen, niet in het Nederlands, niet in het Engels of het Frans. En als ik al Chinees of Russische sprak zou ik ook niet kunnen zeggen.

Wat doen we dan? Zwijgen we?

Nee. We zoeken een nieuwe weg, een nieuwe taal. Iedereen spreekt meer dan één taal, en dan heb ik het niet over de talen die we spreken.

Met een liedje kan ik aangeven hoe ik me voel. Ik speel geen instrument en zing geen noot juist, toch beheers ik in een kleine mate de taal van de muziek. Voor dansers is dit hun dans. Wie heeft er nu nog niet gehoord van de universele taal van de dans? Brute bewegingen of net hele fijne, ook daar ligt betekenis in. Een schilder maakt de dingen die hij niet in woorden kan uitdrukken zichtbaar met elke streep van zijn penseel.

De taal van het geschreven woord is er ook één, diegene die ik het liefst gebruik en mij het nauwst aan het hart ligt. Laat me iets zeggen en het zal er nooit helemaal uitkomen zoals ik het zou hebben gewild, maar laat me iets schrijven en het zal altijd juist zijn. Ik kan zo mijn woorden wikken en wegen, wissen en herschrijven. Tot ze zijn zoals ik het wil. Tot jij me begrijpt.

Kunst is een manier van praten, eentje die enkel hoorbaar is voor diegene die zich er voor openstellen. Je kunt wel iets maken wat opvalt, maar begrijpt iedereen het dan ook. Nemen ze de tijd om te kijken naar wat er achter schuilt, nemen ze de tijd om te luisteren naar wat jij niet vocaal kunt zeggen.

J.O