Aan gewoon de volgende in lijn zijn,

Ken je dat gevoel? Het gevoel dat ze verwachten dat je net als iemand anders bent? Dat ze verwachten dat je dezelfde interesses hebt? Goed bent in dezelfde dingen?
En dat ze dan zeggen net als zij, net als hij. Goed zo.
Ken jij dat gevoel? Dat je gewoon de volgende in een lange lijn van voorgangers bent?

Soms zou ik willen schreeuwen. Roepen dat ik niet net als hen ben. Dat ik mijn eigen interesses en vaardigheden heb. Maar dat doe ik niet.
Ik laat me door hen in een vorm duwen. Een vorm waarin ik niet pas. Een vorm die knelt. Pijn doet.

Het is niet de vorm, alleen, die me pijn doet. Het is dat mensen me in hun buurt willen hebben omdat ik de dochter van of de zus van ben, dat doet me pijn. Ik kan nergens komen of zij gingen me al voor en schiepen een idee waaraan ik niet kan voldoen. Het is verstikkend en de lucht is nu bijna op.

Ik wil dat mensen mij willen omdat ik het ben. De imperfecte persoon die ik ben met al mijn fouten. Het probleem is dat ik niet meer goed weet wie dat is. Ik heb me zo vaak in één van de vele rollen gedwongen die anderen me gaven, dat ik niet meer weet wie ik ben. Wat doe ik graag? Waar ben ik goed in? Vragen die ik niet meer kan beantwoorden.

Maar ik wil nu mijn hoofd niet laten hangen. Door me te verstoppen, zal ik de schaduw die zij onbewust over me hingen nooit kunnen ontsnappen. Het betekent dat ik dapper moet zijn ook al ben ik dat niet, naar plekken moet gaan waar zij niet zijn geweest, onbekend terrein voor mij.

Ik ga mijn hoofd boven water steken. Geen lucht uit zuurstof flessen meer. Het is tijd voor zuivere lucht en ik kan niet wachten.

J.O