Remus,

Artık bir şekilde bunu denemem gerekiyordu. Bunun ne olduğundan emin değilim. Bir bakıma bazı itiraflar sanırım. Tam olarak neyi yanlış yaptığımı bile bilmiyorum. Yine de bir şeyler yanlış.

Ama bir insanın yapacağı en büyük yanlış, en iyi arkadaşına aşık olmaktır.

Bu itiraflar bir özür niteliğinde, aslında bir özür olmaması dışında. Şunun gibi "aynen böyle oldu bunlar da doğrular". Bu itiraflar aslında ne olduğu. Bu itiraflar asıl gerçekler.

Remus dostum, her şey seni ilk gördüğümde başladı.

Bir vagonda oturuyordun. Çok büyük değil ama yeterince uzundun. Sanki... güneş gibiydin. Aniden bana ışıldadın. Sen oradaydın. Sen o kişiydin.

Her şeyi dengede tutardın. Sadece ben ve James'e karşı mı? Oh Merlin, ne karmaşa ama! James ve ben zorbaydık. Evet bu doğru. Bazen birbirimize karşı bile zorbaydık. Ben, James ve Peter mı? Lanet olsun, bu daha da kötüydü. Peter ona ne söylesek yapardı. Çünkü bazen biz bile bazı şeyleri yapmaktan korkardık. Ama seninle... suçlu iş çeviriciler değil parlak zekalar oluyorduk. Kavga olmuyordu. Seninle birlikte her şey kontrol altındaydı. Merlin Aşkına Aylak; insanların ben ve James'ten korktuğunu görebiliyordum ama lanet olsun ben senden çok korkuyordum. Zekan, hesapların ve gözlerinden. Gözlem yeteneğinden, sakinliğinden ve köşede duran küçük mizah anlayışından. Herkesin içinde her zaman değil, hayır asla değil. Sadece uygun ortamlarda.

Remus. Sen bana utangaç olmak ile sessiz olmanın gerçekten farklı şeyler olduğunu öğrettin. Utangaç olmak, insanlarla konuşmada isteksiz olmaktı. Kelimeleri çıkarmada zorlanıp "ımm" "umm" gibi şeylerin arkasına saklanmaktı. Sen bu değildin. Sen sessizdin. Peki ya sessiz olmak neydi? Sessiz olmak kurnaz olmaktı. Her şeyi kontrol altına almaktı. Sessiz olmak, sadece doğru şeyleri söyleyip doğru şeyleri yapmaktı. Sessiz olduğunda gözlemleyebilirdin. Bir şeyler hakkında düşünürdün. Ve bu yaptığın her şeyi iyi kılardı.

Sen her şeyi daha iyi hale getirirdin Remus. Beni. James'i. Peter'ı. James ve ben onu kullanırken sen Peter'a önemli hissettirirdin.

Dediğim gibi, bizi dengede tutardın.

Sana ihtiyacım var, Remus.

Ne kadar olduğunu sana anlatamam bile.

Evden kaçmadan önceyle ilgili anılarım var. Annem Bayan Black; beni lanetlemeden, bağırıp çağırmadan, vurmadan, ya da daha kötü şeyler yapmadan önce evde ortaya çıkmak zorundaydım.

Ve elbette. Bu anılardan bazıları, Potter'larda James'le neşeli vakit geçirdiğimdi, ya da Peter'la etrafta muziplik yaptıklarımızdı. Ama beni kurtaran hangileriydi biliyor musun?

Beni kurtaran, dolunaydan sonra olanlardı. Kulübede 'baş ağrısıyla, üzerimde karanlık kirli bir battaniyeyle her tarafımda köpek tüyleri ve uğultu sesleriyle' uyanırdım. Kaslarım, iyi anlamda ağrı ile kaldığında her taraf yemyeşil kokardı. Gördüğüm ilk şey sen olurdun. Üzerinde eski bir battaniye, çıplak omzun dışarı çıkmış. Merlin bu kulağa çok garip geldi! Altın rengi gözlerin ve saçlarında biraz yaprakla çok güzel görünürdün. Ve ben orada seni kaldırıp kollarımda sonsuza dek güçlü ve güzel tutabilirdim.

Ve dolunaydan sonra ilk gülüşün, Remus. Çok alışılmadıktı. Dolunaydan sonra seni güldüren ilk kişi olmayı severdim, Remy.

Gözlerin parlardı.

Merlin! Bunlar çok saçma, ergen bir kız gibi konuşmaya başladım.

Herneyse. Ben de tam sana bütün bunların ne zaman başladığını söylemek üzereydim.

Aslında tam olarak ne zaman başladığını söyleyemem ama haritayı yapmaya başlamamızdan çok daha öncesiydi.

Sanırım şu 2. sınıftaki özel Biçim Değiştirme dersinden sonra başladı. Hepimiz Ortak Salon'a dönmüştük. Şömine karşısında oturuyorduk. Hava birazcık soğuktu. Yılbaşı'ndan hemen sonraydı. Ve hepimiz gülüyorduk, evet çünkü o gün McGonagall'ın masasını tavşana dönüştürdüğümüz gündü. Bize, binamızdan puan kaybettiren ve önümüzdeki ayı cezalı geçirmemize sebep olan o günü hatırlıyor musun?

Ah çok yetenekliydik, daha o zaman bile.

Neyse, Ortak Salon'a dönmüştük. Şöminedeki ateş dışında etraf karanlıktı. Ve sen halinden çok hoşnut görünüyordun. Bu yaptığın ilk muzipliklerden biriydi, gurur duyuyordun. Ve ben de gurur duydum. Bilmiyorum, belki de 2. sınıftaki ben bunu çok seksi ve cesur bulmuştur.

Ve sonra sen cübbeni çıkarıp şöminenin yanına koydun. Ve üzerinde sadece delikli kazağın ve pantolonun vardı, saçların dalgalanıyordu ve ben şöyleydim,

Siktir. Aylak gerçekten ateşli.

İşte böyle başladı.

Sonra, sanırım... yıllar geçtikçe beni mahvetmeye başladın Remus.

Yaptığın her küçük şey kalbimi tekletmeye yetti. Ve beni cinsel olarak ne kadar çok etkilediğinden bahsetmiyorum bile. Evet bunu demek zorundaydım, üzgünüm.

Ve 4. sınıfta, sana tamamen aşık olduğumu fark ettim.

Evet daha 15 yaşındaydım.

Ve aslında tam olarak bir zamanı yok. Tam olarak bir hikayesi de yok.

Daha, iğrenç bir yazdan yeni dönmüştüm. Toparlanmam için güzel anılara ihtiyacım vardı. Ve onların hepsinde sen vardın.

Ve aniden iyi hissetmeye başladım.

Bu bana bir sersemletme büyüsü gibi etki yapıyordu. (Vay canına çok şiirselim)

Fark ettim ki (ve evet, bu bir Muggle klasiğinden alıntı. ve evet sadece kızların okuduğu kitapları okuyorum bu da sana nasıl abayı yaktığımı gösteriyor. ama Bay Darcy'ye kesinlikle katılıyorum) beni ruhen ve bedenen büyüledin.

Muhtemelen okumayacak olduğun bu lanet mektup çok uzadı. Ve saat sabahın 3'ü.

Az önce seni dikizlemek için yatağımdan çıktım ve sen her normal insanın yaptığı gibi uyuyorsun. Hmmm... sol dirseğinde küçük bir delik olan çizgili pijamalarınlasın ve İksir kitabını yastık gibi kullanıyorsun. Ne kadar tatlı.

Merlin, yine lanet olası bir stalker gibi konuştum.

Bu mektup (hayır mektuplar birilerine ithafen gönderilmek için yazılır benimki daha çok bir günlük başlangıcı gibi) beni her zamankinden daha bunalımlı yaptı. Umarım yarın sabah kahvaltıda seni güldürebilirim böylece daha iyi ve aynı zamanda daha kötü hissederim. Sadece biraz burada oturup uyumanı izleyeceğim. Merlin, fazla ürperticiyim!

Pekala Aylak, gerçekten yoruldum ve eğer böyle devam edersem aklımı kaybedeceğim. İyi geceler. Seni seviyorum.

-Sirius.