Otwórz dwa dni po moim pogrzebie

Walentynki.
Nadzieja wszystkich singli na nagłą miłość i radość wszystkich w związku.
Do szkoły poszłam podekscytowana, pełna nadziei, że to może dzisiaj. Tak, dzisiaj wyznasz, że mnie kochasz i chcesz ze mną być.
Aha, mogłam sobie jedynie pomarzyć.
Cały dzień zachowywałeś się tak jak zawsze.
Czyli tak, jak zachowywać się nie powinieneś.
Byłam lekko przybita, ale już wcześniej uwzględniałam opcję, że raczej nie. Jeszcze nie dzisiaj.
I tak sobie luty leciał, leciał, aż nadszedł marzec.
Moje zbawienie i szczęście w jednym.
17 marca. Pamiętasz?
No tak, raczej nie. Raz się spieraliśmy, od kiedy dokładnie jesteśmy razem.
Czułam się jak w jakiejś pieprzonej bajce. Naprawdę. Byłam szczęśliwa jak nigdy.
Wycieczka, na którą pojechaliśmy kilka dni później.
Chodziliśmy cały czas za rękę, przytulaliśmy się.
Widziałam, że mnie kochasz.
I naprawdę myślałam, że to szczęście będzie trwać wiecznie.