- Już mi się to nie podoba.

Giselle prowadziła Draco korytarzami Hogwartu w bliżej nieokreślone miejsce. Szatynka zapowiedziała mu, że nadszedł czas na jego karę za piosenkę o Ronie Weasley'u i umówiła się z nim późnym wieczorem pod Wielką Salą.

- Trzeba było wcześniej pomyśleć.

- Uwierz mi, myślałem całkiem długo nad tą piosenką!

- Jasne...

- Dokąd właściwie idziemy? – spytał, gdy Giselle skierowała się w stronę schodów – chyba nie do lochów?

- Nie do końca. Bądź cierpliwy.

Stanęła przed obrazem misy z owocami i zaczęła łaskotać gruszkę.

- Dobrze się czujesz? – spytał zaniepokojony blondyn.

- Wyśmienicie – odparła z uśmiechem – O! Mam!

Gruszka zmieniła się w klamkę i Giselle weszła do środka. Oczom Dracona ukazało się wielkie pomieszczenie, przypominające Wielką Salę, po którym kręciło się kilkadziesiąt skrzatów. W jego centrum stało pięć stołów, a dookoła znajdowało się mnóstwo rondli, mis i przyborów kuchennych.

- Jesteśmy w kuchni?

- Bingo, geniuszu!

- Co będziemy tutaj robić?

- Piec szarlotkę.

- Chyba sobie żartujesz!

- A co, boisz się pobrudzić rączki?

- Ja nie umiem gotować.

- Ale nie będziesz gotować, tylko piec.

Draco westchnął z rezygnacją.

- Dobra. A co z nimi? Nie będziemy im przeszkadzać? – wskazał na krzątające się skrzaty.

- Nie martw się, mam z nimi umowę. Tylko nie wchodź im pod nogi.

- Patrząc na ich wzrost, to one wpadają pod nogi mnie...

- Draco!

- Już, już! To od czego zaczynamy?

- My? To jest twoja kara. Masz tu książkę kucharską, znajdź przepis i do pracy! Za godzinę chcę mieć pachnące ciasto na talerzu.

Draco najpierw patrzył na nią oszołomiony, później zaśmiał się panicznie, a gdy Giselle nadal nie reagowała, mruknął zrezygnowany pod nosem i otworzył książkę.

Dziewczyna wyczarowała sobie wielką poduszkę i usadowiła się w kącie. Wyciągnęła lekturę i zaczęła czytać, raz po raz spoglądając na swojego kucharza. Z rozbawieniem obserwowała, jak szuka składników i przyborów kuchennych. Poprosił o pomoc skrzata, który tylko fuknął na niego, że ma swoje zajęcia. Chcąc nie chcąc, Draco był zdany na siebie. Ze skupieniem przestudiował przepis, połączył składniki i wstawił ciasto do pieca.

- Za chwilkę będzie gotowe – oznajmił zadowolony, podchodząc do Giselle.

- Świetnie! Jak ci się pracowało?

- Nie było tak źle.

- Cieszę się... pamiętałeś, żeby obrać jabłka?

- No raczej, że pamiętałem – odparł odrobinę zbyt szybko – nie wymądrzaj się, zrobiłem wszystko jak w instrukcji!

- Dobrze, już nie pytam. Zostało ci jeszcze zmywanie.

Draco już nie oponował. Zmierzył dziewczynę morderczym wzrokiem i obrócił się na pięcie. Giselle pogratulowała sobie w duchu za ten pomysł. Widok Dracona szorującego miski i patelnie to najlepsze, co mogła dostać.

- A ten czarny dym to tak specjalnie?

- Złoty Merlinie! Gdzie jest ta rękawica?! – popędził do pieca, ale było już nieco za późno. Ciasto zwęgliło się z wierzchu.

Giselle nie mogła powstrzymać śmiechu.

- Na pewno w środku jest dobre – wyksztusiła.

- Spróbujesz, to się przekonasz.

- Nie ma mowy!

- Tak? To patrz!

Draco chciał złapać dziewczynę, ale ta w porę umknęła i pobiegła między stoły. Ganiali się chwilę, karceni przez pracujące skrzaty. W końcu udało mu się dopaść Giselle.

- Teraz czas na degustację! – zaniósł szatynkę do stolika i wpakował jej porcję zwęglonego ciasta do buzi – Smakuje?

- Pyszne! – wymruczała z pełną buzią. Z trudem przełknęła kęs i dodała – Musisz częściej piec ciasta!