***NIEDZIELA***Pov.Lucy***

Siedziałam z tatą w jego Chevrolecie w drodze do San Diego.

-Kiedy tak właściwie dorobiłeś do niego siedzenie? Z tego co wiem do wyścigów było tylko jedno miejsce dla kierowcy.- stwierdziłam przypominając sobie, że jeździliśmy głównie Porsche mamy.

-Niedawno. Przebudowałem trochę klatkę bezpieczeństwa i dokupiłem siedzenie. Chyba rozumiesz, że nie mogę do końca być zdany na łaskę mamy.- uśmiechnął się do mnie.

-Tak...

- Jestem podekscytowany szczerze trochę tym wyścigiem. Kto wie...może w przyszłości, któryś z tych chłopaczków będzie startował w Nascarze... lub Formule 1- po tym puścił mi oczko. Pewnie mówił to z myślą o Fernando. Wszyscy wierzą w to, że będzie wielkim rajdowcem.- Ja z Francesco będziemy w boksie Fernando, a ty masz ponoć fajne miejsce z resztą chłopaków w loży vip.

-Czekaj. Z resztą chłopaków?- zdziwiłam się.

-No tak. Alexis, Carlos i Jerry też są zaproszeni. 

Uśmiechnęłam się lekko pod nosem. Właściwie cieszę się, że będę mogła zobaczyć się z Jerrym i Carlosem. Gorzej z Alexisem, ale jednak. Jednego pedryla zniosę. 

-To fajnie. Może nie będę się nudzić.

-Myślałam, że zaraz wyskoczysz mi z auta z niezadowolenia.- prychnął.

-Nie rób ze mnie wariata!- pogroziłam, a tata zaczął się śmiać.

-Jak miałaś może z 6 lat to pojechaliśmy na jakiś wyścig z Cruz. Że skończył się dość wcześnie to poszliśmy potem na jakieś boisko i plac zabaw. Kupiliśmy Ci jakiś czas wcześniej rolki i poszliśmy tam, abyś sobie pojeździła. Mama z Cruz poszły coś zobaczyć, a do mnie zadzwonił Tex Dinoco. Na chwilę spuściliśmy Cię z oka. Potem odwracam się, a ty w tych rolkach próbujesz wejść na drabinki.- opowiedział, a ja patrzyła na niego z rozbawieniem.

-Co jeszcze robiłam?

-Kupowaliśmy Ci buty na wiosnę. Przez okres zimowy po Chłodnicy chodziłaś w jakiś trampkach z ocieplaczem w środku i chcieliśmy kupić Ci jakieś adidasy. Przymierzyłaś pamiętam, jak dziś białe z czerwonymi paskami. No i wtedy powiedziałaś "Ale szybkie te buty" i wybiegłaś ze sklepu. Mama rzuciła torebkę i pobiegła za tobą.- mówił z rozbawieniem.

*****

Tata pokazał przepustki i wjechał do parku maszyn. Francesco Paltegumi już na wstępie nas przywitał i pokazał, gdzie mamy zaparkować. Po tym wszystkim wysiedliśmy z samochodu.

-Francesco wita młodą McQueen.- przywitał się ze mną. Gdy podszedł do nas mój tata za to...- Makkaki!- prawie, że krzyknął.

-Witaj Francesco.- przywitał ściskając jego dłoń. Wtedy w tle zobaczyłam Fernando.

-Fernando!-podbiegłam do niego. Ubrany był już w swój kombinezon, a w dłoni dzierżył kask.

-Ciebie też miło widzieć.- powiedział z lekkim uśmiechem.- Chce Ci coś pokazać.

-Lucy!- usłyszałam mojego tatę. Odwróciłam się w jego stronę.- Idziemy porozmawiać z kilkoma osobami. Pilnuj się Fernando.

-Dobrze tato!- odkrzyknęłam.- Co chcesz mi pokazać?

-Chcesz najpierw przywitać się z chłopakami?- zapytał.

-W sumie to fajnie będzie chwile z nimi porozmawiać.

******
Weszliśmy do małej loży w której panował dość spory hałas. Widać, że moi szanowni koledzy bardzo hucznie o czymś dyskutowali. 

-Hej! Paczcie kto przyszedł.- krzyknął Fernando, a wszyscy spojrzeli w naszą stronę.

-Lucy!- krzyknęli praktycznie wszyscy naraz. Podbiegli do mnie. Przybiłam szybkiego żółwika z Carlosem, odwzajemniłam przytulasa Jerry'ego i wyminęłam buziaka Alexisa. Challenge Complete.

-Będziesz oglądała z nami wyścig?- zapytał Carlos. Przytaknęłam.- Ale super! Będziesz pilnowała, aby Jerry się nie żarł z Alexisem.

-Spokojnie. Kilka ostatnich dni spędziłam na graniu w taką pewną gierkę. Ja już wiem co robi się z defektami.- odpowiedziałam.

-Pokaże jej tylko garaż z gokartem i do was wróci.- dodał Fernando.- Życzcie mi powodzenia.

-Wiadomka panie Włochu!- parsknął Alexis.

-Trzymamy kciuki.- powiedział miło Jerry, a Carlos mu przytaknął.

Wyszliśmy z salki. Zauważyłam, że Fernando zaczął biec. Ruszyłam za nim. Zbiegliśmy po schodach, a potem wbiegliśmy do parku maszyn po którym szlajało się sporo ludzi.

-Fernando!- usłyszeliśmy czyiś głos. Włoch zatrzymał się i odwrócił.

-O Matthew. Siema.- odparł bez większego entuzjazmu. Ten "Matthew" ubrany był w niebiesko-zielony kombinezon. On sam miał dość bladą cerę, brązowe oczy i czarne wręcz, roztrzepane włosy- Wyglądasz na zdenerwowanego.

-Długo gadać. Jakaś laska pobiła mój rekord. Agh...- burknął.- Nie ważne jednak. Przedstawisz mi swoją dziewczynę? -zapytał.

-Przyjaciółkę.- poprawił zirytowany Fernando na co jego kolega się zaśmiał.- Lucy Matthew, Matthew Lucy. 

-Sam umiem się przedstawić.- rzekł do Fernando po czym wrócił wzrokiem na mnie.- Matthew Buttery.- przedstawił się. Zrobiłam wielkie oczy i pilnowałam się, aby nie opadła mi szczęka. To ten Buttersky, którego rekord pobiłam w piątek.- Lucy. Piękne imię.

-Ta. Dzięki.- burknęłam zakładając ręce na klatce piersiowej.

-Nie wiem skąd, ale mam wrażenie, że się znamy.- dodał.

-Niestety musiałeś mnie sobie z kimś pomylić.- odparłam.- Pamiętałabym Cię gdybyśmy się znali.

-No cóż. Miło się gada, ale czas goni. Zaraz start.

-Właśnie nam też się spieszy Buttersky...

-Powodzenia Aquila!- pożegnał się tymi słowami Matthew. Fernando ruszył przed siebie, a ja za nim.

-Aquila?- zdziwiłam się.

-Mój pseudonim.-odparł bez entuzjazmu.

-Aa...co znaczy?- dopytałam z przygłupim uśmiechem.

-Orzeł.

Doszliśmy do jego garażu. Weszłam do środka, a on zamknął drzwi.

-Właściwie to po co mnie tu przyprowadziłeś? Wiem, jak wyglądają garaże, a twój gokart już znam.- nie otrzymałam jednak odpowiedzi. Fernando zasłonił jakąś płachtą okno, a drzwi zakluczył.- Okey... zdaje mi się, że historia się powtarza.

Fernando podbiegł do mnie i złapał mnie za ramiona. Zdziwiłam się na ten gest, lecz zachowałam zimną krew i nie ukazałam towarzyszącego mi zdenerwowania.

-Musisz mi pomóc.- zaczął załamanym głosem.

-Jak i w czym?- zapytałam chłodnym głosem.

-Pojedź za mnie.- powiedział po chwili ciszy. Zamarłam.

-Co? Fernando! To nielogiczne i głupie.- strąciłam jego dłonie i ruszyłam do wyjścia.

-To ty pokonałaś Matthew'a?- zapytał, lecz wiedziałam, że doskonale zna odpowiedź.- Lucy...ty masz do tego dryg, chęć i pasje. Ja nie. W dodatku ty masz sposoby i...

-Fernando...nie mogę Ci pomóc jakkolwiek inaczej.

-Proszę Cię Lucy!- powiedział błagalnym głosem.- Ubierzesz się w mój kombinezon i nałożysz kask i nikt się nie połapie.

-Jest za duży.- obroniłam się.

-Nie jest! Ma dłuższe nogawki i rękawy o dosłownie 2 centymetry. Szybka w kasku jest przyciemniona, a...

-Rękawiczki?

-Wziąłem mniejsze tak samo, jak buty. Powiedz, że nosisz 38?- przytaknęłam.- Błagam Cię! Jeżeli to zrobisz będę Ci dłużny. Nerkę Ci oddam, jak będzie Ci potrzebna!- prawie, że krzyczał. Brzmiał, jakby miał zacząć płakać. Mam za dobre serce...

-Zdejmuj wdzianko...pojadę.- powiedziałam obrażonym głosem. Odwróciłem się głową do ściany, aby nie patrzeć na to, jak jest pół nagi. Nagle zostałam uderzona, przez strój. Odwróciłam się. Fernando miał na sobie czarne dżinsy i t-shirt w tym samym kolorze. Na stopach cały czas miał buty do jazdy.- Teraz ty się obróć i zakryj sobie czymś oczy.- rozkazałam. Fernando wykonał posłusznie polecenie zasłaniając oczy jego zieloną kangurką. Rozwiązałam trampki i zdjęłam moje czarne spodnie z dziurami. Naciągnęłam na siebie dół stroju. Zdjęłam z siebie czerwoną baseball'ówke i biały top i włożyłam na siebie kamizelkę ochronną, po czym weszłam w górę kombinezonu. Zasunęłam suwak. Następnie kucnęłam i zaczęłam wiązać sznurówki w butach na gokarty.- To ja już.- powiedziałam. Fernando podszedł do mnie.

-Dobrze, że jest większy, bo ukrywa twoje...

-Skończ, a dostaniesz w ryj!- prawie, że krzyknęłam. Zacisnęłam kokardkę na nadgarstku i zdjęłam przy okazji z niego czarną gumkę do włosów. Związałam włosy w kok.- Potrzebna mi ta kamizelka? Mogę jechać bez niej.

-A żebra chcesz mieć całe, czy w kawałkach?- zapytał, a ja burknęłam.-Zapnę Ci rzep, przy szyi.- powiedział i zbliżył się do mnie. Stanęłam grzecznie i dałam mu zrobić co trzeba. Gdy skończył nałożyłam kominiarkę i rękawicę.- Teraz słuchaj. Spryskam Cię trochę moimi perfumami.

-Psikaj...tak czy siak nisko upadłam.- po tych słowach spryskał mnie jakimś dziadostwem. Zakasłam od jego nadmiaru.

-Nie narzekaj, to Armani.- powiedział.

-Ja Ci zaraz dam Armaniego! Wiedz, że będzie się idealnie komponował z zapachem świeżej krwi.

-Lucy! Masz prawo być wkurzona, że Cię tam wysyłam, ale daje Ci słowo, że wjechałbym specjalnie w bandę w czasie wyścigu i udawał nieprzytomnego, aby zejść z toru.

-To czemu tego nie zrobisz?- zapytałam z lekką złością.

-Chciałabyś zawieść swojego ojca w taki sposób?- zagadnął. Spuściłam głowę. Nie chciałabym sprawić mu przykrości. Co, jak co, ale dla niego zrobiłabym wszystko.- Ta odpowiedź mi wystarcza. Nawet nie wiesz, jak bardzo byłby mną zawiedziony. Pomijając jednak. Idź do mojego taty. On wszystko Ci wyjaśni. Nie odzywaj się, nie zdejmuj kasku i nie odsuwaj szybki. Po rozpoczęciu wyścigu pójdę do chłopaków, więc o mnie się nie martw. Pomogę Ci ustawić siedzenie w gokarcie.

Przesunęliśmy siedzenie w gokarcie o jeden i było w porządku. Założyłam kask i upewniłam się, że nie wychodzą z pod niego włosy. Po tym zasunęłam szybkę. Westchnęłam jeszcze głośno. Kiedyś moja dobroć zaprowadzi mnie do grobu. Wyprowadziłam gokart z garażu.

-Tu jesteś Fernando!- krzyknął radośnie Francesco.- Stresujesz się?- zapytał. Pokręciłam przecząco głową- To dobrze. Wydajesz się jakiś niższy...-po tych słowach postukałam palcem w kask na wysokości czoła.- Masz rację. Wydaje mi się. Sprawdziłeś co trzeba w gokarcie?- ponownie pokiwałam głową tym razem twierdząco.- Z tego co wiem umiesz mówić.- zakasłałam, jak najniższym tonem głosu po czym wskazałam na gardło.- Boli Cię gardło? Mówiłem Ci, abyś nie pił tyle zimnej wody z cytryną. W taki m razie dobrze! Nic nie mów i się oszczędzaj.

-Ty Fernando!- podbiegł do mnie Buttersky i oparł się na moim ramieniu.- Tylko nie myśl, że, jak jakaś lalunia z różowymi paznokciami pobiła mój rekord to przegram. Cały czas mam lepszy rekord okrążenia od ciebie.- powiedział, a ja poczułam, jak coś się we mnie buzuje.- Słyszysz mnie?

-Fernando boli gardło.- wyjaśnił Pan Paltegumi.

-Do zobaczenia na torze. Skrzywienia ośki.- odparł odbiegając.

******
Ja z Francesco przepchaliśmy gokart do boksu, aby dolać benzyny.

-Powodzenia Fernando!- powiedział do mnie mój tata. Już chciałam mu odpowiedzieć, ale przypomniało mi się, że aktualnie "boli mnie gardło". Wsiadłam bez słowa do gokartu.- Lucy musi być teraz bardzo szczęśliwa.- stwierdził. Podpowiem Ci. Twoja córka jest w tym momencie TAK BARDZO SZCZĘŚLIWA, że po wyścigu przywali w nos młodemu Paltegumiemu.

-Fernando bardzo chciał, aby młoda McQueen zobaczyła, jego umiejętności.- dodał Francesco. Taa... albo chciał znaleźć sobie zastępstwo.- A ty chciałbyś, aby twoja córka się ścigała?- zwrócił się do mojego ojca.

-Chce, aby była szczęśliwa. Jeżeli jazda ma to sprawić-to pewnie. Powiem inaczej. Jeżeli chciałaby zostać bankierką i być, przez to szczęśliwa to i na to się zgodzę.

-Nie bałbyś się o nią? Na takich wyścigach to łatwo złamać sobie żebra.

-Oni powinni się jej bać i tego, że to, przez nią połamią sobie żebra.

Szkoda, że mój tata nie wiedział, że te słowa nieświadomie dodały mi otuchy....

POLSAT TIME!
Nie bijcie xd

Dajcie znać KONIECZNIE co sądzicie o tym rozdziale! Błagam! Myślałam nad nim sporo tak samo, jak nad następnym i bardzo zależy mi na opinii.mionka_skywalker po za tym zgadła, że Lucy grała w "Detroit: Become Human" (bo to nie tak, że mnie przechytrzyła na privie XD)
No i powiedzcie kiedy chcecie następny rozdział. Do zobaczenia!

PS: Tak...wrzuciłam rozdział o 0:24 i nic wam do tego XD