Postanowiłeś zboczyć ze szlaku. Skierowałeś wzrok przed siebie. Po twoich plecach przeszedł delikatny dreszcz, pod stopami zaszeleściły zeschnięte liście. Nogi same zatapiały się w miękkim, wilgotnym mchu. Czym bardziej oddalałeś się od zbitej ścieżki, tym gęstsza stawała się bujna roślinność. Liście nachalnie smagały cię po twarzy, a ciernie i gałęzie zaczepiały o ubrania. Zacząłeś omijać niemożliwe do przebycia partie gęstwiny, starając się cały czas poruszać do przodu. Podczas tej nieprzyjemnej wędrówki straciłeś poczucie czasu. Nie byłeś pewny, czy minęły minuty, czy godziny. Z początku próbowałeś zapamiętać każdy skręt i zmianę kierunku, teraz jednak to wszystko zaczęło się ze sobą zacierać. W końcu przyjąłeś do siebie myśl, którą tak bardzo starałeś się od siebie odgonić - nie miałeś pojęcia, gdzie się znajdujesz i zupełnie zgubiłeś drogę.

Twoje uszy przeszył ogłuszający ryk jelenia. Choć zwierzę znajdowało się daleko, jego zawodzenie dało się usłyszeć jasno i wyraźnie. Przyłożyłeś dłoń do wilgotnej ziemi i wyczułeś delikatne pulsowanie. Ten miarowy tętent kopyt obudził w tobie pragnienie wyruszenia na łowy. Z trudem przełknąłeś ślinę, przypominając sobie o tym, jak głodny jesteś. Wyprostowałeś się i ruszyłeś za hałasem kopytnych stworzeń. Po kilku minutach przyspieszonego marszu dotarłeś w okolicę, z której dochodziły odgłosy. Utrata energii zmusiła cię do zaczerpnięcia głębokiego oddechu, a płuca wypełnił zduszony odór, który wywołał nagły kaszel. Załzawione od napadu duszności oczy natrafiły na niewyraźny zarys leżącego zwierzęcia. Przed tobą znajdowały się zwłoki martwej łani.

1.3.2 § Jesz padłe zwierzę. (Przechodzisz do 2.0 §)

1.3.1 § Nie jesz padłego zwierzęcia. (Przechodzisz do 1.4 §)