Wyjęłam z szafki potrzebne książki i zatrzasnęłam ją. Westchnęłam i obróciłem się na pięcie do tyłu.

- Co tu do cholery robisz? - zapytałam po raz kolejny w przeciągu ostatnich kilku godzin Francuza. Alexis uśmiechnął się wzruszając ramionami. Jaki on ma głupi, naiwny uśmiech. Przetarłam oczy i bez słowa ruszyłam do wyjścia ze szkoły. Wiedziałam, że Alexis idzie za mną.

- Ładnie tu. Ponoć ładnie tu tą porą.

- Pff... poeta. - burknęłam zeskakując z wielkich schodów przed szkołą. Ruszyłam dróżką w stronę akademika. Wszystko było na terenie liceum, więc zgaduje, że dojście do kolejnych punktów na terenie szkoły zajmowało mi po góra 5 minut.

- Żebyś wiedziała. Znam nawet fraszkę.

- Podziękował. - warknęłam. Westchnęłam głośno, gdy Alexis wyrównał do mnie. - Mogłeś mi powiedzieć, że planujesz wymianę do Mobile.

- Mogłem, ale wolałem nie zagęszczać atmosfery w czasie naszych wspólnych świąt z chłopakami. - uniósł brew. Poczułam, jak serce bije mi szybciej. Odchrząknęłam. Doskonale wiedziałam o co mu chodzi.

- Nie wiem o co ci chodzi...

- Z Fernando zachowywaliście się tak dziwnie, jak nigdy. Wasze objęcie to najbardziej niezręczna rzecz świata. Co się stało? - zaśmiał się.

- Zamknij się. Nic się nie stało. - warknęłam szturchając go.

- Czyli jednak. Nie wiem co Włoch musiał zrobić, że wyprowadził cię z równowagi.

- Tak właściwie co ja zrobiłam. Nie wnikaj.

Alexis o dziwo zamilkł. Zacisnęłam usta i poprawiłam plecak na ramieniu. Szliśmy dalej w ciszy. To nie tak, że nienawidzę Fernando. Gdyby tak to działało musiałabym pocałować i Buttersky. Dzięki Bogu to nie tak działa. Wcale między nami nie było żadnego konfliktu, czy coś w tym guście. Faktycznie jednak tamto spotkanie było niezręczne. Czy czuje się winna temu? Właściwie trochę tak. 

- Sama tak normalnie łazisz? - przerwał krótki moment ciszy. Wielka szkoda. Gdy mówi zabiera za dużo tlenu.

- Nie. Wracam, ale i idę do szkoły z Paulem. - uśmiechnęłam się.

- Paulem? - uniósł brew. - Jezu, kolejnego adoratora znalazłaś. Powinnaś napisać książkę o tym księżniczko.

- A może wy powinniście przestać się tak napalać? - uniosłam brwi z uniesionym kącikiem ust.

-  Więc, kim jest Paul?

- Rudy, stał prawie, że na początku. - uśmiechnęłam się.

- Hmm... rozumiem.

Zmartwiło mnie to. Aczkolwiek otworzyłam po prostu drzwi akademika i weszłam do środka. Zaczęłam wchodzić po schodach w stronę mojego pokoju.

- Dzielisz pokój?

- Dzięki Bogu nie.

- Czyli zamknięte? 

- Zgaduje, że Paul tam siedzi. Dałam mu klucze. - wzruszyłam ramionami podwijając rękawy w bluzie. Spojrzałam krótko na Alexisa, który wyraźnie coś analizował. Wolałam chyba nie wiedzieć co. W  jego przypadku to może być wszystko. Wypuściłam jedynie powietrze z płuc i podeszłam do drzwi na drugim piętrze. Otworzyłam je bez zawahania. Tak, jak sądziłam. Na łóżku siedział Paul przeglądając coś na telefonie. Uniósł wzrok znad ekranu, aby spojrzeć na mnie i Alexisa.

- To ten nowy? - upewnił się Paul.

- Tylko nie nowy. - burknął. Zmarszczyłam brwi uderzając go w potylicę.

- Zachowuj się. - warknęłam. - Paul, Alexis, Alexis Paul. - wskazałam. - Alexisa znam od paru lat. Paul za to jest najlepszym ziomkiem w klasie.

- I cię podrywa, prawda? - spojrzał na mnie. Zupełnie zbił mnie z tropu i nie wiedziałam co odpowiedzieć. Paula najwyraźniej też. Alexis zaczął iść w jego stronę. - Ona nie jest towarem do zaklepywania. - zaczął. Kabaret na żywo. Ale niestety trzeba go przerwać, bo Francuza przegrzało.

- Alexis... - szepnęłam, a ten ruszył w kierunku Paula. Ten lekko się wystraszył. - Alexis, zrobisz krok i piszę z twojego telefonu wyznanie miłosne do Megane. 

Francuz stanął w miejscu, a ja westchnęłam. Stanęłam między nim, a Paulem.

- Nie rozumiesz nic! - powiedział zdezorientowanym głosem Alexis. - On nie patrzy na ciebie jak na...

- Alexis zamknij się! 

- Stary, spokojnie. - Paul wstał i stanął tuż obok mnie.

- Jak mam być spokojny? Nie będziesz do niej...

- Jestem gejem stary, wyluzuj.

Alexis stanął. Po prostu stał. Westchnęłam i spojrzałam na Paula z uśmiechem na ustach.

- Widzisz! Ciebie może podrywać, a nie mnie! Zluzuj majty. - zaśmiałam się. Objęłam Paula. - Dalej zazdrosny?

- Czekaj... ty masz...

- Chłopaka? Tak. - odparł krótko.

- Ben ma na imię. - dodałam.

- Jezu... stary, przepraszam. - Alexis usiadł na ziemi.

- Spoko, on ma tak zawsze. Nie myśli nad tym co mówi. - zacisnęłam powieki z przygłupim uśmiechem zerkając na reakcje rudzielca. Jego kącik ust był uniesiony prezentując dołeczki w policzkach.

- Nic się nie dzieje, spokojnie. - zaśmiał się niewinnie, a Alexis właśnie analizował to co się wydarzyło.

- Zostaje tylko wiedzieć co się zadziało między tobą, a Włochem. - szepnął.

- Namawiam ją, aby do niego napisała. - wspomniał Rudzielec.

- Od kiedy jesteście moimi doradcami? - zmarszczyłam brwi.

- Czekaj, czyli ty wiesz o Fernando? - uśmiechnął się Paul. Alexis wstał.

- A co mam wiedzieć? - uśmiechnął się, jak psychopata. Spojrzałam z litością na Paula. Zacisnął usta.

- No, że coś jest nie tak. - odparł. Paul doskonale wiedział o co biega. Tylko, że on jest rozsądny. 

- Weź, to mało powiedziane. Bali się siebie dotknąć! 

Usiadłam na łóżku i patrzyłam na ich dwójkę. Odgarnęłam włosy do tyłu, a ich rozmowa zaczęła zamieniać się w szum. To żart. Alexis przyleciał z Francji, uczy się w mojej klasie, pokłócił się z moim ziomkiem i dodatkowo teraz debatuje o mnie i Fernando. Chyba oszalałam...

Szczerze to wyprosiłabym ich.

Dlatego zdecydowałam się odwrócić myśli od nich i wyjęłam z plecaka teczkę. Z niej za to zgłoszenie do kadry narodowej. Przysiadłam przy biurku i zaczęłam wypełniać papiery. Imię, nazwisko, płeć, data urodzenia, miejsce urodzenia i takie tam. Chyba wybrałam nowy cel. Tylko ten będzie serio trudny. Nie walczę już z jednym Buttersky, a z minimum dziesięcioma.
Tylko oni nie są mną. I dlatego będę w zwycięskiej piątce.

-*Jackson*-

12,4...

12,5...

12,6...

12,7...

12,8...

 OhI'm doing it all for love

12,9...

13...

13,1...

13,2...

Working like a slave

13,3...

13,4...

13,5...

Daddy ain't at home, no

13,6...

13,7...

13,8...

13,9...

14...

Gotta be a man 

- Jackson, do cholery jasnej! - usłyszałem za plecami czyiś krzyk. Wydzieranie się na mnie. Zacząłem zwalniać tempo bieżni, a z uszu wyjąłem słuchawki w których słyszałem jeszcze "...Do it for the fam...". Wyjąłem je z uszu, gdy bieżnia zatrzymała się. Zdjąłem z jej części ręcznik i odwróciłem się, aby zobaczyć moją panią trener. Ostatni nie wytrzymał ze mną w momencie, gdy opuszczałem treningu dla Jareda. Tak, oto Martha Black pojawiła się na horyzoncie. Krucze, długie włosy, jasna cera, szczupła sylwetka i zielone oczy. Była biegaczka. Po jej wieku nikt nigdy nie chciał w to wierzyć.  Jedna kontuzja potrafi jednak zmienić całe życie. Tak i o 2 lata młodsza ode mnie kobieta trenuje ze mną do zawodów. 

- Zrobiłem dopiero 14 kilometrów. - stwierdziłem wycierając twarz z potu. Odgarnąłem spocone włosy do tyłu przewieszając ręcznik na kark.

- Miałeś nie biec więcej, niż 10, bo jutro jest dzień nóg. - warknęła patrząc w swoje notatki. - Już wiem czemu nikt nie chce cię trenować.

- Więc... co tu robisz? - uśmiechnąłem się.

- Właśnie nie wiem. W takich chwilach uważam za cud, że Cruz tyle z tobą wytrzymuje. 

- Zapewniam cię, ma powody. - prychnąłem. Martha uniosła kącik ust. - Co tak patrzysz w te notatki? 

- Twoje auto jest podkręcane i tak sobie myślę... hmm... jeżeli tak dalej pójdzie, a Jackson Sztorm dalej będzie tak lekceważył moje zalecenia to wie na które miejsce tabeli spadnie?

- Oświeć mnie.

- Czwarte Jack. Najbardziej upokarzająca pozycja. Ostatniemu się współczuje, a czwartego się ośmiesza.

- Moje całe życie to składka ośmieszających sytuacji. - wzruszyłem ramionami. 

- Ale obroniłeś swój honor przed ludźmi idącymi po długi. Nie twoje swoją drogą. Zrób więc to i teraz.

Westchnąłem.

- Czegokolwiek pragniesz szefowo. - uderzyłem dłońmi o uda. Stanąłem parę centymetrów od niej i zaśmiałem się. - Mogę odzyskać telefon i spadać?

- Dopiero, gdy powiesz mi od kiedy Jackson Sztorm słucha Zendayi. - uniosła brwi.

- Od kiedy Martha Black wraca do piosenek Pitbulla.

- Pieprz się Jackson. - prychnęła przykładając mi do klaty telefon. Wziąłem go w dłonie i szybko opuściłem salę. Idąc do szatni odblokowałem go i spojrzałem na połączenia. Zacząłem oddzwaniać. 

Pierwszy, drugi i trzeci sygnał.

- Myślałam, że już nie odbierzesz. - usłyszałem w słuchawce słodki śmiech Cruz. Na twarz wkradł mi się uśmiech.

- Gdzie tam. Trenowałem.

- Martha mi mówiła, że nie słuchasz się poleceń. Chcesz przegrać? To dobrze.

- Ironicznie. Marzę o przegranej. Poważnie. Wybieram burgery z Jaredem od ciężarków i rozciągania. A ty? Jak trenujesz?

- Jestem z McQueenem w Centrum Treningowym. Dzwoniłam do ciebie, gdy wychodziłam z basenu. Teraz siedzę w pokoju i czekam na obiad. - mówiła cały czas podekscytowana. Jak to Cruz. Za to ją kochałem.

- Ja skoczę pod prysznic i jadę do domu. Dalej nie zagrałem na gitarze od przyjazdu.

- A to czemu niby, mhm?

Nie powiem jej o tych listach. Całą noc nad nimi myślałem. Nad tym co Dylan zamierza i nad tym co Jared zrobi jeżeli się o nich dowie. Przełknąłem ślinę.

- Weź, rozpakowywałem to wszystko. Siedziałem jeszcze u Sary i gadaliśmy o maturach Jareda.

- To idź się umyć i pogadamy wieczorkiem. 

- Do usłyszenia. Kocham cię. - szepnąłem rozłączając się. Spojrzałem na ekran telefonu na którym widniał sms od Jareda i Sary.

Jared
Idę do Starbucksa
Kupić ci latte?
14:01

Ja
Nie, dzięki. Jeżeli pijesz 
kawę to tylko latte! 
14:12

Zaśmiałem się. Wiedziałem, że kupił czarną. Znam go za dobrze.

Sara
Przyszedł kolejny list do Jareda
Dylan proponuje mu spotkanie
w jakimś parku.
13:24

Ja
Schowaj list z resztą. Podjadę
wieczorem i coś załatwimy...
14:13

Schowałem telefon do torby i ruszyłem i pobiegłem pod prysznice. Chyba po raz pierwszy w życiu nie chce, aby Dylan wracał...

DZIEŃ DOBRY!
Here jest drugi rozdział, który mam nadzieje, że zadowolił wasze oczekiwania :D Ciekawostka! Myślałam nad tym rozdziałem pijąc kawę w kawiarni. Efekt widoczny hahah. Dziękuje wam za bardzo pozytywny odzew tej książki po pierwszym tygodniu :D Lejecie smar na moje serce waszymi komentarzami :3
Ważna, ważna informacja. GRUPA NA FACEBOOKU O AUTUSIACH W DODATKU POLSKA!
Grupka nie jest moja aczkolwiek cieszy mnie, że pewna dobra duszyczka (wiem, że to czytasz <3) zdecydowała się ją założyć. Jeżeli chcecie więc podyskutować o Autach, podzielić się artami, książkami itd. to zapraszam serdecznie 

Auta (Pixar) - Poland

Dodam, że Lucy grasuje na grupie także wchodzicie na własne ryzyko!
Mam nadzieje, że spotkamy się pod postami na tej grupce <3