Last Dance

A short story by Aly Almario

__________________________________________________________________________________

♪ This is my last dance with you

This is my only chance to do.

All I can do, to let you know

That what I feel for you is real..♪

September 25. It's the time of the year na naman kung saan pinaka magandang lugar sa campus namin ay ang campus grounds sa tabi ng estatwa ng yumaong founder ng unibersidad na ito.

Gayak na gayak ang campus ground para sa Anniversary Ball. Aqua blue and silver ang motif. May buffet sa gilid, ayos na ayos ang stage, at maging ang mga estudyante ay ayos na ayos din.

Nagagandahan ang mga kababaihan sa suot nilang cocktail dress and high heeled shoes. Ang g-gwapo naman ng mga kalalakihan sa kanilang coat and tie.

Inikot ko ang paningin ko. Halos lahat ng estudyante ay nasa dance floor na with their partners at nag i-slow dance sa kanta ng MYMP na Last Chance.

Kaharap ko siya. Nakapatong ang dalawa kong kamay sa magkabila niyang balikat habang nakahawak naman siya sa waist ko.

Ang bilis ng tibok ng puso ko. Ilang beses na akong lumunok pero ramdam na ramdam ko pa rin ang kaba.

Alam niyo yung perfect moment? Ito na yun, eh. Ito na yung matagal kong inaantay.

He's been my best friend ever since first year highschool. At ngayong third year college na kami, kami pa rin ang magkasama. Seven years of friendship. Talo pa namin ang ibang mag jowa sa tagal nang pinagsamahan namin.

At kung seven years na kaming magkaibigan, five years naman na akong friendzoned sa kanya.

Masakit? Minsan. Hindi ko kasi alam kung ano ang estado ko sa buhay niya. Hindi ko alam kung hanggang kaibigan na lang ba.

Ewan ko ba. Wala naman siyang nililigawan. Sabi niya sa akin, di raw uso sa bokabularyo niya ang ma-inlove. Tinatawanan ko na nga lang siya.

Kasi pakshet na yan, dahil kung hindi niya trip ma-inlove, eh saan pa dadalhin ang nararamdaman ko para sa kanya?

Pero ilang taon na rin ang nakalipas, eh. Matagal na masyado ang five years. Umabot na ako sa point na parang di ko na kakayanin kung itatago ko pa sa kanya itong nararamdaman ko.

Natatakot ako para sa friendship namin.

Pero bahala na. Ang bigat na kasi. Hindi ko na kayang itago.

Ilang beses ko nang inantay ang right moment para sabihin sa kanya. At tingin ko ito na 'yun.

Huminga ako nang malalim at tinignan ko ang lalaking kasayaw ko.

"Noah--"

"--Abigail."

Sabay naming sabi.

Nginitian niya ako, "ikaw muna."

Umiling naman ako, "hindi sige, ikaw na."

"Ladies first."

"At kelan ka pa naging gentleman?"

Napatawa siya nang mahina.

Ako naman pilit na ngumiti. I heaved a sigh. Ang bilis nang tibok ng puso ko. Para akong aatakihin sa kaba. Ngayon alam ko na kung bakit maraming lalaking torpe. Hindi pala biro ang mag-confess ng feelings lalo na kung medyo manhid pa ang nagustuhan mo.

♪ This is the last chance for us 
This is the moment that I just cannot let end 
Before I know that there's a chance we're more than friends...♪

"Noah kasi--"

Naputol ang sasabihin ko nang biglang may malalaking patak ng ulan ang bumagsak mula sa kalangitan. Napahiwalay agad ako kay Noah at napatakip sa ulo ko. Nakita kong nagtatakbuhan na yung mga estudyanteng nagsasayaw sa lugar kung saan may silong.

"Shit umuulan! Tara!"

Patakbo na sana ako doon sa may silong nang bigla akong hatakin ni Noah.

"Wait Abigail."

"Noah, ang lakas ng ulan. Mababasa tayo!"

Ngumiti siya sa akin.

"Basa na kaya tayo. Ano pang use?"

Hinawakan niya ang kamay ko at muling ipinatong sa balikat niya.

"Abigail.."

"Y-yes?"

Tinignan niya ako nang diretso sa mata. Kung kanina nakangiti at nakatawa siya, ngayon naman nakita ko ang lungkot sa mga tingin niya.

"Huy Noah? Okay ka lang?"

Umiling siya.

"Bakit?"

"Abi... aalis na kami."

Natigilan ako at napalunok. Parang may nakabara sa lalamunan ko.

"Mag m-migrate na kami sa San Francisco. Doon na kami titira..."

I step forward at yumakap ako kay Noah. He hugged me back at hindi kami tumitigil sa pagsasayaw kahit na sobrang lakas na nang ulan. Nakita ko sa harapan ko na may ilan din na hindi umalis sa dance floor. Na hindi hinayaan masira ang gabi nila nang biglaang pagbuhos ng ulan.

Pero para sa akin, ang laking blessing nito dahil wala ngayong nakakapansin ng sunod sunod na pagbagsak ng mga luha ko.

Lumunok ako.

"Talaga? Kelan?" tanong ko sa kanya while trying my best na hindi mabasag ang boses ko.

Mas lalong humigpit ang yakap niya sa akin.

"Next week.."

"Agad agad?"

"I'm sorry. I've known it for half a year already. Hindi ko lang magawang masabi sa'yo kasi ayokong mag-paalam."

Hindi ako umimik. Hindi ako nagsalita. I just let him hugged me habang nagsasayaw kami sa gitna ng ulan.

I should be happy for him. I know that.

Pero hindi ko maiwasang malungkot.

♪ So don't let go, don't let go 
Make it last all night 
This is my last chance to make you mine...♪

~*~

Napadilat ako at agad na napabangon sa kama.

Inikot ko ang paningin ko. Nandito ako sa kwarto ko.

Napabuntong hininga ako.

Sa dinami-rami nang mapapaniginipan ko, ayun pa. Nakakatawa kasi ang linaw linaw nito sa panaginip ko. Para akong nag time travel. Para akong bumalik sa past. Nung September 25 kung saan sinabi sa akin ng best friend kong si Noah na aalis na siya.

Ang araw kung saan tuluyan na akong nag give up sa nararamdaman ko para sa kanya.

Minsan iniisip ko, maling desisyon ba na hindi ako umamin noon sa kanya? Hindi ko alam. Pinangunahan ako ng takot.

Maaring masira ang pagkakaibigan namin sa huling linggo nang pagsasama namin. Maari rin namang may gusto rin siya sa akin.

But either way, talo pa rin ako nun. Aalis na siya. Sa ibang bansa na siya titira. Long distance relationship? Hindi na ako naniniwala diyan, eh.

Kung ang daddy ko nga nagawa kaming ipagpalit sa iba nang magtrabaho siya sa Canada.

Napabuntong hining ako at napatingin sa picture na nasa side drawer ko. Picture namin ni Noah. Pareho kaming basang sisiw. Kinuhanan yan after naming magsayaw sa gitna ng ulan during Anniversary Ball.

At eksaktong four years na simula nang mangyari yun.

Napatingin ako sa orasan ko at halos mapatalon ako sa gulat nang makita kong 9:45am na.

Shit late na ako!

Uuwi na ngayon si Noah at may usapan kaming magkikita kami ng 10am sa café!

Anak nang tinapa naman! Bakit ba naman kasi ako napuyat kagabi! Sa sobrang excitement ko na makita siya, hindi ako nakatulog agad, eh!

Dali dali kong kinuha ang tuwalya ko at patakbo akong bumaba papunta sa banyo. Kaya lang bago pa ako makapasok, biglang may nag door bell.

Ano ba!!

Padabog akong naglakad papunta sa pintuan at binuksan ang pinto.

"Good morning!" magislang sabi ng lalaking nasa harap ko ngayon. "Sabi na hindi ka pa ready, eh. Palagi ka namang late sa usapan natin. Hanggang ngayon wala pa ring pagbabago."

Napatulala ako. 

"N-Noah?"

Mas lalong lumawak ang ngiti sa labi niya.

"Long time no see, Abigail."

Hinila niya ako palapit sa kanya at niyakap nang mahigpit.

Gusto kong mag protesta. Gusto ko siyang itulak palayo dahil bagong gising ako at hindi pa ako naliligo. For sure ang baho ko.

Pero inunahan na ako ng pag-iyak. Naguunahan pa sa paglabas ang mga luha sa mata ko habang yakap yakap ako ni Noah.

Sobrang namiss ko siya. Sobra sobra.

~*~

"Four years mo 'kong hindi nakita, tapos dito mo lang ako sa lugawan ililibre ng lunch?!"

"Wag ka nga!" sabat niya habang ngiting ngiti sa lugaw na nasa harapan niya. "Na-miss ko 'to, eh. Naalala mo? Dito tayo madalas nag re-review at gumagawa ng assignment habang kumakain ng lugaw."

"Paano ko makakalimutan eh palagi kang nagpapalibre sa akin?"

"Kaya nga ngayon ako nanlibre, eh."

Pinigaan ni Noah ng dalawang kalamansi ang lugaw ko at nilagyan niya ng chili.

"Dating gawi," nakangiti niyang sabi.

Napangiti rin ako. Kinuha ko yung kanya. Nilagyan ko ng isang kalamansi at onting patis.

"Dating gawi," sabi ko.

"Tara kain!" masigla niyang sabi.

Napatitig ako sa kanya. Ang saya saya niya habang kumakain ng lugaw. Parang noon lang. Parang walang nag bago.

Matapos naming kumain ng lugaw, nag-aya si Noah na pumunta sa eskwelahan namin nung High School.

"Papapasukin ba tayo ng guard doon?" tanong ko.

"Oo naman."

"Eh ang higpit ng guard doon, eh."

"Sus hindi yan!"

Hinatak niya ako tumawid kami. Napatingin ako sa gate ng school. Matingkad na sky blue pa rin ang kulay ng gate na 'to. Halatang bagong pintura. 

"Naalala mo?" tanong niya. "Dito sa mismong spot na 'to tayo unang nagkakilala?"

Tumango ako.

Paano ko ba makakalimutan yun?

Nagmamadali akong maglakad nun. Ma-l-late na kasi ako sa entrance exam. Kasama ko ang mama ko na medyo mainit na rin ang ulo sa akin dahil hindi ko mahanap yung pencil ko na gagamitin ko.

"Sabi ko kasi sa'yo i-double check mo yung gamit mo! Ang haba pa naman ng pila doon sa bilihan, male-late ka na!" inis na sabi ni mama. "Saglit nga hahanap ako nang mabibilhan. Pumasok ka na doon sa loob!" 

Naiiyak na ako. Noon pa man, ang babaw na nang luha ko. Maliliit na bagay iniiyakan ko. And that time, takot na takot ako kasi feeling ko hindi ako makakapasok sa school na yun eh doon ko gustong mag highschool dahil ang cute ng uniform ng mga estudyante. In-imagine ko na ang sarili ko na suot ang uniform na yun tapos dahil lang sa naiwan ko ang pencil ko, hindi na ako makakapasok.

And then may kumalabit sa akin.

Isang lalaki na ka-edaran ko rin. Medyo may katangkaran at nakasuot ng salamin.

"May extra pa akong pencil. Hiramin mo na lang," sabi niya.

Napaiyak ako bigla nang i-abot niya sa akin yung pencil.

"Thank you!"

Agad kong pinunasan ang luha sa pisngi ko dahil alam kong mukha akong shunga sa harap ng lalaking ito.

"At panyo," sabi nya sabay abot ng panyo sa akin.

"Thank you! Nakakahiya. Pinapagalitan na ako ni mama."

"Dinig ko nga."

"Mag entrance exam ka rin?" tanong ko sa kanya.

Tumango siya, "yep. Ano nga pala name mo?"

"Abigail. Ikaw?"

Nginitian niya ako, "Noah."

"Grabe naalala ko noon," sabi ni Noah. "Dahil sa pencil umiyak ka."

Sinuntok ko nang mahina ang braso niya, "wag mo na ngang ipaalala! Nakakahiya."

"Ang iyakin mo talaga, Abigail."

"Ewan ko sa'yo."

"Hanggang ngayon, iyakin ka pa rin."

"Tse!"

Inakbayan ako ni Noah.

"Dapat iwasan mo na 'yan ah?" sabi niya.

Nag pout ako, "anong masama sa pagiging iyakin?"

Tumawa siya.

"Tara na nga sa loob!"

Naglakad kami papasok ni Noah sa loob at himala naman, hindi kami sinita nung guard. Dumaan kami sa dati naming mga naging classroom. Sakto yung classroom namin nung second year highschool kami, walang tao sa loob. Naupo kami doon sa pwesto namin nung naging ka-seatmate ko siya.

Ang dami naming napagkwentuhan. Yung mga asaran namin noon. Yung kopyahan. Mga kalokohan.

Nakakamiss. Hindi ko alam kung bakit parang naninikip ang dibdib ko. Bakit parang gusto kong bumalik sa past. Yung panahong highschool pa lang kami. Mga bata. Puro katuwaan lang. Laging magkasama.

Ang nostalgic sa pakiramdam.

Naisipan naming lumabas ng classroom at napadaan kami sa isang bench na nasa tapat ng flag pole.

Naupo si Noah doon. Sumunod naman ako sa kanya. He motioned na dumikit sa kanya at ginawa ko.

Muli niyang ini-akbay ang kamay niya sa balikat ko at ako naman ay ipinatong ko ang ulo ko sa balikat niya.

Walang nagsasalita sa amin pero alam ko pareho naming naalala ang nangyari sa bench na 'to.

Yung panahong iyak ako nang iyak dahil nalaman naming may ibang pamilya na si daddy sa Canada. Na kaya pala hindi na siya nagpapadala ng pera sa amin ni mama ay may iba na siyang binubuhay doon.

Ganitong ganito rin ang pwesto namin ni Noah. Iniyakan ko siya at sinabi niya sa akin na iniwan man ako ng daddy ko, nandyan naman siya sa tabi ko.

At ayun ang panahong una kong na-realize na hindi na lang kaibigan ang turing ko sa kanya. Na unti-unti ay nahuhulog na ako kay Noah.

Umalis na kami sa school at tumambay kami saglit sa park na nasa tapat ng eskwelahan. Naupo kami sa magkatabing swing doon habang kumakain ng fishball.

Katulad nang dati. Kada uwian, kung hindi sa lugawan ay dito kami naka-tambay dalawa. Nagpapalipas ng oras. Tamang kwentuhan lang.

Sunod nun ay sumakay kami ng jeep papunta sa university kung saan kami nag college. Dumaan muna kami sa library at nagulat ako nang pasimple niyang ibinalik yung Greek Mythology book doon.

"Ngayon mo lang isinoli yan?!" gulat na gulat kong tanong.

Napatawa na lang siya.

Laging dala dala ni Noah ang book na yun. Mahilig kasi 'yan sa Greek Mythology at madalas niyang basahin. Nadala pa pala niya yun sa States dati.

Paglabas namin ng library, madilim na. Siguro mga nasa alas-sais na nang gabi.

Napatingin ako sa wrist watch ko. 9:45 ang oras.

"9:45pm na?!" gulat na gulat na tanong ko. "Gaano ba tayo katagal sa loob ng library?"

Kinuha ni Noah ang kamay ko at tinignan ang wrist watch ko. Napatawa siya.

"Hindi gumagana."

Napatingin din ako.

"Ay oo nga 'no? Sira na naman battery nito."

"Lagi ka namang nasisiraan ng wrist watch. Kung hindi nababasag, nawawala. Kaya nga palaging wrist watch ang regalo ko sa'yo. Naalala mo? Kada pasko kahit sapatos ang hiniling mo, wrist watch pa rin ang binibigay ko."

Napatawa ako.

"Kaya nga eto oh, kahit hindi na gumagana, ginagamit ko pa rin ang wrist watch na binigay mo sa akin noon."

Nginitian ako ni Noah at parang kinuryente ang buo kong katawan when he intertwined his fingers with mine.

"Alam mo Abigail, ang daming nagbago sa'yo but still, you're the same Abigail na nakilala ko noon."

"Noah.."

"Last place na lang tapos uuwi na tayo."

"Saan?"

Hindi ako sinagot ni Noah instead he lead me doon sa school ground. Yung katabi ng estatwa ng founder ng univeristy na 'to.

Yung very spot kung saan kami nag sasayaw habang umuulan at kung saan niya sinabi na aalis na siya.

"Abigail, I want to relive a memory. Isang memory na matagal ko nang gustong baguhin."

"N-Noah.."

Inilabas niya ang earphones niya. Ikinabit niya sa kaliwang tenga ko ang isa habang nasa kanang tenga naman niya ang isang piece.

He pressed the play button at intro pa lang, alam ko na agad ang kantang 'to.

Last Chance ng MYMP.

Yung kantang tumutugtog habang nagsasayaw kami noon.

He smiled at me. Muli niyang hinawakan ang kamay ko at ipinatong niya sa kanyang balikat. Ipinatong naman niya ang kamay niya sa waist ko and we started swaying.

"Naalala mo yung gabing yun?" 

Tumango ako.

"Alam mo, hinintay ko yung time na yun, Abigail. Dahil Juniors and Seniors lang ang kasama sa Anniversary Ball, mula freshmen, pinaghandaan ko ang araw na yun. Para sa akin kasi ayun na yung perfect moment na inaantay ko. Pero wala eh. It turns out iba pa ang bagay na nasabi ko sa'yo."

Napalunok ako. Ang bilis nang tibok ng puso ko. Nangingilid ang luha sa mga mata ko.

"Pero kung hindi kami aalis nung panahon na yun, siguro ang nasabi ko sa'yo nun, Abigail..." huminto kami sa pag sway at tinitigan niya ako sa mata. "Abigail, I love you. At hanggang ngayon, mahal na mahal na mahal pa rin kita."

Hindi ko na napigilan ang pagbagsak nang mga luha sa mata ko. 

"Naalala mo may sasabihin dapat ako sa'yo nun na hindi ko na nasabi?" tanong ko sa kanya. "Ayun din, Noah. Na mahal din kita. And yes, hanggang ngayon pa rin. Kahit ang tagal na nating hindi nagkita, ikaw pa rin. Na posible palang mahalin ang isang tao sa mahabang panahon kahit hindi kayo nagkakasama."

Noah touches my skin and he wiped my tears away.

"Ayan ka na naman eh. Umiiyak ka na naman. Sabi ko sa'yo iwasan mo na ang pagiging iyakin."

"E-eh bakit ba! Sa masaya ako dahil sa sinabi mo. Bwiset ka. Ang tagal kong inantay 'to."

Biglang lumungkot ang mukha ni Noah.

"I'm sorry, Abigail."

"Bakit? Dahil pinag-antay mo 'ko? Okay na yun. Bawing bawi na ngayon."

Nginitian niya ako at may inilabas siya sa bulsa niya. 

Isang infinity necklace. Ipinakita niya sa akin 'to at may naka carve na pangalan namin.

Noah and Abigail.

Isinuot niya ito sa akin.

"Dapat ibibigay ko 'to sa'yo nung Anniversary Ball, nung time na dapat sasabihin ko sa'yo ang nararamdaman ko kaso hindi na ako nagkaroon ng chance. At least ngayon, masaya na akong suot mo 'to."

Nginitian ko siya, "thank you Noah."

"Abigail?"

"Hmm?"

"I love you."

At bago pa ako makasagot sa kanya, he gave me a kiss. It was a long and passionate kiss.

"I love you," bulong niya nang maghiwalay ang mga labi namin. "Always remember that."

Bigla akong nakaramdam nang sakit sa ulo ko. Parang binibiyak sa sakit ang ulo ko. Napahawak ako kay Noah.

"N-Noah!"

Napatingin ako sa mukha niya at mga mata niya ang huli kong nakita bago ako tuluyang mawalan nang malay.

...

...

"Abigail? Abigail!"

Napadilat ako. Isang puting kisame ang bumungad sa akin.

"Noah?"

"Abigail!"

Napaupo ako at nakita ko si mama na umiiyak sa tabi ko. Agad akong napahawak sa ulo ko nang maramdaman ko ang sakit. Nakapa ko ang bandage na nakapaikot dito.

"Abigail!" bigla akong niyakap ni mama. "Nagalala ako sa'yo nang husto, bata ka! Pinagalala mo ako."

Napakunot ang noo ko.

"M-ma? Anong nangyari?"

Napahiwalay bigla si mama at nakita ko ang pagtataka sa mata niya.

"H-hindi mo maalala?"

Umiling ako.

"Sumakit ang ulo ko. Huling kasama ko si Noah... Nasaan si Noah?"

Napaiwas siya nang tingin.

"Ma? Si Noah po? Nasaan si Noah?"

Hinawakan ni mama ang kamay ko.

"Anak... kasi... anak, m-may usapan kayo dapat ni Noah na magkikita sa cafe kasi kauuwi niya lang galing San Fransisco. Tapos.." napahinga si mama nang malalim. "Sabi nung mga witness it was 9:45am, patawid ka nun papunta doon sa cafe, a-at may rumaragasang truck. Muntikan ka nang masagasaan anak. Kaso...kaso..." napahagulgol si mama nang iyak. "Nakita ni Noah. Tinulak ka niya palayo doon sa truck. Tumama yung ulo mo sa poste at si Noah naman...siya yung nasagasaan, anak. Dead on arrival siya."

Umiling ako habang humahagulgol nang iyak.

Hindi totoo yan. Magkasama kami. Sinundo niya ako sa bahay. Nag punta kami sa school, sa lugawan, sa park, pati sa university.

Nagsayaw kami. 

He told me he loved me. He even kissed me.

Anong dead on arrival?! Paano siya mamamatay eh magkasama pa kami?! Hindi totoo yun! Hindi!

Buhay pa siya. Wala akong paki kahit napaniginipan ko lang yung sinabi niyang mahal niya ako. Kahit hindi niya ako mahal sa reality, wala akong paki!

Basta buhay pa siya.

Hindi pwedeng mamatay si Noah. Hindi! hindi pwede!

May inilabas si mama na isang maliit na box na blue.

"Nakita sa gamit ni Noah."

Iniabot niya sa akin 'to.

I opened it.

Sa loob nun, may infinity necklace kung saan may naka carve na dalawang pangalan.

Noah and Abigail.

END.