Ik zie het draaien.
Rond mij in het grijze lokaal.
De wind.
Zo sterk dat die de banken meesleurt
maar toch te zwak om de rest iets te deren.
Het is luid,
De wind
Zo luid dat ik mijn ogen sluit
Hard genoeg om mijn tranen te verkleuren.
Maar ik houd ze dicht.
Totdat de koelte verdwijnt.
Alleen dan doe ik ze open.
En dan lach ik.
Op mijn bankje in het hoge gras.
In het middelpunt van de zon zijn schijn.
Omdat ik weet dat als straks terug wakker word,
De wind nog steeds zal razen.
Maar ik blijf stevig staan