We staan hier, in het wilde veld.
Je loopt naar voor en zet je neer
Ik betreed jouw hemel van stilte en staar je aan.
En daar zitten we dan, In het groenste gras op de helderste dag,
in die alles zeggende leegte.
Jouw huid, versierd door gouden stralen
Je haar, dat wappert door de wind,
die ermee speelt als jouw liefdedrager.

Voor even is de tijd ons vergeten,
al onze zonden vergeven.
De wolken volledig leeg geregend
alleen nog maar de zon.
En al jou volmaakte imperfecties.

En ik noem het kunst.