Op momenten, wanneer je door een zee van geluid de waarheid verliest, hoor je alleen nog maar wat je wilt horen. De wind die rustig langs je oren suist of het kleine vogeltje dat nog verblind door het felle zonlicht zijn eerste melodietje fluit. Maar zo snel ze begonnen, eindigen ze ook weer. Om plaats te maken voor de gieren die geduldig boven je hoofd zweven, op diezelfde wint die net nog de ondragelijke hitte van het vuur verzachte. Ze zijn onvoorspelbaar, zowel de wind als het vuur, en zelfs de kleine vogel die zelfs nu al wordt gevoed op het leed van de zwakkere. Hoelang zal het nog duren voor het geknetter van duizend vonken ook de laatste plank verslaat. hoe lang voor de zwaartekracht je opeist als de zijne.
Op dat moment klamp je je vast aan de kooi van het serpent dat sist het antwoord te hebben.
Op dat moment voeg je jouw stille droge stem toe aan het alsmaar stijgende gesis, dat wordt gevolgd door een coole omarming van schubben die zowel jou als al de andere stemmen vasthoudt in een zachte greep die beetje bij beetje aanspant. Want dat is alles wat je bent, een stem, een deel van het alsmaar groeiende koor, dat krijst, naar de vredesduiven die te klein waren om de storm te kalmeren. Maar daar gaat het niet meer om. De vogels hun witte veren hebben voor jullie al lang hun kleur verloren.
Er is nog maar één ding dat er toe doet, en dat zijn de glibberige schubben die zich zo strak om je ribben bindt dat het pijn doet, maar dat vind je niet erg, toch? Het reptiel doet alleen wat moet om je te beschermen.

Dat is wat je zegt wanneer een slang je de stem ontneemt die hem bevrijdde.