Woensdag 25 augustus

De busrit naar mijn nieuwe school was lang. Vroeger hoefde ik maar tien minuten te fietsen. Maar nu zal ik elke morgen en elke avond exact 56 minuten op de bus moeten zitten. De bus maakt namelijk een paar rare kronkels langs nog twee andere dorpskernen. Gelukkig is de bushalte maar op vijf minuten wandelen van de school, maar toch.

Ik volg de pijlen op de speelplaats naar de boekenverkoop. Binnen zie ik een lange tafel met leerkrachten die hier duidelijk met tegenzin in hun laatste vakantieweek komen werken. Een man met kort ros haar en een stoppelbaard wenkt me dichterbij.

"Jaar en richting aub?" zegt hij terwijl hij terug naar zijn laptop kijkt.

"Euh, vijfde economie wiskunde."

"Aha," en hij kijkt op. "Jij bent nieuw. Dan ben jij vast Josefien Herders. Ik ben jouw klasleerkracht dit jaar."

Ok bon. Het jaar is nog niet begonnen en ik val al op. Ik had gehoopt deze twee jaren in de schaduw te kunnen afronden en mijn diploma voor het middelbaar zonder veel op te vallen te kunnen behalen. In een poging om het terug te draaien, besluit ik om zo weinig mogelijk te zeggen en hier zo snel mogelijk terug buiten te zijn.

"Euh," hij schraapt zijn keel. "Ik geef economie." Ik heb het gevoel dat hij geforceerd een gesprek me wil aanknopen waarop ik totaal niet wil reageren.

"Ik verzamel jouw boekenpakket bij elkaar. Even geduld graag."

Ik doe mijn armen over elkaar en staar naar de grond. Dat lijkt me de beste tactiek om me achter te verbergen.

"Dus, dit zijn ze dan. Al je boeken voor het volgende schooljaar." Ik kijk naar de stapel en ben blij dat ik mijn rugzak heb meegenomen. Maar dan begint het te dagen. Dit zijn een stuk of tien tekstboeken, en daarnaast nog een aantal werkboeken. Mijn hoofd begint te malen en ik begin te rekenen hoeveel dit mogelijks wel niet zou kunnen kosten.

"Dit zijn de papieren. Daarin zit de factuur voor je ouders. Bewaar dit dus goed."

Ik bedank hem. Ik steek de boeken in mijn rugzak en duw de papieren er ook tussen. Als ik er niet naar kijk, kan ik ook niet uit de mand vallen door mijn reactie, toch?

- - - - -

Ik ben in gedachten verzonken als ik de school terug buitenstap, waardoor ik bijna tegen iemand aan bots. Ik mompel een 'sorry'. Ik draai me om en wil verder lopen.

"He, Joke?" hoor ik achter me.

Ik draai me om en zie Felix staan. Ik frons mijn gezicht en ben even verward. Wat doet hij hier?

"Felix? Euh, hoi" en ik tover een glimlach op mijn gezicht.

Felix stapt dichterbij en nog voor ik door heb wat er gebeurt, geeft hij me drie kussen op mijn wangen. "Zo fijn je nog eens te zien! Ga je hier naar school?"

"Euh, ja. Ik ben van school veranderd nu we verhuisd zijn."

"O cool! Dan gaan we elkaar wat meer zien dan!" en zijn glimlach wordt breder.

"Hoe dan?" vraag ik hem fronsend.

"Omdat ik hier maar een paar minuten vandaan woon natuurlijk" reageert hij.

"Oh."

Blijkbaar was mijn reactie grappig, want hij lacht weer. En dan, zoals ik al van hem al gewend ben, begint hij honderd uit te praten over ... zichzelf. Hij is hier ook naar school geweest, ook economie-wiskunde zo blijkt. Hij heeft daarna gestudeerd voor handelsingenieur gestudeerd, werkt nu bij een bank in Brussel, heeft een half jaar geleden hier een appartementje gekocht, ... . Echt deze gast weet niet hoe op te houden met te praten!

Terwijl hij praat, staar ik hem aan. Ik staar naar zijn lippen als hij praat en naar de glimlach die hij me constant toewerpt. Hij is heel knap, zeker als hij met zn hand door zijn blonde lokken gaat om die uit z'n ogen te houden. Dan besef ik dat ik ook al de hele tijd een glimlach op mijn gezicht heb.

Mijn gsm biept en ik ontvang een bericht. En een paar seconden volgt er een tweede bericht. Ik vraag me af wie me mogelijk kan sms'en. Ik heb van mijn vrienden op mijn vorige school al maanden niets meer gehoord. Het kan enkel pap zijn. En pap zou dat alleen maar doen als het belangrijk was.

"Je hebt nog andere dingen te doen, vermoed ik. Dan zie ik je een volgende keer? Misschien kunnen we eens lunchen als ik thuiswerk?" Ik besef dat ik een deel van het gepraat van Felix gemist heb en kom even terug bij de realiteit.

"Euh, ja. Kunnen we wel eens doen ja," antwoord ik. Maar ik besef dat het nogal afwijzend moet klinken. Dus snel tover ik nog een glimlach op mijn gezicht.

"Ik kijk er al naar uit," zegt Felix, terwijl hij me weer drie kussen op de wang geeft en wegwandelt.

- - - - -

            Van Tom: Je vader was hier.

                               Hij heeft 2 pintjes gedronken en braaf betaald.

Ik stuur snel een berichtje terug.

            Van Joke: Dank je wel om het te laten weten.

En ik krijg quasi direct antwoord

            Van Tom: Ik hou me aan mijn woord.

Ja dat heeft hij inderdaad gedaan. En ik ben er blij om.

            Van Joke: Is hij nu naar huis?

            Van Tom: Nog niet.

            Van Tom: Je vader vraagt wanneer je terug gaat zijn.

            Van Joke: Ik zit op de bus. Nog ongeveer 3 kwartier

            Van Tom: Hij zegt dat hij hier op je zal wachten.

            Van Joke: Zeg hem dat hij naar huis moet gaan. Hij heeft geen budget om nog meer te  drinken.

            Van Tom: Ik trakteer hem op een koffie.

            Van Tom: Enkel als dat ok is voor jou natuurlijk?

            Van Joke: Ok. Tot sebiet dan zeker?

            Van Tom: Ja

De bus is ondertussen al halfweg. Ik steek mijn gsm terug in mijn rugzak en wordt er zo aan herinnerd dat ik een factuur heb meegekregen voor de boeken. Ik durf eigenlijk niet kijken. Maar ik besef dat ik dat ooit zal moeten doen. En misschien doe ik dat dan beter nu, zodat ik meer tijd heb om het nodige geld bijeen te sparen.

211,58 euro.

211,58 euro.

211,58 euro.

Ik moet het een paar keer lezen tot het goed tot me doordringt. Ik heb vorige zondag 150 euro afgehaald. Daarvan is het budget van 75 euro voor het eten al van op, ook de 25 euro voor pap heeft hij opgedronken. Ik heb de bus betaald, hier en daar nog wat kleine dingen. Er is nog ruwweg 40 euro over. Ik kan me niet inbeelden dat ik volgende week veel meer ga overhouden. Dus aan 40 euro per week, zal ik met een beetje geluk tegen half oktober het geld bijeen gespaard hebben. Als er geen onverwachte kosten komen natuurlijk. Wie weet wat ik nog voor school zal moeten kopen?

Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik pas op het laatste nippertje merk dat we bij het cafe zijn aangekomen. De buschauffeur moet stevig op zijn rem staan om mijn bushalte te halen.

- - - - -