Maandag 23 augustus

Ik doe mijn ogen open en hij staat aan de rand van mijn bed. Ik sta op en hij komt dichter. Hij drukt zijn mond op de mijne en ik voel zijn tong naar binnen glippen. Ik beantwoord zijn vraag door mijn lippen te openen en ik laat ook mijn tong zijn mond verkennen. Ik voel zijn handen over mijn hele lichaam en een ongekende warmte vervult mijn hele lijf. Hij is zacht en ruw en teder en begerig. En ik wil het allemaal. Ik ga mijn handen door zijn haar terwijl we verder kussen. En ik voel de druk toenemen in mijn lijf.

"Joke ben je wakker? Ik heb pannenkoeken gebakken" wordt er op de deur geklopt.

Ik schrik wakker uit mijn droom en voel me nog nahijgen. Ik ben even helemaal van de kaart. Tot het tot me daagt dat het weer diezelfde droom was als gisteren. Het is maandagochtend. En dit is al de tweede nacht dat ik droom over Tom. Ik krijg hem maar niet uit mijn hoofd. Telkens weer zie ik zijn indringende ogen me aanstaren en beeld ik me in dat ik zijn handen weer op mijn schouders voel.

"Ja pap, ik ben wakker. Ik kom er aan" antwoord ik naar pap in de gang. Ik hoor hem de trap terug naar beneden gaan.

Ik snel me naar de badkamer en doe mijn pyjama uit. Ik was me, nog steeds koud water. Ik bekijk mezelf in de spiegel. Hoe kan mijn eigen lichaam nu zo tegen me liegen. Mijn lichaam doet me dingen voelen, zeker daar tussen mijn benen, die mijn hoofd niet begrijpen. Mijn rationeel renderend brein vertelt me dat Tom een zak is terwijl mijn lichaam zich tot hem aangetrokken voelt. Dit is niet goed.

- - - - -

De dame van het OCMW vertelt me aan de telefoon dat ze voor pap een nieuwe afspraak met de jobcoach kan regelen voor donderdag. Ik moet ook de folders lezen die we van de budgetcoach gekregen hebben zegt ze. Want daarin staat een antwoord op de meeste van mijn vragen. De meeste aanvragen kunnen online ingediend worden blijkbaar. Dus dan zal ik deze week nog een tripje naar de bib moeten doen. Ik vraag haar ook wat we moeten doen met de boiler. Maar dat blijkt niet zo eenvoudig. Eerst zou een specialist moeten langs komen om te bekijken of het over een onderhoudsprobleem, danwel een technisch mankement is. Als het over onderhoud gaat, wat blijkbaar grote kans is zegt ze, dan zullen we het zelf moeten betalen. Het eerste bezoek is sowieso volledig voor ons.

Al snel begrijp ik uit de folders dat er twee opties zijn. Ofwel betalen we zelf en doen we dan een aanvraag voor terugbetaling. De andere optie is dat we eerst de aanvraag doen, en dan pas als we het geld hebben, de effectieve uitgave. Dan zal ik voor de boiler eerst een aanvraag moeten doen vrees ik. Dat gaan we nooit zo kunnen ophoesten. De boeken van school is een ander probleem. Het is al de laatste week van augustus dus ik heb geen tijd om te wachten op een goedkeuring.

Het aanvragen van de onkosten lijkt me het belangrijkste. Dus na de middag trek ik naar de bib om internet te kunnen gebruiken. Na een paar uur alles uitgepluisd te hebben, is het mij gelukt om een aanvraag te doen voor een nazicht van de boiler. Gelukkig is er voor huisvesting een aparte rubriek en hoef ik er geen bedrag voor in te vullen. Dat moet ik wel voor de schoolboeken. Maar dan moet ik eerst naar school om te weten hoeveel het zal zijn. Hopelijk niet te veel. Want toen ik daarstraks ons geld telde, had ik niet meer dan 100 euro.

Mijn telefoon begint ineens te trillen. Het is een onbekend nummer. Ik neem op met "hallo?" En omwille van de boze blikken van de anderen rondom mij, ruim ik snel mijn spullen op en verlaat ik de computerzaal van de bib.

"Hoi," klinkt het aan de andere kant. "Dit is Tom, van bij Vera. Euh ... David, je vader is hier."

"Hoe kom jij aan mijn nummer?"

"Je vader heeft het me gegeven."

O tof. Waarom geeft pap mijn nummer zomaar aan iemand die we van haar nog pluimen kennen?

"En waarom zou hij dat doen?"

"Omdat ik weigerde hem een nieuw biertje te geven en zei dat hij maar een koffie moest nemen."

Ja dat had ik al wel begrepen. Wat zou pap anders bij hem op cafe doen. Hopelijk houdt hij zich aan zijn budget. "Hoeveel heeft hij al gedronken?" vraag ik aan Tom.

"Vijf, maar hij wil nog."

"Ik kom naar daar. Geef hem alleen nog maar water ok?"

Ineens hoor ik een zware bonk aan de lijn, gevolgd door gestommel en gekraak. En dan praat, al is het bijna roepen, pap in mijn oor "je hebt me een budget voor tien pintjes gegeven. Zeg tegen Tom dat ik dus nog recht heb op vijf meer!"

"Nee pap. Tien voor de hele week he. Weet je nog. Drink alsjeblieft nu even water. Blijf daar. Ik kom je halen ok?"

"Maar Jo, ik drink gewoon nog een paar, en dan de overige bewaar ik voor later. En dan drink ik wel pintjes thuis. Zeg nu gewoon tegen Tom dat hij me nog een pint tapt."

En dan hoor ik dat de telefoon weer wordt doorgegeven.

Ik wacht tot ik Tom weer hoor, maar het blijft stil aan de lijn.

"Euh Tom?"

"Ja?"

"Ik kom naar daar ok. Maximum één pint nog ok?"

"Ik kan niets beloven." En hij legt op.

"Aarg!" roep ik luidop. Waarom kan die nu niet gewoon doen wat ik vraag? Ik haast me verder het dorp uit, richting het cafe. Gelukkig was ik al in die richting aan het stappen toen we het gesprek begonnen.

- - - - -

Ik open de deur van het cafe en zie dat binnen enkel pap en Tom aanwezig zijn. Hij heeft toch niet speciaal voor pap zijn cafe geopend mag ik hopen?

"Je nam ook je tijd." Zegt Tom kil. 

Hij is duidelijk weer opgestaan met een slecht humeur. Waarom kan die creep nu nooit eens gewoon tegen me praten? Ik ben zonet het hele dorp doorgewandeld en de hele rijksweg af tot hier. Ik heb me keihard gespoed, en dan krijg ik dit te horen.

"Ach fuck you Tom" zeg ik bits terug.

"Hoeveel?"

"Wat bedoel je?" vraag Tom, alsof hij van niets weet.

"Hoeveel pinten heeft hij op?"

"Het duurde te lang. Ik heb hem er nog twee extra gegeven. Zeven in totaal dus."

Ik vraag pap zijn portemonnee en betaal Tom. Dan neem ik paps arm en ondersteun hem terwijl we richting de deur gaan.

Ik draai me om een zie dat Tom me aanstaart. De blik op zijn gezicht is onduidelijk. Hij zegt niets, en ik kan ook niet lezen waar hij aan denkt of wat hij bedoelt.

Ik zucht. "Hij heeft een budget voor tien pintjes per week. Kan je mij volgende keer bellen als hij hier toekomt? En zeker als hij aan drie pintjes zit? We hebben thuis meer bier, dus hij kan evengoed thuis drinken. Maar om de één of andere reden wil hij hier drinken. Maar je pintjes nemen een grote hap uit ons budget. Dus moeten we wat regels hebben ok?"

Hij staart me aan en zegt niets. Hij haalt enkel z'n schouders op. Ik kan niet goed inschatten of hij me eigenlijk wel zal bellen. Ik kan alleen maar hopen dat er toch ergens iets in hem is dat wil meewerken?

"Ik wil er echt geen gewoonte van maken om te moeten komen werken om pap zijn schuld af te lossen."

"Goed. Want dat wil ik ook niet," reageert hij.

"Wel, dan zullen we moeten samenwerken he."

"Zo lijkt het dan wel."

- - - - -