Zaterdag 21 augustus

Ik ben al vroeg wakker en staar naar het plafond. Ik zou graag douchen maar we hebben nog steeds geen warm water. Ik moet echt dringend naar het ocmw bellen en vragen wat dat dan juist betekend voor ons budget.

Ik verbijt de kou en was mijn haar hangend over de lavabo. Ik bedenk dat ik volgende keer maar water moet koken op het vuur of zo. Want dit koude water geeft me bijna hoofdpijn.

Ik duw voorzichtig de deur van paps kamer open. Ik schrik als de scharnieren piepen. Maar pap beweegt niet. Ik hoor zijn diepe ademhaling. Die zal nog wel even slapen denk ik. Dat geeft me tijd om naar de bankautomaat te gaan. Hopelijk slaapt hij dan nog als ik terug ben.

Ik neem mijn jas en loop snel de deur uit. Deze zomer heeft nog niet veel zon gebracht. Al lopend vraag ik me af of het weer een reflectie is van hoe het met ons gaat. Maar eigenlijk geloof ik niet in zulke dingen. Ik bedenk dat ik zelfs niet kan opzoeken wat het weer de komende dagen wordt. We hebben geen internet thuis. Van zodra ik over ons leefgeld hoorde, heb ik mijn gsm abonnement omgezet naar een betaal-per-gebruik-methode. Ik wil ook zo weinig mogelijk data gebruiken. En ik wil echt geen geld verspillen aan het opzoeken wat het weer zal worden. Als ik niet weet wat de toekomst voor de rest brengt, wat ben ik er dan mee dat ik weet wat voor weer het zal worden?

Bij de bankautomaat check ik ook hoeveel we nog op onze rekening hebben staan. Het verbaast met dat daar exact 150 euro op staat. Waarschijnlijk zal die budgetbeheerder dat wel uitgelegd hebben toen ik niet meer luisterde. Het valt met hard te weten dat dit nu echt ons leven is. Als we dit goed willen doen, zal ik met pap moeten praten. Maar ik wil de beslissingen maken over ons geld.

Ik durf het geld niet op de rekening laten staan uit schrik dat pap het allemaal aan bier zou uitgeven. Ik haal dus de volledige 150 euro af.

Morgen is het zondag. Dus ik beslis om ook naar ineens de winkel te gaan nu ik in het dorp ben. Ik doe er lang over, want ik wil goede keuzes maken. Ik kies niet voor die lekkere boterkoeken, maar voor goedkope merkloze droge granenkoeken. Ik koop losse groenten. Dat blijkt goedkoper dan die voorgesneden zakjes. Ik ben verbaast dat veggie dingen zoveel duurder zijn dan vlees. Ik had daar nooit bij stil gestaan. Uiteindelijk besluit ik op kip en worst. Met al de rest, en nog 2 diepvriespizza's kunnen we hier de hele week van eten. Bij het bier heb ik ook veel tijd nodig. Uiteindelijk kies ik ervoor om toch niet voor het goedkoopste merk te gaan. 6 blikjes bier, maal 7 dagen, ... ik slik. Daar gaat 25 euro van ons weekbudget. Met al het eten bij, moet ik aan de kassa 75 euro betalen. Ik had natuurlijk geen rugzak bij. Dus moet helaas ook nog eens bijbetalen voor de plastieken zakken. Als we ons kunnen houden aan een eetbudget van 50 euro elke week, dan lijkt het me nog wel haalbaar.

Op de terugweg voeg ik in mijn hoofd ook nog toe aan mijn to do lijstje dat ik aan de budgetbeheerder moet vragen wat ik moet doen met die brief van de boeken voor school. Ik hoop echt dat we dat niet van ons budget moeten betalen maar dat het bij de algemene kosten zit of zo.

Bij het cafe aangekomen is de verlichting buiten nog steeds uit. De gordijnen zijn dicht. Ik zie nergens een bel. Dus ik klop op de deur.

Niets.

Ik hoor geen geluiden aan de andere kant van de deur.

Ik klop nog eens, wat luider. Maar ik wil ook niet ongemanierd overkomen dus hou me in. Maar als ik ook dan niets hoor, besluit ik dat die gaper nog maar wat langer op zijn geld moet wachten.

- - - - -

"Pap?" roep ik als ik de voordeur achter me sluit. Ik zet alle spullen in de keuken en loop de trap op.

Hij ligt nog in bed maar is wakker.

"pap, we moeten eens praten."

"kom, zit hier. Bij me op bed," en hij klopt met zijn rechter arm naast hem.

"We moeten praten hoe we ons geld gaan aanpakken," vertel ik hem. En hij knikt.

"Gisteren was niet goed he."

"Nee pap."

Hij is stil. En ik wacht ook alvoor ik iets verder zeg. Ik heb al wel bedacht wat mij het beste lijkt. Maar ik wil vooral dat we samen tot iets kunnen komen.

"Kan jij het niet doen?" vraag hij dan.

Wat doen? Ik begrijp niet helemaal wat hij bedoelt. Ik blijf hem aankijken.

"Kan jij niet gewoon beslissen hoeveel we aan alles uitgeven?"

Ok. Ik bedenk me dat dat eigenlijk is wat ik wil. En ik knik.

"Maar ik wil ook wel iets. Iets voor vrije tijd. Begrijp je," zegt hij dan zacht. En ik weet wat hij bedoelt. Hij wil op cafe kunnen.

"Ik heb bier meegebracht van de winkel," fluister ik.

Hij zucht. "Dat is niet hetzelfde."

Ik blijf stil en kijk naar de grond.

"Kan ik niet gewoon een paar biertjes per dag op cafe. Ik hoef me er niet zat te drinken zoals gisteren. Ik kan gewoon niet de hele tijd thuis zitten en naar deze muren blijven kijken."

Een paar biertjes. Dat gaan we goed moeten bespreken bedenk ik me.

Ik knik.

"75 euro voor eten en drinken, 25 euro voor jou, 25 voor mij. En de overige 25 sparen we". Wat denk je daarvan?" Ik zeg hem niet dat 25 euro van het eetbudget voor bier is. Dat hoeft hij niet te weten. Hij voelt zich nu al schuldig genoeg. Ik wil niet dat hij zich nog ellendiger gaat voelen. Wie weet hoeveel hij dan nog gaat drinken?

"Dat klinkt heel goed Joke," glimlacht pap.

"Wil je vandaag al ...," ik durf mijn zin amper af te maken.

"Nee, ik denk dat ik vandaag maar even niets doe. Geef me nog maar zo'n pil als vorige keer. En dan denk ik dat ik eens een douche neem. En misschien kunnen we samen koken?"

"Het warm water werk niet. Ik zal maandag naar het ocmw bellen en vragen hoe we dat moeten geregeld krijgen," vertel ik hem.

"Wat zou ik toch zonder jou doen," hij buigt zich voorover en geeft me een kus op mijn voorhoofd. "Ik verfris me wel aan de kraan of zo."

Als pap beneden komt is zijn haar nat. Hij heeft zich toch best uitgebreid gewassen zo zonder douche. Ik geef hem het glas water dat ik heb klaar staan, samen met het pilletje.

"Goed als ik nog even op de zetel ga liggen? Dan kunnen we daarna samen koken," en hij draait zich om zonder op mijn goedkeuring te wachten.

Ik neem mijn schrift en begin uit te schrijven wat ik nog allemaal moet doen.

- - - - -

Pas tijdens het avondeten durf ik te vragen hoe het sollicitatiegesprek bij de Volvo gagage is geweest.

"Niks," zegt hij.

"Niks wat?" Bedoelt hij dat het niet erg is dat ik het vraag? Of bedoelt hij dat het niks wordt? Hoe kan hij dat na één gesprek nu al weten, vraag ik me af. "Ging het niet goed?"

Pap is stil. Hij is de laatste tijd vaak stil. Vroeger praatte hij zo veel. Hij had zo'n grote fantasie! Toen ik 10 was, had hij een heel verhaal voor me verzonnen over een pratende krokodil en een meisje dat op avontuur ging in het oerwoud. Elke avond vertelde hij verder.

"Ze stelden te veel vragen over mijn CV" antwoordt hij. Ik zie dat hij niet echt bereid is om er uitgebreid over te praten.

"En dan hebben ze al direct gezegd dat je de job niet kreeg?" Ik wil toch graag meer weten eigenlijk.

Na een volgende pauze antwoord hij stil "ik heb mogelijks geroepen. Dat als ze mij niet wilden zoals ik was, met mijn geschiedenis zoals die is, dat ze de job dan maar in hun gat moesten steken."

Ik zeg niets. Pap kijkt naar zijn handen. Hij blijft ook stil.

"Ik had dat niet mogen doen, ik weet het," zucht hij dan.

"Ander en beter?" zeg ik afwachtend. Nog iets wat ik aan het ocmw moet vragen dus.

- - - - -

We hebben uiteindelijk nog een gezellige dag samen. Maar pap gaat vroeg naar bed. Ik denk dat hij zich schuldig voelt en dat het veel van zijn energie vreet.

Als het 10 uur 's avonds is, bedenk ik me dat ik nog steeds naar dat cafe terug moet. Ik wil dat niet verder uitstellen eigenlijk. Ik wil dat het over is. Dan moet ik er niet meer aan denken en kan ik het achter me laten.

Ik check even bij pap boven, maar als ik hem hoor snurken, besluit ik snel naar het cafe te wandelen om die gaper terug te betalen.

- - - - -