* WAARSCHUWING* ongewenste intimiteiten.

Ik heb er lang over getwijfeld of dit verhaal nu wel of niet onder mature content valt. Maar ik kan het niet meer ontkennen. Dus bijdeze, wees gewaarschuwd.

- - - - -

Donderdag 9 september

"Hoe heet jou lief?"

"Hoe lang zijn jullie al samen?"

"Heeft ie nog een broer?"

"Hij studeert al verder zeker?"

"Hoe oud is hij eigenlijk?"

"Da's wel ne knappe he."

Ok, die laatste was niet echt een vraag.

Op het moment dat ik de volgende ochtend mijn eerste stap de speelplaats zet, word ik meteen omringd door medeleerlingen die me bestoken met vragen over Felix. Sommigen van hen zitten zelfs niet in mijn klas en ik ken geeneens hun namen.

Ik kom tot het besef dat ik op een aantal vragen zelf ook het antwoord niet weet. Ik weet niet hoe oud Felix exact is. Ik weet niet of hij een broer heeft. En op de andere vragen wil ik eigenlijk niet antwoorden.

"Dat ga ik niet aan jullie neuzen hangen," zeg ik om er onderuit te muizen.

"Oh flauw!" komt er natuurlijk als reactie. Maar als ik eens met mijn ogen rol, en standvastig blijft, druipen ze uiteindelijk af.

De hele dag blijft die eerste vraag door mijn hoofd spoken. 'Mijn lief'. Ik ken Felix amper drie weken. En het is nog maar vier dagen geleden dat ik hem voor het eerste kuste. Volgens mij zitten we nog in de fase van het 'daten'. Al zijn er voor mij ook al wel al grenzen die we overschreden hebben die verder gaan. Voor Felix kan ik wel vermoeden dat het al wel wat meer had mogen zijn. Ik zit vooral gewrongen met de snelheid die Felix wil nemen.

Als ik 's avonds de schoolpoort buiten stap en daar Felix weer zie staan, raap ik al mijn moed bij elkaar. Ik wil vanaf nu zelf beslissen wat we doen en me niet meer zo door Felix laten leiden.

Ik wil hem voor zijn. Dus doe ik een stapje rapper waardoor ik mijn klasgenoten achter me laat. Als ik bij Felix kom, ga ik op mijn tippen staan en geef ik hem een snelle kus op de wang. Mijn gedachten dwalen even af, als ik vergelijk met Tom en merk dat Felix iets kleiner is. Maar ik focus me terug op mijn doel van het moment.

Felix buigt zich naar mij toe. Maar hij is al te laat, want ik heb alweer een stap achteruit gedaan en onderbreek hem door snel te reageren met, "Zullen we naar jouw appartement gaan?".

Felix grijnst. En ik besef dat ik hem nu waarschijnlijk een andere indruk gegeven heb dan wat ik er eigenlijk mee bedoel. Maar ik laat me niet van mijn stuk brengen. Ik draai me om en begin te stappen. Ik merk dat Felix een inspanning doet en al snel terug naast me loopt. Het enige dat ik toelaat is dat hij mijn hand neemt. Deze keer bepaal ik onze tred.

Ik focus al mijn aandacht op Felix en probeer te letten op alles wat hij doet. Zo merk ik net op tijd dat hij me bij hem wil trekken als we voor zijn deur staan. Als gevolg doe ik een stap achteruit met als resultaat dat zijn houding, met zijn linkerarm in een boog en zijn rechterarm half omhoog, heel absurd lijkt. Ik grinnik, maar alleen in gedachten.

Als we binnen in zijn appartement zijn, pas ik dezelfde tactiek toe. Ik stap de woonkamer binnen en laat Felix me volgen.

"Wat ben je van plan?" hoor ik hem achter mij zeggen. Ik schik omdat hij duidelijk veel dichter achter mij staat dan ik had ingeschat. Maar ik probeer het me niet te laten afleiden. Ik weet nog niet goed wat ik van plan ben. Mijn plan was om gewoon het moment te volgen en dan wel te beslissen. Tot nu toe lukt me dat aardig.

Ik voel hoe Felix zijn hand op mijn rug legt. En ik draai mij.

Ik heb niet genoeg tijd om te reageren als hij zijn lippen op de mijne drukt. Even laat ik hem doen. Ik ben niet tegen kussen.

Dan trekt hij trekt me dichter en ook dat laat ik nog toe. Maar als hij zijn armen helemaal rond mijn middel bindt, duw ik me terug af, al heeft het niet het effect waar ik op hoop. Ik neem een diepe adem en kijk hem dan aan.

"Als dit je plan is, wil ik gerust meewerken," grijnst Felix.

Ik rol met mijn ogen en kijk hem streng aan. "Waar heb je het toch over? Wat voor plan zou ik hebben?"

"Je wil iets van me. Dat is me wel duidelijk. Ik geef je alles wat je wil," zegt hij met een diepe stem.

"Ik heb geen plan. En ik hoef niets van je," is mijn antwoord.

"Ben je daar zeker van?" Ik hoor de spot in zijn stem.

Nog voor ik kan antwoorden, laat staan beslissen of dat antwoord 'ja' dan wel 'nee' is, voel ik hoe hij me plots omhoog heft. Mijn voeten zweven boven de grond en ik moet me stevig vasthouden aan Felix om niet uit balans te raken.

Mijn rug raakt de muur terwijl Felix zich tegen me aandrukt. Zijn gezicht verdwijnt in mijn nek. Mijn hoofd zegt me dat ik hem van me af moet halen en hem moet laten stoppen. Maar ook deze tweede dag op rij doet mijn lijf niet wat mijn hoofd vraagt.

Hoeveel seconden het duurt weet ik niet. Felix zijn handen zitten al lang niet meer rond mijn middel. Maar dan is mijn grootste verbazing over. Het lukt me alvast terug om woorden te vormen.

"Felix stop."

Hij lijkt het niet te horen.

"Felix hou op."

Paniek welt in me op als hij ook de tweede keer niet reageert. Ik probeer me los te wringen en trek aan zijn haar maar ik kan amper bewegen. Felix zijn handen zitten overal. Mijn T-shirt zit stevig in mijn broek en ik ben blij dat hij ook dit keer niet rechtstreeks aan mijn blote huid kan. Maar ondanks dat, voel ik mijn huid branden op elke plek die zijn vingers aanraken. Dit is niet wat al die romantische films doen uitschijnen. Ik walg van mezelf en hoe ik hier tegen de muur lijdend moet ondergaan en er niets aan kan veranderen.

"Felix" zeg ik nogmaals. Het klinkt schor, meer krijg ik er niet uit.

"D.t .s ..ch w.. .. w.."

Mijn adem stokt als ik Felix zijn stem hoor. "Fe ... wacht."

Eindelijk stopt hij met mijn nek te overladen met kusjes. Zijn adem op mijn natte huid doet me huiveren als hij zijn zin herhaalt, "Dit is toch wat je wou."

Nee ik ...," stamel ik beduusd. "Ik wou niet ...."

"Welk spelletje speel jij eigenlijk?" onderbreekt Felix me boos. Hij duwt zich van me af en ik ben nu maar al te blij dat ik tegen de muur leun zodat ik nog net enkele seconden extra heb om mijn voeten op de grond te zetten.

"Geen spel. Ik ...."

Ik dacht echt dat mijn signalen nu wel duidelijk waren. Maar toch zal ik weer dingen gedaan hebben die iets anders betekenen? Ik raak in paniek. Zo ga ik nooit leren hoe Felix duidelijk te maken wat ik wel en niet ok vind.

"Wat was je plannetje dan? Je wou zo snel mogelijk hier zijn. Je kust me alsof je leven ervan afhangt. Ik geef je daarna wat je vraagt. En dan duw jij me weg en beticht je me van overschrijdende handelingen. Is het dat?"

Felix ijsbeert. Zijn vuisten zijn gebald. Hij kijkt me geen seconde aan terwijl hij zijn relaas doet, wat mijn schuldgevoel alleen maar groter maakt.

"Nee dat deed ik niet. Dat was het niet." Ik voel de tranen in mijn ogen en ik kan ze niet stoppen. Ik laat me naar beneden glijden tegen de muur. Ik trek mijn benen op en begraaf mijn gezicht in mijn armen. Ik voel me schokken bij elke snik.

Alle ellende in mijn leven neemt bezit van mijn denken. Dit hier uiteraard, maar ook de kapotte boiler, het leefgeld dat steeds tot de laatste cent op is, de schoolrekening die alleen maar oploopt, die onsmakelijke spaghetti die pap gisterenavond gemaakt had. Zelfs dat hatelijke gaatje in mijn sok waar mijn grote teen half doorsteekt voelt nu als onoplosbaar. Snikken doe ik ondertussen niet meer. Schokken nog wel af en toe. Het is alsof mijn lichaam me telkens weer door elkaar wil schudden in de hoop zo mijn fouten te herstellen.

Mijn gedachten hebben zo sterk bezit van mij genomen, dat ik de twee handen op mijn benen amper voel. Traag komt het besef terug dat ik niet alleen ben. En nog trager komt het besef dat het Felix ter eer komt om mijn zenuwinzinking live te hebben mogen aanschouwen.

"Misschien moet ik je maar naar huis brengen?" hoor ik Felix zacht zeggen.

Ik heb de energie niet om er echt op te reageren. Ik hoor Felix zuchten, "Kom, sta recht."

Het is mijn autopiloot die nu de commando's uitvoert zonder erbij na te denken. Felix trekt me recht en begeleidt me naar de hal van zijn appartement waar hij mijn rugzak oppakt en me terug verder meetrekt naar buiten. Met een laatste blik naar zijn woonkamer zie ik nog net een omgevallen bloempot en in gedachten voeg ik dat ook nog toe aan het lijstje met mislukkingen in mijn leven.

Tijdens de hele autorit kijk ik naar mijn handen op mijn schoot. Ik denk zelfs dat ik even ingedommeld moet zijn. Want de rit lijkt vele korter dan de vorige keer.

"We zijn er," zegt Felix plots. Hoe fluisterend zijn toon ook is, het verbreekt de stilte en ik schik op uit mijn gedachten.

Ik kijk hem aan. Ik weet dat mijn ogen rood zijn en dat mijn wangen onder de vlekken van de tranen zitten. Maar erger kan ik het toch niet meer maken.

"Je moet maar eens vroeg gaan slapen," antwoord Felix, "En dan zie ik je morgen wel bij Tom."

Felix geeft me een zachte kus op mijn voorhoofd. En ik kan niets anders dan hem aanstaren. Woorden heb ik niet meer. Ik weet zelfs niet meer wat ik wil, laat staan wat ik moet doen. Felix stapt uit maar ik heb zelf de kracht niet meer om het handvat van de autodeur open te krijgen.

Gentleman zoals hij is, komt Felix rond de auto gewandeld en opent hij de deur voor mij. En dan plots sta ik daar alleen en zie ik Felix wegrijden.

Wat ben ik nu? Ben ik nu nog zijn lief? Of hebben we het nu uitgemaakt? Of waren we om te beginnen al niets? Of nog niets? Felix zei dat hij me morgen wel terug zou zien. Dus dat betekent dan dat hij me nog terug wil zien. Toch?

Maar wat wil ik? Ik weet het allemaal niet meer eigenlijk. Het ene moment is Felix kei lief, en het andere moment gaat hij te ver. Ik weet nog altijd niet hoe ik hem moet duidelijk maken wat ik wel ok vind en wat niet.

Eigenlijk, en dat besef ik nu pas, weet ik niet eens wat ik ok vind. Dus hoe kan ik hem dat dan ook duidelijk maken als ik het zelf nog niet weet? Ik dacht te weten wat ik wou. Ik dacht dat ik wel verliefd was op Felix. En in het begin was dat vast zo. Maar nu .... Was het allemaal wel echt? Ik denk dat mijn lijf ook tegen mijn hoofd heeft gelogen? Maar hoe kan ik dan ontdekken wat ik echt voel?

Een plotse regendruppel in mijn nek doet mij beseffen dat ik nog steeds op dezelfde plek sta waar Felix me heeft afgezet. Het slechte weer kan er nog wel bij. Erger kan toch al niet meer.

Als ik thuis kom ben ik door en door nat. De regen valt met bakken uit de hemel, en ondanks het nog maar vijf uur in de avond is, is het al pikkedonker buiten.

Beneden in huis is alles donker dus roep ik naar boven "Pap! Ik ben thui-uis!". Pap heeft duidelijk weer de halve dag in de zetel gehangen. De broodzak op de salontafel staat nog open en zijn mes steekt nog steeds in de chocopot.

Als ik alles heb opgeruimd heeft pap nog altijd niet gereageerd. Ik ga boven naar hem op zoek. Maar omdat daar ook alles donker blijkt, besef ik al snel dat hij eenvoudigweg niet thuis is.

Terug beneden, haal ik mijn telefoon uit mijn schooltas. En ja, ik heb een bericht. Daar had ik helemaal niets van gemerkt omdat mijn telefoon nog steeds op stil stond, zoals verplicht is op school.

Het is geen bericht van pap, maar van Tom. Hij laat me braafjes weten dat pap bij hem zit. In een tweede bericht lees ik dat pap vier pintjes op heeft en dat Tom hem nu zover gekregen heeft om een koffie te nemen. Dat was een half uur geleden.

Ik doe mijn jas terug aan en neem mijn schooltas. Dan kan ik even goed ook naar Tom gaan. Ik heb geen zin om hier alleen te blijven want dan ga ik toch weer zitten tobben en dat leidt tot niets.

Buiten giet het nog steeds. Ik trek mijn jas wat hoger op en ren zo snel als ik kan de straat uit. Al gauw ben ik weer helemaal koud en doorweekt. Misschien kan ik bij Tom straks wel even een warme douche nemen.

- - - - -