Woensdag 8 september

Woensdagmiddag stap ik samen met een paar klasgenoten de poort van de school uit. Ik hou me wat afzijdig in het gesprek. Want ze hebben het over de lokale chirofuif van dit weekend en ik ben toch niet van plan mee te gaan.

Ik zie Felix tegen de verlichtingspaal leunen vlakbij de schoolpoort. Hij grijpt meteen m'n hand vast als we langs komen en trekt me naar zich toe. Ik kan niet anders dan toegeven als hij zijn lippen op de mijne drukt.

Ik slaak een diepe zucht als Felix de kus stopt. Hij houdt me nog steeds in zijn armen. En als ik mijn ogen opendoe voel ik de blikken van mijn klasgenoten op mijn rug branden. Ik begin instant te zweten en ik voel mijn hele gezicht rood worden. Ik durf noch Felix, noch mijn klasgenoten aan te kijken. Ik staar naar de stiksels van Felix zijn jas. Ik doe mijn mond open maar er komen geen woorden uit. Mijn hoofd slaat op hol en ik voel verschillende gedachten door elkaar lopen zonder duidelijke lijn. Het lijkt alsof ik plots alle namen van mijn klasgenoten vergeten ben, en waar waren we weer over aan't praten? Vaag hoor ik Felix dingen zeggen maar ik kan niet anders dan gehypnotiseerd blijven staren naar de naden van Felix zijn jas.

Felix draait me rond en terwijl hij zijn arm over mijn schouder legt, begeleid hij me de straat uit, weg van school en mijn klasgenoten.

Mijn benen stappen automatisch in de tred die Felix bepaald. Het vaste ritme lijkt me uit mijn trance te halen. En ik kom terug in het heden. Ik kijk op naar Felix naast me en hij lacht me toe.

"Alles ok?" vraagt hij.

"Ja alles prima," antwoord ik automatisch.

Maar alles is niet prima. Ik voel me nu al ellendig als ik nadenk over de vragenronde die ik morgen op school zal moeten ondergaan. Ze vragen zich vast allemaal af wat zo'n knappe man als Felix in zo'n een ordinair meisje als ik ziet. Felix met zijn sportief lichaam, zijn perfect golvende blonde haren. En de manier waarop hij altijd volgens de laatste mode gekleed loopt. Waarom gaat hij überhaupt met me om?

- - - - -

Het appartement van Felix wordt overheerst door de heerlijke geur van de lasagne die in de oven op ons staat te wachten.

Felix vraagt nog even te wachten want hij is nog bezig met het dessert.

Ik ga zitten aan het kookeiland. Het aanrecht staat vol kommen. Bestek en spatels liggen her en der verspreid. De deur van een bovenkastje staat open en in de gootsteen wacht een berg afwas. Het is vooral chaos.

Ik voel warmte doorheen heel mijn lichaam als ik kijk hoe Felix een witte crème uit de keukenrobot in twee glazen schept en er daarna vers gecrunchte noten uit de blender over strooit. Hij is zo geconcentreerd bezig!

"Deze moeten nog even in de koelkast," lacht hij me toe.

Dan stapt Felix op me af en legt hij zijn handen op mijn dijen. "En dan nu tijd voor mijn meisje," zegt hij met een brede lach op zijn gezicht.

Ik sluit mijn ogen als zijn zachte lippen me kussen. Automatisch open ik mijn mond voor meer. Deze kus is zachter en trager dan die van daarstraks aan de schoolpoort. Ik denk er minder over na wat ik juist moet of wil doen en laat mijn gevoel het overnemen.

Pas als we even ademhalen valt het me op hoe dicht Felix tegen me aan staat. Zonder het te hebben beseft, heb ik mijn benen geopend en voel ik hoe Felix zijn hele lichaam tegen mij aandrukt. Zijn handen heeft hij verplaatst. Mijn sweater is ietwat naar boven geschoven, geen idee of dat door mijn eigen bewegingen kwam of dat Felix dat heeft gedaan. Maar het is een feit dat zijn handen zich er nu onder bevinden.

Ik voel zijn vingers bewegen. Enkel mijn T-shirt belet dat ze rechtstreeks op mijn huid liggen. Felix gaat wel heel snel. Ik weet niet of ik hier al klaar voor ben. Waarom voelt het toch altijd dat hij mij overdondert en dat ik nooit lijk te beseffen wat hij doet?

Ik neem zijn handen vast en wil ze naar terug naar beneden verplaatsen. Maar zijn grip is sterk. "Felix ...," zeg ik aarzelend.

"Hmmm" antwoordt hij, waarna hij zijn ogen sluit en zijn lippen weer op de mijne zet.

Mijn hoofd zegt dat ik hem moet tegenhouden, maar mijn lijf reageert niet. Ik kan niet anders dan zijn kus beantwoorden. Maar ik ben me er nu wel meer bewust van wat Felix allemaal doet. Alhoewel mijn handen nu op de zijne liggen, heeft hij nog alle bewegingsvrijheid. Zijn ene hand kruipt verder omhoog onder mijn sweater en als hij bij mijn borsten komt stokt mijn adem in mijn keel.

Ik stop met kussen. "Nee Felix," zeg ik zachter dan ik eigenlijk wil.

Maar Felix gaat door. Mijn hoofd draait op volle toeren en in mij voel ik een schreeuw opkomen. In mijn buik vormt zich bubbels die als maar groter worden en hoger en hoger kruipen. Als de bubbels mijn keel bereiken roep ik, "Felix stop!" De kracht van mijn stem verplaatst zich verder naar mijn armen en dan naar mijn handen en ik weet Felix van me af te duwen.

Felix doet verbaast een stap achteruit en kijkt me aan. "Is dit niet wat je wil?" Hij grijnst en stapt terug dichterbij. Met mijn handen op zijn borstkas hou ik hem tegen. Ik voel dat ik niet sterk genoeg ben maar hij houdt toch in.

"D-dit is te snel," antwoord ik stotterend.

"Dus je wil het wel," is zijn antwoord, nog steeds heeft hij dezelfde grijns op zijn gezicht.

Ik wil zeggen dat dat niet is wat ik bedoel. Maar dan klinkt het belsignaal van de oven en zie ik de uitdrukking op Felixs gezicht veranderen. Zijn zachte gezichtslijnen lijken plots veel harder en zijn ogen staan anders, ik kan het niet goed plaatsen. De frons op zijn voorhoofd vertelt me dat hij nadenkt. Een paar tellen staren we elkaar aan, maar dan kijkt hij weg en draait hij zich om.

"Eerst lasagne dan maar?" zijn stem klikt zwaar. Zo heeft die nog nooit geklonken.

Ik volg zijn bewegingen en kijk toe hoe hij de lasagne uit de oven haalt en op het keukeneiland plaatst. Hij vult twee borden zonder een woord te zeggen en gaat zitten tegenover mij.

Ik kijk hem aan maar hij kijkt niet terug. "Sorry," mompel ik.

Ik neem mijn vork en mes en begin aan de lasagne op het bord voor me. Af en toe kijk ik opzij naar de rode lampen van de ovenklok. Maar de tijd gaat traag.

Felix is stil en ik voel me ongemakkelijk.

Felix is anders nooit stil. Er is iets mis. Ik besef dat ik hem misleid heb. Ik moet mijn gedachten er beter bijhouden als hij me kust. Ik lijk altijd het besef van tijd te verliezen en dan doet mijn lichaam dingen waar mijn rationele brein achteraf, als het terug werkt, anders over denkt. Ik ben er nog niet klaar voor om al die volgende stap te zetten. Maar ik heb Felix in de waan gelaten dat ik dat wel was en dat ik het wel wil.

Ik pook met mijn vork in mijn lasagne maar ik krijg amper een hap door mijn keel. Felix heeft nog steeds niets gezegd. Ik schuif om mijn stoel en weet me geen houding aan te nemen. Ik wil Felix helemaal niet kwetsen. Ik moet het goed maken maar hoe?

"Felix?" Ik kijk hem vragend aan. En voor het eerst sinds hij de lasagne heeft opgeschept kijkt hij weer naar mij. Hij houdt zijn kaken op elkaar geklemd. Ik zie geen glimlach op zijn gezicht zoals hij anders altijd naar me kijkt. Twijfelend vraag ik, "Kunnen we opnieuw proberen?"

"Waarom kus je me eerst en duw je me daarna weg? Ik ga niets doen dat jij niet wil. Maar dan moet je wel duidelijk zijn. Je vertrouwt me toch?" antwoord Felix vastberaden.

Ik knik. Al is het eerder twijfelend.

"Kijk, we doen het zo," Felix stapt naar me toe. "Ik ga je telkens zeggen wat ik ga doen, en dan kan jij het zeggen als je het niet ok vindt."

Ik knik weer.

Felix lacht, "Je gaat moeten leren om meer woorden te gebruiken hoor. Want je geeft vaak tegenstrijdige signalen"

Ik schraap mijn keel alsof ze even vast zat. "Ja. Ik bedoel: dat is een goed idee." Ik kijk hem aan en hij zet nog een stap dichter.

"Je kussen, dat mocht ik al," Felix heeft weer een grijns op zijn gezicht.

En met een nog steeds wat hese stem antwoord ik "ja."

"Mogen mijn handen hier?" vraagt Felix terwijl hij zijn handen boven mijn dijen houdt.

"Ja."

Felix legt zijn handen op mijn dijen en stapt nog dichter. Ik kan niet anders dan mijn benen terug te spreiden als hij dichter naar me toe leunt. Dan fluistert hij in mijn oor, "Mag ik mijn handen bewegen?"

Ik voel een koude rilling door me heen gaan. Naar waar wil hij ze bewegen? Terug onder mijn trui? Dat was net hetgeen waar ik daarnet zo van in de war was geraakt.

"Je antwoordt niet," hoor ik opnieuw in mijn oor gefluisterd worden.

"Hoe wil je ze bewegen?" zeg ik uiteindelijk stil.

"Misschien zo?" En ik voel hoe Felix met zijn handen over mijn dijen gaat.

Ok, dit kan ik wel aan.

Terwijl Felixs handen precies weten wat ze willen doen, vraag ik me vertwijfeld af wat ik dan wel met mijn eigen handen moet. Tot nu toe ben ik nog niet verder gekomen dan mijn handen op zijn borstkas te leggen, de plek waar ze momenteel ook zijn. Ik verplaats ze voorzichtig naar zijn lendenen. Ik vraag me af of ik nu ook toestemming aan Felix moet vragen om hem aan te raken? Maar het lijkt hem niet echt uit te maken want hij protesteert niet.

Tintelingen gaan door mijn hele lijf wanneer ik voel hoe Felix me begint te kussen in mijn nek. Als hij aan mijn oorlel komt hap ik naar adem.

Maar dan stopt hij plots en trekt zich terug. Ik kijk hem aan met grote ogen.

Felix grijnst "Dat dus niet zeker?".

"N-nee ... jawel ... ik bedoel ...," ik begin te stotteren. Ik denk dat ik het eigenlijk wel wil.

"Je nijpt me bijna plat, Joke. No worries. Ik weet wat je bedoelt. Ik had het niet gevraagd. Volgende keer zal ik je waarschuwen."

Ik ben in de war. Heb ik dan nu signalen gegeven dat hij moest stoppen? Ik wou dat hij doorging. Maar Felix is gestopt. En ik weet niet goed hoe ik moet laten blijken wat ik wil. Blijkbaar ben ik daar dan echt heel slecht in.

"Heb je nog honger?" Felix wijst naar mijn bord dat nog vol ligt.

Ik schud mijn hoofd.

Felix begint op te ruimen. Ik ben welopgevoed dus automatisch sta ik op om mee te helpen. We vullen samen de vaatwasser en ik voel me schuldig wanneer ik zie hoe Felix de inhoud van mijn bord regelrecht de vuilbak in kiepert. Automatisch probeer ik het te vertalen naar hoeveel geld daar nu in de vuilbak ligt en hoeveel extra pap en ik zouden hebben kunnen sparen als ik de overschotjes mee naar huis had genomen. Maar ik zeg er niets van tegen Felix.

Felix haalt het dessert uit de koelkast en omdat ik me al schuldig voel over de lasagne, eet ik het helemaal op, ookal vind ik het niet lekker. Ik denk dat er iets van sterke drank in zit want er zit een nasmaak aan die ik niet kan plaatsen. Maar braaf glimlach ik als Felix me ernaar vraagt.

Felix lijkt terug zichzelf te zijn. Zijn mond heeft niet meer stil gestaan sinds we zijn beginnen op te ruimen. En ik betrap me erop dat ik weer lijk te verdrinken in zijn lieve glimlach. Om de paar minuten nijp ik mezelf in mijn arm om alert te blijven. Want ik wil niet meer afdwalen met mijn gedachten om me dan weer terug in een situatie te bevinden waar ik nog niet aan toe ben.

- - - - -

Felix zet me weer af voor mijn nep-huis. Het was pas toen Felix voorstelde me naar huis te brengen, dat ik tot het besef kwam dat het al zo laat was.

Door het hele gedoe met toestemming geven en het feit dat ik blijkbaar inconsistente signalen uit, was ik helemaal vergeten dat ik gepland had om naar de bib te gaan om mijn schrijfopdracht op smartschool in te geven. Natuurlijk loopt in mijn leven alles fout. Want de bib sluit binnen een uur, en ik geraak er nooit nog op tijd.

Ik besluit dus maar gewoon naar huis te gaan naar pap. Die zit vast op me te wachten.

- - - - -