- - - - -

"Tom wil me niet." Deze zin blijft door mijn hoofd gaan tijdens de hele wandeling naar huis.

Tom wil niet dat ik vrienden maak. Tom wil niet dat ik met Felix omga. Toen hij me met Sarah zag heeft hij daar ook snel een eind aan gemaakt. En nu wil hij ook mijn vriend niet meer zijn.

Ik vind geen echte connectie met mijn klasgenoten. Ik heb geen geld om me voor hobby's in te schrijven. Mijn vader leeft in zijn eigen wereld. Ik ben helemaal alleen.

Het feit dat ik sinds deze week elke avond en nacht alleen in een leeg koud huis zit, helpt niet bij die gedachte. Van zodra ik 's avonds pap uitzwaai als hij de shuttle opstapt, is er niemand. Niemand om 's avonds mee voor de tv te hangen, niemand om me slaapwel te wensen als ik ga slapen. Hoe had ik ooit kunnen denken dat die nachtjob goed zou zijn voor ons. Maar geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om ook maar iets tegen pap te zeggen over hoe ik me er nu bij voel.

Ik had zo hard uitgekeken naar deze twee avonden werken bij Tom. Maar het is me nu wel duidelijk dat ik van het leven niets van plezier hoef te verwachten. Het enige dat me te wachten staat is afstuderen en dan gaan werken om pap zijn schulden mee af te betalen.

- - - - -

Zaterdag 4 september

's Morgensvroeg, wanneer het nog donker is, gaat mijn alarm af om pap te gaan opwachten van de shuttle. Ik zie er tegenop om naar het cafe te gaan. Maar om zes uur in de ochtend is het daar gelukkig potdicht.

Tijdens het ontbijt klik ik mijn telefoon terug aan. Een ping-concert speelt zich bijna onmiddellijk af. Ik heb tal van inkomende berichten en gemiste oproepen. Met een diepe zucht scrol ik door de lijst maar ik kan wel raden van wie het allemaal zou kunnen zijn.

Als eerste ga ik door de berichtjes van Felix. Het zijn wel een stuk of tien. Gaande van 'Jammer dat je al naar huis bent' tot 'Zie ik je morgen?' en 'spreken we volgende week af?' Ik heb geen zin om erop te reageren. Want er zal geen morgen zijn. Als hij me vanavond niet zal zien opdagen, zal zijn interesse in mij wel wegebben. En dan is hij me tegen dat de nieuwe week begint alweer helemaal vergeten.

De andere berichtjes en twee gemiste gesprekken zijn van een onbekend nummer. Al snel zie ik dat ze van Sarah zijn. Haar voicemail zegt eigenlijk hetzelfde als al haar berichtjes. Ze doet een relaas over mannen en dat je er echt niets mee kan aanvangen soms. En dat ik me niet moet laten doen door Tom noch Felix. Even voel ik me niet meer zo alleen. Even denk ik dat Sarah nog wel een vriendin is. Maar dan besef ik dat ik haar ook alleen maar ken van het cafe. Dus aandacht van haar zal ook wel weer snel gedaan zijn.

Ik ga nog eens opnieuw door alle meldingen om te dubbel checken. Niets van Tom. Hij vindt het dus zelfs niet de moeite meer om contact met me op te nemen.

- - - - -

We hebben nog niet veel huiswerk op gekregen. Maar ik ben uiteindelijk toch de hele zaterdag bezig om mijn notities van afgelopen week netjes te krijgen. Ik blijf de hele dag in mijn kamer en mijd elk contact met pap.

Tijdens het avondeten praat pap enthousiast over naar cafe gaan. Door zijn nieuwe job heeft hij nu natuurlijk een aantal dagen niet kunnen gaan. Maar hij kan vooral niet zwijgen over het feit dat ik met hem zal meegaan. Ik heb hem nog niets verteld over wat er gisteren gebeurd is. En ik ben dat ook niet van plan. Ik wil hem niet vertellen dat Tom me gisteren heeft weggestuurd. Ik wil hem ook niets vertellen over Felix. Ik ga echt niet met pap over jongens praten.

"Ik heb Tom laten weten dat ik niet ga vanavond. Ik ben moe en heb hoofdpijn," zeg ik zo zielig mogelijk. Ik doe alsof ik fake geeuw. Met mijn hand voor mijn mond lijkt het net echt.

"O jammer," reageert pap. "Vind je het ok als ik wel zou gaan? Ik beloof plechtig niet te veel te drinken" knipoogt hij.

"Ja natuurlijk pap. Je hoeft voor mij niet thuis te blijven. Ik vind het niet erg hoor. Ik heb gewoon nood aan rust," lieg ik.

Als pap weg is, nestel ik me met een dekentje op de zetel. Ik heb geen zin in tv, ik ben in geen enkel boek bezig. Ik staar gewoon voor me uit. Ergens had ik verwacht een bericht van Tom te ontvangen van zodra hij pap zonder mij zou zien binnenkomen. Maar na 40 minuten geef ik die hoop op. Ik laat het los en voel me stilaan indommelen.

- - - - -

Ik schrik wakker van mijn telefoon. Een eindeloos gering gonst doorheen de hele kamer. Eigenlijk wil ik niet opnemen. Het zou Felix of Tom kunnen zijn en ik weet niet of ik daar wel zin in heb. Ik besluit toch maar even te checken. Het zou maar eens een noodgeval van pap moeten zijn. Dan zou ik het me voor de rest van mijn leven beklagen.

Op het scherm verschijnt Sarah haar nummer. Niet meteen wie ik verwacht had.

"Euh Sarah, hoi?" zeg ik aarzelend.

"Hey Joke! Alles goed daar?"

Ik ben er zeker van dat ze dat uit beleefdheid vraagt.

"Ik begrijp waarom je vandaag niet gekomen bent. Maar Tom is aan het doorslaan en ik denk dat je dringend naar hier moet komen. We weten niet goed wat we moeten doen. Hij heeft het constant over jou en over zijn moeder en ..." ze ratelt door en klinkt erg hysterisch.

Terwijl ze maar blijft praten spring ik op van de zetel en doe ik snel mijn sneakers aan zonder op de veters te letten. Op het moment dat ik de deur achter me toe trek neemt ze even stilte in haar hele relaas en kan ik haar vertellen dat ik al onderweg ben.

- - - - -

Van zodra ik het cafe binnenstap, haasten zowel Marc als Sarah zich naar mij. Ik kijk rond. Ik zie pap samen met nog wat mensen met dweilen in de weer en gebroken glazen opkuisen.

"Wat is er gebeurd?" vraag ik aan Sarah.

"Het begon allemaal toen Felix die stomme opmerking gaf," zegt Marc.

"W-wat zei hij dan?"

En Sarah gaat verder, "Felix zei dat ie blij was dat Tom z'n moeder naar Spanje is verhuisd, want dat dit de reden is dat jij er nu bent. En toen begon Tom over dat iedereen weg gaat. En een hele hoop onsamenhangende zinnen over dood en alleen zijn waar ik echt niets van begreep. Maar hij bleef het maar over jou hebben dus toen heb ik je gebeld."

"Ja en Felix kon natuurlijk niet stoppen met Tom te triggeren. Ik kan het helemaal begrijpen dat Tom toen die twee pinten over Felix heeft gekapt. Ik zou dat ook gedaan hebben. Maar toen is Tom met glazen beginnen gooien enzo. Je mag blij zijn dat je toen nog niet hier was," vult Marc aan.

"Waar is Felix nu?" vraag ik hen. Waarom bleef Felix Tom maar triggeren? Ik herken het heel hard. Felix kan echt soms zo overheersen en pushen.

"Die is naar huis. Die was echt zeik nat. Zat echt helemaal onder het bier."

"En T-Tom?"

"Toen Felix weg was is Tom blijven doorrazen. En daarna is die ineens naar boven gevlucht," zegt Marc, wijzend naar de deur met privé.

Ik twijfel wat ik moet doen. Ik wil pap gaan helpen alles op te ruimen. Maar langs de andere kant heb ik het gevoel dat ik deel van de reden ben dat Tom geflipt is, al begrijp ik niet echt waarom dat is. En denk ik dat ik moet gaan zien of alles wel ok is met Tom.

"Zal ik boven gaan kijken of hij daar ook niet alles aan't kapot gooien is?" stel ik voor aan Sarah en Marc.

"Ik ben hem achterna gegaan. Maar hij riep dat ik moest weggaan. Ik ben wat blijven luisteren achter de deur en ik denk niet dat hij er een slagveld van aan't maken is" stelt Marc me gerust.

"Ik denk dat ik met hem moet gaan praten," stel ik toch voor.

Sarah geeft me een bemoedigend klopje op mijn schouder. "Wij zorgen hier beneden wel dat het inorde komt."

Ik bedank haar en Marc en behoedzaam open ik de privé deur. Achter de deur is een trap die naar de eerste verdieping leidt. Boven is er nog een deur. En als ik die open, kom ik in een ruim en modern ingericht appartement. Ik doe zo stil mogelijk de deur achter me dicht en kijk rond. Het is één grote ruimte met verder slechts drie andere deuren. Langs links is er een open keuken met groot keukeneiland. Langs rechts een lange eettafel en daarachter een groot hoeksalon.

Ik ga op het gesnik af en vind Tom op de grond met zijn rug tegen de zetel, zijn armen rond zijn opgetrokken benen geslagen en zijn hoofd naar beneden. Hij kijkt niet op als ik "Tom?" fluister. Ik zet me naast hem in dezelfde houding en kijk hem aan. Hij ziet er zo kwetsbaar en klein uit.

Ik vraag me af wat ik moet doen. Moet ik iets zeggen? Moet ik vragen waarom hij mijn naam riep in het cafe? Zou hij het ok vinden als ik hem aanraak?

Klungelig leg ik mijn linkerarm zachtjes op zijn schouders. Mijn rechterhand hou ik omhoog, niet goed wetend wat ik er mee moet doen. Ik hoor hem een volgende snik inhouden op moment dat ik hem aanraak. Ik voel hem naar mij toe buigen en ik sluit hem verder in mijn armen terwijl hij zijn hoofd in mijn armen verbergt.

En zo tikt de tijd voorbij. Geen van ons beiden die iets zegt, geen van ons beiden die beweegt. We zitten daar gewoon, op de grond. Ik met hem in mijn armen.

Als na verloop van tijd mijn hele lijf stijf wordt van de ongemakkelijke houding, krijg ik Tom zover om naar de zetel te verhuizen. Hij is ondertussen gestopt met snikken en kijkt me even diep in de ogen, maar sluit ze onmiddellijk weer om zich vervolgens met zijn hoofd op mijn schoot neer te leggen en zich op een bolletje in de zetel te leggen.

Door de tranen in zijn ogen kan ik het verdriet op zijn gezicht aflezen. Ik weet niet wat het verhaal van zijn moeder en Spanje is. Maar ik begrijp wel dat hij haar mist. Wat ik er dan mee te maken heb weet ik niet goed. Maar terwijl ik hem streel door zijn haren, lijkt hij volledig tot rust te komen. Dus als ik dat voor hem kan betekenen, dan wil ik er gerust zo voor hem zijn.

Er wordt zacht op de deur geklopt en Sarah komt binnen. "We hebben iedereen naar huis gestuurd en het is opgeruimd beneden."

Ik knik. "Dank je," fluister ik. En ik breng mijn vinger naar mijn lippen om haar erop te wijzen stil te zijn. Want ik voel dat Tom in slaap gevallen is.

"Je vader vraagt of hij op je moet wachten?"

Ik kijk naar Tom. Maar ik kan hier nu echt nog niet weg. "Hij hoeft niet te wachten. Zeg hem maar dat ik wel achter kom."

Sarah knikt naar me. En met een bezorgde uitdrukking op haar gezicht, verlaat ze het appartement.

- - - - -

Ik word wakker als mijn lichaam de koude matras raakt. Ik voel hoe de twee armen me neerleggen en een deken over me heen trekken. Ik doe mijn ogen open en kijk recht in de grijze kijkers van Tom. "Tom?" zeg ik stil en half slapend.

"Sst. Slaap maar verder," antwoordt hij me.

"I-ik moet naar huis. Pap wacht op me."

"Het is midden in de nacht. Ik laat je nu niet over straat lopen." Door de slaap vallen mijn ogen steeds weer dicht. En ik laat het allemaal maar gebeuren. Ik dommel ongemerkt terug in.

- - - - -