- - - - -

Het is nog helemaal niet druk in het cafe. Ik zie Felix niet en ook geen van zijn ploegmaten. Ze zullen vast nog aan het voetballen zijn.

Ik voel een enorme spanning door mijn hele lichaam. Ik weet niet goed wat het is. Felix is super lief. Maar altijd zo aanwezig. Hij trekt mijn aandacht helemaal naar hem toe. En ik heb schrik dat dit mijn nieuw herwonnen vriendschap met Tom niet ten goede gaat komen.

Ik glimlach naar Tom die me uiteraard al aanstaard van zodra ik de deur dicht doe. Ik ga naar hem toe achter de toog en als ik naast hem sta zegt hij "Hoi," met een grote glimlach op zijn gezicht.

"Het is nog rustig," zeg ik tegen hem, terwijl ik een handgebaar maak, zwaaiend naar de zaal.

"Vanaf half negen zal het volk wel beginnen toekomen," zegt Tom. Ik zie een frons op zijn voorhoofd. Het lijkt wel of het hem op de één of andere manier ergert dat het druk zal zijn.

"Al een geluk dat ik er dan ben," antwoord ik hem. Ik leg mijn hand op zijn bovenarm. Ik wil hem een beetje geruststellen. Als hij dit zo ergerlijk vindt, waarom heeft hij dan eigenlijk een cafe?

Ik geef een knijpje in zijn bovenarm en ik zie hoe Tom zijn ogen van de mijne haalt om naar m'n hand te staren. Snel trek ik mijn hand terug weg. En niet goed wetend wat ik nu met mijn handen moet doen, vouw ik mijn armen maar over elkaar.

"Dus," stel ik hem vragend, "Hoe gaan we dit doen. Weer hetzelfde als vorige week?"

Hij kijkt me weer recht in mijn ogen aan en lacht. "Ik dacht dat ik deze keer even tijd kon nemen om je te leren tappen."

En natuurlijk denk ik weer terug aan vorige keer toen hij het me voor de eerste keer toonde. Ik blijf hem aankijken. Ik voel een druk op mijn keel die me quasi verplicht om te slikken. Mijn mond voelt plots droog en ik trek mijn lippen even naar binnen om ze terug nat te maken.

"Ok. Goed," zeg ik nadat ik nog eens diep inadem. "Leer me maar."

Het is gaat blijkbaar om de kunst het glas op de juiste manier scheef te houden en dan op het juiste moment rechtop te draaien. Nadat Tom het me nog eens voordoet, waag ik m e er uiteindelijk aan.

Ik concentreer me en probeer elke stap exact hetzelfde te doen zoals Tom me net voordeed.

Mijn eerste pint is een grote ramp.

Maar als ik Tom aankijk, zie ik hem proesten van het lachen. "Ja lach er maar mee," stoot ik hem aan. Maar dan lach ik ook als ik mijn pint bekijk. Er is meer schuim dan bier in het glas.

"Sorry, ik mag zo niet lachen," zegt Tom en hij probeert te stoppen. "Je keek gewoon zo serieus toen je dat deed."

"Ik wou het goed doen. Exact zoals jij het deed."

"Bier tappen gaat niet om regeltjes. Je moet naar je glas kijken en op je gevoel werken," legt hij uit.

Op mijn gevoel werken, hmm ja. Want mijn gevoel kan ik goed vertrouwen, denk ik sarcastisch.

"Er zijn zoveel factoren die invloed hebben op je schuimlaag. Hoe proper en hoe nat je glas is, hoe vol de tap nog is, hoe hard je de tap openzet, ... Maar je kan dat altijd rechttrekken als je maar naar je glas kijkt en anticipeert op wat het bier doet."

Tom praat met zoveel passie over bier tappen, iets wat in mijn ogen zo banaal is. Hoe hij met veel toewijding mij alles uitlegt waar ik op moet letten. Ik zie het ook aan de manier waarop hij zijn toog organiseert. Alles heeft een logische plaats en hij weet alles staan. Het doet me afvragen wat die blik van daarstraks betekende toen hij zo bezorgd leek over de drukte van straks. Ik zit met zoveel vragen. Hoe lang hij dit al doet? Of dit zijn eigen cafe is? Waarom hij dit beroep gekozen heeft? Hoe hij dat in het verleden heeft gemanaged met die drukke avonden? Hij is nog zo jong. Zeker niet ouder dan Felix. Zou hij altijd al geweten hebben dat hij cafebaas wou worden?

Na nog een aantal pogingen van mij, die Tom weer bijna de slappe lach geven, lijk ik het wel onder de knie te hebben. Ok, mijn kragen zijn niet altijd de perfecte twee vingers dik. Maar goed genoeg als het hier straks druk wordt. En sowieso, als ze al wat zat zijn, dan merken ze daar toch niets meer van.

Tom toont me ook nog de koelers met de specialere bieren en de frisdranken. Het assortiment is niet heel uitgebreid, dus het valt behoorlijk mee om te onthouden.

En al snel is half negen gepasseerd en wordt het alsmaar drukker. Ik ben druk in de weer in de zaal om bestellingen te noteren, als ik plots twee handen in mijn zij voel die me kriebelend strelen.

Ik schrik op en slaak een korte hoge gil. Als ik me omdraai word ik direct overdonderd door de drie kussen van Felix op mijn wangen. Zijn natte haren laten een ongemakkelijk gevoel op mijn gezicht achter. Hij staat enorm dicht tegen mij. En ik ruik de geur van zijn sterke mannelijke douchegel.

"Ik ben blij je eindelijk terug te zien," zegt Felix met een grote glimlach, terwijl hij nog steeds zijn handen over mij zij beweegt.

Ik ben ook wel blij hem terug te zien. Maar het was pas eergisteren dat we samen zijn gaan lunchen. Dus zo lang was het toch niet?

Ik weet niet hoe ik me moet gedragen. Het liefste zou ik gewoon zijn handen van me willen afduwen. Ik ben hier nog niet aan toe. Maar dat voelt zo gemeen. Terwijl Felix alleen nog maar vriendelijk tegen mij geweest is.

"Hoi Felix," is alles wat ik uiteindelijk zeg.

"Ik zie dat je druk bezig bent. Dus ik wil je niet te lang van je werk houden. Maar als je even een rustiger momentje hebt, kom dan naar me toe. Ok." Felix stelt het niet als vraag. Ik voel me geïntimideerd door hem. Ik staar hem met grote ogen aan. Het enige wat hij doet is luid lachen.

Dan geeft hij me een klets op m'n billen. "Vooruit, terug aan het werk jij!" en ik spring wat op van de duw die hij me richting de toog geeft.

Als ik uit het bereik van Felix stap, zie ik nog net op het moment dat ik me richting toog omdraai, hoe hij zijn blik naar beneden richt en mijn hele lichaam lijkt te scannen. Ik ben helemaal niet knap. Ik heb amper billen, ben vast veel te lang en te mager en mijn borsten zijn maar een B-cup. Ik heb geen 'mooie vrouwelijke rondingen' waar mannen van houden. Dus ik begrijp niet waar hij zo naar zou kunnen zitten staren.

Tot mijn grote verbazing zie ik achter de toog nog een paar ogen me aanstaren. Deze ogen scannen mijn lichaam niet. Ze kijken me strak aan en zijn star om mijn ogen gericht. Als ik dichterbij kom zie ik dat de grijs-blauwe stormogen die ik zo speciaal vind, veranderd zijn in een donkere doordringende blik.

"Wat was dat?" gromt Tom naar mij, terwijl hij me blijft aanstaren.

Mijn hart begint te bonzen. Zo luid dat dat ik zelfs vrees dat Tom het kan horen boven het luide geroezemoes rondom ons heen.

Ik weet ook niet goed wat het was. Maar ik weet al zeker dat ik er niet met Tom over wil praten. Hij heeft er niets mee te maken. En hij heeft er al zeker niets over te zeggen.

Ik staar naar mijn notabloc en begin "Euh, dat was dan acht pintjes, drie cola en twee Duvels."

"Felix is niets voor jou," zegt hij arrogant.

Euh pardon! Ik zal zelf toch wel beslissen met wie ik bevriend ben!

"Hij is niet zo vriendelijk als hij zich voordoet." Sist hij. "En bovendien is hij veel te oud."

"Misschien is Felix wel vriendelijk tegen mij!" ik roep al bijna. "Precies of jij bent altijd de meest aangename persoon om mee om te gaan. En trouwens, jij bent vast zelfs nog ouder dan hij. Dus wat geeft het?!"

Ik duw Tom weg en begin boos pinten te tappen.

Dan zie hem de vaatdoek van zijn schouder op de toog leggen. Nu ja, gooien. En richting de deur met 'privé' erboven benen. Hij stampt met zijn voeten zoals een klein kind dat net te horen kreeg dat ie geen lolly krijgt.

- - - - -

Het komende uur sta ik er helemaal alleen voor. Ik rep me van hot naar her. Tom blijft weg en met de minuut word ik kwader.

Felix doet een paar pogingen in mijn richting om met me te praten. Hij probeert me ook een paar keer aan te raken. Maar ik snauw hem af met een "Nu even niet". En duw zijn handen van mij af.

Op het moment dat Tom dan uiteindelijk beslist om zijn gezicht terug te laten zien, sta ik net pintjes te tappen. Hij komt naast me staan en ik kijk hem met mijn kwaadste blik aan. Hij kijkt me aan en ik zie dat zijn ogen bloeddoorlopen zijn. Zijn pupillen zijn nog altijd even donker en kijken me doordringend aan.

"Twaalf pintjes voor die tafel daar," zeg ik tegen Tom terwijl ik mijn blik op hem gericht hou. "Ik ga naar het toilet." Ik wacht nog even op een reactie maar die komt er niet. Dus ik draai me resoluut om en stap met besliste passen naar de toiletten.

Mijn handen trillen en ik voel de stress door mijn lijf razen. Ik ben boos, nee, furieus op Tom! Hij laat me zomaar achter zodat ik alles alleen moet doen. Terwijl dit nog maar de tweede avond is dat ik hem kom helpen. Helpen, niet alles alleen doen! En dan nog zijn stomme opmerking over Felix. Nee, ik vond het niet fijn toen Felix me op mijn billen klopte. Maar ik vind de reactie van Tom nog vele minder fijn. Ik denk dat ik Felix al wel goed genoeg ken om te kunnen weten dat hij echt wel mijn grenzen zal respecteren. Hij heeft nog geen ene keer iets gedaan dat ik niet wil. En ik ben oud genoeg om mijn mannetje te kunnen staan als hij dat wel zou doen.

Ik haal nog eens diep adem en doe de deur van het toilet van het slot. Aan de lavabo zie ik Sarah, de vriendin van Marc haar make up bijwerken. Ze heeft het volgens mij niet nodig. haar bruine huid is gewoon perfect.

"Hey Joke," zegt ze me vrolijk terwijl ze terug in de spiegel kijkt en verder doet met haar eyeliner.

Ik vind het moeilijk om iets terug te zeggen. Zelfs een eenvoudige 'hoi' lukt me niet goed. Ik tover een gemaakte glimlach op mijn gezicht en focus me de kraan om mijn handen te wassen.

Sarah heeft duidelijk minder moeite om iets te zeggen. "Veel volk vanavond he," zeg ze. "Nu het seizoen terug begonnen is zal het elke vrijdagavond en zaterdagavond wel zo zijn. Kom je ook eens een keertje naar een match of een training kijken? Felix zal dat vast leuk vinden."

Ik heb er helemaal nog niet over nagedacht om naar het gevoetbal van Felix te gaan. Ik besef ineens ook dat het steeds Felix is geweest die naar mij is gekomen. Heb ik hem eigenlijk al eens zelf opgezocht, vraag ik me af?

"Wel ik help Tom nu in het cafe dus dat is moeilijk," reageer ik. Het lijkt me zelfs heel saai om naar voetbal te kijken. Ik ben nooit een echte fan geweest van voetbal. "Is dat niet saai?"

"Ja dat is wel zo," reageert ze lachend. "Maar ik kijk graag naar Marc." En dat kan ik wel goed begrijpen. Als je verliefd bent, dan ben je natuurlijk geïnteresseerd in alles wat ie doet.

"Wist je dat Tom vroeger ook voetbalde?" zegt ze plots.

Nee dat wist ik niet. Want ik weet zo weinig over Tom. Waarom zou hij gestopt zijn? Was hij goed? Zouden hij en Felix dan eigenlijk vrienden zijn? Als ze vroeger samen voetbalden kan dat toch niet anders? Wat ze vroeger ook waren, vandaag zijn ze dat duidelijk niet.

"Hoe oud is Tom?"

Sarah fronst haar voorhoofd en trekt een wenkbrauw omhoog. "Tom?" vraagt ze terug, terwijl ze me lachend aankijkt. "Marc en Tom hebben begin dit jaar samen hun 21 feestje gehad. Felix is al 24 of 25 denk ik. Ik weet het niet precies."

Oeps. Dan is Tom toch jonger dan Felix. Ik probeer te verdringen dat Felix zo'n acht jaar ouder is dan ik. En als Sarah me vraagt of ik nog studeer, verzwijg ik dat ik eigenlijk nog in het middelbaar zit.

Als we samen het cafe terug inwandelen, staan Marc en Tom bij elkaar aan de toog te praten. Omdat Sarah uiteraard hun richting uitgaat, volg ik maar. Ik zie Marc Tom aanstoten met zijn elleboog waarop Tom zijn hoofd opheft en me aankijkt.

"Het meeste volk is weg nu. Je kan wel naar huis," zegt hij zonder veel intonatie.

Er is nog kei veel volk. Ik hoef zelfs niet de zaal rond te kijken om dat te weten. Het geroesemoes is nog steeds even luid als tien minuten geleden.

Maar het is me wel duidelijk wat Tom wil.

Ik draai me om naar Sarah en ze geeft me onmiddellijk een knuffel.

"Dag Sarah. Ik zie je nog wel," zeg ik enkel tegen haar. Tegen Tom zeg ik niks meer.

Ik stap de deur uit en sla ze toe zonder nog een keer achter me om te kijken.

- - - - -