Do każdego przedstawienia potrzeba aktorów. Im lepsza gra aktorska, tym więcej widzów zostaje do teatru zaciągniętych.

Każdy występ trzyma się ram. Wcześniej napisanego scenariusza. Czynności zaplanowanych z góry.

Czynnikiem budującym napięcie może być urocza sceneria, cudnie uszyte kostiumy i dramatyczna muzyka.

Aktor, który schodzi ze sceny, staje się osobą zwykłą. Pasującą do codzienności. Ściąga on wtedy swoją maskę.

A kiedy przedstawienie się kończy, kurtyna opada w dół i magia teatru znika.

Sukces dobrej sztuki zaczyna się wraz z pierwszymi słowami, napisanymi przez autora, a kończy się na ukłonie osób grających.

Widzowie po wszystkim klaszczą w dłonie i zadowoleni wychodzą z przedstawienia. Najczęściej przy tym nabierają nowych kolorów życia.

Nie wiem dokładnie, kiedy moje przedstawienie się rozpoczęło. Może wraz z moim pierwszym śmiechem, z pierwszymi łzami, a może wraz z pierwszym siniakiem.

Zaplanowane życie przez Boga coraz bardziej traciło kolory, a koszmary z przeszłości i problemy psychiczne budowały posępną scenerię.

Na przekór losu kurtyna w dół opaść nie chciała, nikt nie bił brawa i żaden aktor masek nie ściągał.

Aż pojawił się on. Do mojego dramatu dorzucił kilka nut komedii. Pokazał, czym jest śmiech i jak żyć z przeciwnościami.

Lecz on dostał rolę Lalkarza.

A mi przypadło na scenie życia, być jego kukłą.