"Have they already given up on me?" tanong ko sa pagmamasid sa paligid.

A cool breeze blew over just as Kong sat beside me. I did not succeed on knocking him down with Kang who was now sleeping soundly with Guang after a few gulp of liquor.

"Hmm, that's sad," he chuckled. Napailing ako, he's not Kang's twin for nothing.

"Not really," ani ko nang inilabas ang punyal at pinaglaruan.

"Besides we'll meet again for sure. Perhaps some other day...the day after tomorrow..."

Pinaikot ko ang punyal sa aking palad at tumutok ang talim nito sa akin nang tumigil.

"Or within the next few hours right away."

I gripped my dagger like it is the only thing I could hold. "Ako lang ang nakaka-alam."

"Nangako ako na sino man ang paslangin mo'y wala kang maririnig sa akin," pag-uumpisa niyang hindi ko kayang pigilin.

"Ngunit bakit sila, Mal?"

Ramdam ko ang paglapit ng isang pamilyar na bulto mula sa likod.

"You shouldn't be asking that, Kong. Higit sa lahat alam mo... na hanggang may kinang ng salapi sa harap natin, wala tayong ibang makikita kung hindi ang ating puntirya."

I look at him and smirk. "Do not forget, Kong, that we're just the same... kiling for fortunes."

"Hindi mo na kailangan banggitin 'yan..." bulong niya.

"At bakit hindi, Kong?" Kang spoke finally. "Upang hindi ko malaman?"

Alam kong kanina pa siya nagkukubli sa dilim kaya't hinayaan kong marinig ang nais niyang marinig.

Pinatakan niya ako ng tingin bago tumayo. Umangat ang kilay ko at itinaas ang kamao.

"May the force be with you."

Umiiling niyang nilapitan si Kang at hinigit palayo. Now... I'm finally at peace!

I know Kong have a lot of questions in mind now. At sa lupon kaniyang mga katanungan, hindi kailan man sasapat ang mga salita ko para mapunan siya ng sagot. Dahil ang bawat sagot ay nag-u-ugat lamang ng paninagong mga tanong.

Gayundin, walang rason upang pa malaman niya.

Isang malamig na hangin ang muling nagpa-alala sa akin ng cloak na naiwan ko malapit sa ilog.

I had to kill six people just to avail that, I will not let their lives to be wasted just like that.

Tumayo ako dala ang bote ng alak. Madilim na ang paligid ngunit tanglaw ko ang buwan. Nakiisa ako sa katahimikan ng gubat hanggang marating ko ang ilog.

I blindly search for my cloak in the dark, on every heap of dried leaves, but I just couldn't find it. When I felt the pain on my chest, I knew, it was my last straw.

Hinihingal na nahiga ako sa gilid ng ilog. Napapadalas na akong ganito, na tila wala akong kontrol sa sarili kong sistema. Kaya't bago pa man ako tuluyang mapailalalim sa sakit nito, pipilitin kong umahon at gawin ang susunod kong hakbang.

Tumayo ako at sumulyap sa nangingintab na tubig. "Here. I will end it here."

•••

Light drizzle fell as I made my way back. Naabutan ko si Guang na gising at nakahilig kay Kong.

"Kong...ayos lang ba na umalis si Kang gayong madilim na at umuulan?" malamyos na tanong nito.

"H'wag ka nang mag-alala dahil kabisado ni Kang ang daan, babalik din iyon."

"Hindi yon..." kurap niya, "Ayon sa kwento ni Punong Tanda, sa unang gabi ng tag-ulan, may batang babaeng pagala-gala na may nakatarak na palaso sa dibdib."

I clenched my fist, "Hindi totoo iyon, Guang. Gawa-gawa lamangnila iyon upang maging panakot." malumanay na sagot ni Kong.

"Ngunit-" alma niya.

"Listen. Kung may makakasalubong ka ng isang batang duguan at nanghihingi ng tulong, katatakutan mo ba ito o kaaawaan?" I scowled at his question, sa tanong niya'y hindi mo aakalaing...

"Hindi ba at ang nararapat ay tulungan siya Kong?" nagparte ang labi ni Kong sa 'di inaasahang sagot.

I grinned and did a slow clap. Siguro ay may ilan kaming parehong karanasan ngunit hindi ito ang batayan sa kung ano ang tatahakin naming daan. His perspective somewhat resembles a hero and I had a way of a villain.

Dahil kung sa akin iyon tinanong, iba rin ang sagot ko. I'll kill her immediately before she becomes an untameable monster.

Isang anino ang nabuo sa liwanag ng mumunting apoy. It was from a pigeon strutting along the stool of the window, cooing rhythmically.

Nakaipit sa tuka nito ang isang puti na balahibo. Sa ilang taong paghihitay ko, sa wakas ay dumating na ang magiging unang siklab ng pagbagsak ng emperyo.

The emperor finally got himself a successor. A successor that he can only acknowledge... a male offspring, at last.

"Kong kailangan n'yo ng maghanda..."

Hinagilap ko ang isang seda at inilagay dito ang lahat ng alay na may kapakinabangan.

"Hanapin mo si Kang at lisanin n'yo na ang lugar na ito."

Naguguluhan niyang tinanggap ang seda at hinawakan ang magkabilang balikat ko.

"Ito na ba ang simula, Mal?" tanong niya. I shove his hands off my shoulders.

Matagal na akong nagsimula at ito... "Ito na ang simula ng pagtatapos."

"I will help you." umiling ako at tinapik ang balikat niya. "Subukan mo munang tulungan ang sarili mo."

"If this is about Kang, alam na niya Mal. Kahit sinadya mong banggitin, noon pa man ay alam na niya na isa akong assassin."

Natawa ako ng kaunti. "But that doesn't strike off the truth that you betrayed him."

Nawala sa pagkalito ang mga mata niya.

"You made a promise to him that you will never going to be an assassin. 'Gaya ng ikalawang asawa ng ina n'yo na naging sanhi ng pagkamatay nila pareho."

"Now find him, Kong. At lisanin ang lupaing ito, bago ka pa matulad sa mga magulang mo." banta ko.

"Mal..." nakayuko niyang tawag.

"May dalawang kabayong naghihintay sa kabilang dako ng ilog. Gamitin ninyong tatlo sa paglalakbay."

"At huwag na huwag na kayo muling magpapakita sa akin."

Pagkatapos nang mga salitang iyon ay walang imik siyang lumisan kasama si Guang.

Sa ilalim nang mga kahoy na nakaipos sa dilim, kinapa ko ang espada at cloak na gagamitin ko. I close my eyes tight, trying to calm myself from the excitement creeping on my body.

And there, I thought everything is in place. Not until another unexpected piece occured.

Namumutla at hinihingal na napaluhod si Kong sa harap ko.

"H-he got caught...Mal," the horror on his voice was evident.

"Kang was caught by the royal hunters."

---

iheartyou