­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Za każdym razem, gdy chciałam wychodzić z domu, widziałam surowe spojrzenia ojca i błagalne oczy mojej mamy. Oboje widzieli, co się wydarzyło i miałam teraz na siebie uważać. Cudem nie dostałam kary na wychodzenie z domu po lekcjach. Po prostu dramat...

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Jednak, wizja tego, że nie ma nic na śniadanie, zmusiła mych rodziców do posłania mnie na zakupy. Tylko do jednego sklepu i z powrotem. Całe szczęście, że mnie wypuścili. Ale nie mogli się gniewać dłużej niż tydzień. Nigdy nie pamiętali o tym później. A przecież przeżyłam. Nawet Luka nie robił mi takiej szopki, jak oni.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Wzięłam portfel i wyszłam w czerwonym płaszczyku z domu. Było około dziewiętnastej, więc robiło się automatycznie zimno. Zeszłam ze schodów na klatce i wyszłam z budynku. Od razu uderzyło mnie to miłe, wieczorne powietrze. Z całym szacunkiem do rodziców, ale tego wieczoru nie byłam w stanie być krótko na dworze. Miałam telefon, więc nic nie mogło pójść nie tak. Zawsze mogłam wysłać im wiadomość, jakby co. Kolejki w sklepie i tak dalej...

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Naprawdę było mi przyjemnie, gdy stąpałam po chodniku Paryża. Co jakiś moment kogoś mijałam, niekoniecznie go kojarzyłam, lecz to nie o to chodziło. O fakt, że w każdej chwili mogłam wyjść do ludzi i się integrować. Po prostu się uśmiechać do innych, którzy często to odwzajemniali. Czułam się bezpiecznie, przecież obrońcy Paryża musieli być na patrolu.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Po kupieniu wszystkiego, co mi potrzebne było, wyszłam ze sklepu. Było tam mnóstwo artykułów spożywczych, środków czystości i tym podobnych, typowy market. Stał w miejscu, gdzie kiedyś był teatr. Ten został zlikwidowany z sześć lat temu, po czym stanął właśnie sklep.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Rozejrzałam się po okolicy. Ujrzałam znaną sylwetkę Paryża, Czarnego Kota. Rozmawiał o czymś z Biedronką, która po chwili od niego uciekła. Ten wydawał się być przygnębiony. Byłam zdziwiona, że spotkali się tak blisko mnie. Chyba bohater wyczuł, że na niego patrzę, gdyż spotkałam się z nim wzrokiem. Zeskoczył z wysoka i pojawił się przede mną.

— No, ładnie tak podglądać? — zapytał żartobliwie, lecz widziałam w jego oczach zawód. Moją osobą?

— Wybacz, nie chciałam akurat tam spojrzeć, ale cóż, stało się. Już tego nie zmienię — rozłożyłam wolną rękę, po czym niespodziewanie on chwycił moje zakupy.

— Może ci chociaż pomogę? — zapytał nagle, co chyba w ogóle nie mogło być w jego intencji. Przecież to była moja wina, prawda?

— No w porządku. Ale możesz mi opowiedzieć, co zaszło między tobą, a Biedronką? Nie wyglądało to jak miłosna pogawędka. Pokłóciliście się, prawda? — rzuciłam bez ogródek, na co ten się widocznie spiął. Posmutniał i przetarł lewą ręką policzek.

— Opowiem ci. Jak tylko odstawię cię do domu.

•••

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Staliśmy już przy barierce. Odniosłam zakupy mamie wcześniej, ściągnęłam płaszcz, a Czarny Kot zdecydował, że wskoczy po prostu na balkon, by nie konfrontować się z moi rodzicami. To było słuszne.

— Pokłóciliśmy się — mruknął i kątem oka rozejrzał się. Na balkonie miałam trzy kartony stojące w rogu, całość pokrywała trawiasta wykładzina, na niej dwa białe krzesła i stolik po prawej stronie. Na ramie były wiszące, balkonowe doniczki z różnymi kwiatami i ziołami. Skupił się na krześle i usiadł tam, co też uczyniłam i ja. — Znaczy, ona ze mną. Próbowałem z nią flirtować podczas eskapad, ale nie wychodziło mi to. Biedronka ciągle powtarza, że ma pewnego chłopaka na oku i jest dla niej najważniejszy. Nie jest to łatwe.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Nie mogłam uwierzyć. Wyglądał naprawdę źle w tamtym momencie. Jak zbity pies. Kot. W dodatku zwierzał się o to jakiejś dziewczynie, której w ogóle nie znał. To nie wszystko, siedział u mnie na balkonie i rozmawiał ze mną, jakbyśmy się znali od dłuższego czasu. Co on we mnie takiego widział?

— Wygląda na to, że byłeś wobec niej zbyt nachalny. Wiem, że darzysz ją czymś więcej, ale to nie zawsze jest odwzajemnione — bardziej go przybiłam, więc spróbowałam uratować sytuację — ale może kup jej kwiaty i ją przeproś? Wtedy delikatnie, przynajmniej, to załagodzisz. Tak myślę.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Nagle zrobiło mi się bardzo zimno. No tak, dzisiaj dzień był pochmurny. Październik był wyjątkowo zmienny, jeżeli chodziło o pogodę. Wkroczyłam do pokoju, odprowadzona zaciekawionym wzrokiem Kota.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Miałam duże łóżko, prawie dwuosobowe po lewej stronie, na wprost mnie duża szafa na prawie całą szerokość, aż do spadu, po prawej biurko pomiędzy dwoma niskimi komodami i na środku zielony, puchaty dywan na prawie całość podłogi. Było przytulnie i w moim stylu. Czyli miszmasz. Ale meble były białe.

— Kocie, zrobić ci herbaty? — zapytałam, odwracając się w jego stronę. Widziałam w jego oczach małe iskierki. Z jakiegoś powodu.

— Tak, poproszę! — ucieszył się i wpadł zaraz za mną na miękki dywan. Po chwili już leżał na łóżku i rzucił wzrokiem na telewizor, który stał na wprost. Po prawej stronie łóżka był kawałek ściany. Zawsze się na nim opierałam.

— Pilot jest przy ścianie — rzekłam i ruszyłam na dół, do kuchni. Moi rodzice byli w salonie, w końcu oboje nadrabiali Grę o Tron, który zawsze starali się oglądać wieczorami. Byli takimi maniakami tego serialu, że robili już kolejny rewatch z rzędu...

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­W kuchni sięgnęłam do szafki po pudełko różnych naparów. Zadecydowałam, że wezmę jedną z moich ulubionych. Szybko zaparzyłam dwa kubki malinowej herbaty i weszłam na górę. Zielonooki był rozwalony na mojej ukochanej, żółtej pierzynce i wgapiał się w ekran średniego telewizora. Postawiłam kubki na stoliku nocnym, po czym spojrzałam na niego z politowaniem.

— Nie zapomnij, że jesteś u mnie. Też chcę trochę miejsca.

— Oczywiście, Moja Pani! — zasalutował i wyraźnie zaakcentował drugie słowo, na co uniosłam kąciki ust. Nie był głupi. Potrafił się podlizywać.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Usiadłam obok niego i zobaczyłam wtedy, że ogląda wiadomości. Bla bla, obrońcy Paryża, bla bla, znowu uratowali ludzi. Zabawne było, patrząc z perspektywy na to, że jeden z nich właśnie obok mnie siedział. Rozwalony na prawie całej szerokości materaca.

— A co u ciebie w szkole? Tak często pojawiają się w twoim gimnazjum akumy, że to aż zaskakujące — odezwał się, gdy Nadja skończyła gadać o bohaterach na krótszy moment.

— Dlatego wydaje mi się, że to tam właśnie się narodziliście — odparłam lekko, na co widocznie Czarny Kot się spiął. Rzuciłam mu zabawne spojrzenie.

— Masz jakieś dowody? Pewność? — wypytywał mnie prędko, oczekując szybkich wyjaśnień. Prychnęłam. Jakby to nie było najoczywistsze.

— Tam w końcu pojawiła się pierwsza akuma. Aż nie dziwne, że ludzie nie potrafią dostrzec, że jakiś cudem kojarzyliście Ivana, który został zaakumanizowany. Ale właściwie, to tylko jedna z teorii, które wyczytałam na Biedroblogu.

— Teoria? — zszedł z nieco poddernewowanego tonu i rzucił okiem na stolik, z którego w końcu wziął herbatę. Również to zrobiłam.

— Zawsze się zastanawiałam, jak to jest z wami. Pojawialiście się w wielu momentach, na przykład w starożytnym Egipcie. Czy też w Chinach, Japonii... a teraz we Francji. To takie zabawne, jak mało o was wiemy.

— A ja ci nic nie powiem — spojrzałam na niego spod byka — to wielka tajemnica. Tak samo, jak nasza tożsamość, która nie może być ujawniona nikomu.

— Biedronka również nie zna twojej tożsamości, prawda? To trochę smutne, bo może się okazać, że to tak naprawdę twoja koleżanka z klasy albo nawet rodzina. Wszystko może być możliwe.

— Zgadza się.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Siedzieliśmy chwilę w ciszy, pijąc herbatę. Rzuciłam okiem na uchylone drzwi. W pokoju zawsze było ciepło, więc mogłam wpuścić trochę świeżego powietrza i go przewietrzyć na noc.

— Mam nadzieje, że nie będzie ci teraz zimno — przerwałam ciszę, siorbiąc cicho napój. Nie widziałam, żeby jakoś reagował wcześniej na temperaturę, dlatego stwierdziłam to z czystą troską. Założyłam parę kosmyków włosów za lewe ucho. Rok temu zaczęłam je ścinać lekko ponad ramiona, przez co stały się mega wygodne i łatwiejsze w utrzymaniu, jeżeli mogę to tak ująć. Zawsze miałam długie włosy, a teraźniejsze były miodem na moje serce. Znaczy na głowę, bo było mi o wiele lżej.

— Oh, czyżbym się trząsł? Może sprawdzisz, czy jestem zimny? — zapytał wyszczerzony, po czym chwycił moją dłoń i przyłożył sobie do klatki piersiowej. Chłodny lateks. Od razu cofnęłam rękę i spojrzałam na niego z oburzeniem.

— Hej, niegrzeczny Kocie, nie pozwalaj sobie na za wiele. Bo powiem Biedronce, że mnie molestujesz.

— Ej, ej, nic ci nie zrobiłem! — spanikował, a ja parsknęłam śmiechem — to nie jest śmieszne. Cofnij te słowa. No, weź!

— Żartuję. Nic nikomu nie powiem. Nie chcę mieć potem zbędnych pytań o to, że potajemnie romansuję z Czarnym Kotem — dodałam zgryźliwie, a on założył ręce na klatce piersiowej i prychnął.

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Zaczęliśmy szukać jakiś ciekawostek na Biedroblogu, bo zwyczajnie wiadomości nas znudziły. Dzięki Smart TV w moim telewizorze, hehe. Teorie spiskowe na temat Biedronki i Czarnego Kota. I wręcz multum zdjęć różnych osób z nimi.

— To podchodzi pod bycie paparazzi. Nie chciałabym być w twojej skórze. W tym zimnym i nieprzyjemnym lateksie. Na pewno nie jest to wygodne — ze skrzywieniem na twarzy wskazałam palcem na czarny ubiór blondyna, na co posłał mi swój uroczy uśmiech.

— Kocham być w centrum uwagi. A jeszcze bardziej mi pasuje, gdy mogę odwiedzać wiele dziewcz-

— Mhm, to wynoś się. Nie chcę być kolejną dziewczyną, którą odwiedzasz — syknęłam, a on jak poparzony zaczął mi tłumaczyć, że to wcale nie tak. Typowa wymówka chłopaków. "To nie tak jak myślisz". Też mi coś.

— Powiedzmy, że jesteś bardzo wyjątkowa — puścił mi oczko, a ja złapałam się z wrażenia za czoło — chociaż...

— Biedrona — dokończyłam za niego — ale ona jest zakochana w kimś innym?

— Ehh, wyjęłaś mi to z ust. Właśnie, przez ten cały czas nie zapytałem cię o imię. Jesteś...

— Jane. Mogę ci od razu zapisać numer telefonu, jak chcesz.

— Chętnie!

— Żartowałam. Ale skoro chcesz...

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Zadecydowałam, że wykonam ten ruch i zapisałam mu na karteczce imię wraz z numerem telefonu, którą schował do kieszeni czegoś bluzopodobnego.

— Czyli jesteśmy kwita. Ja cię wcześniej uratowałem, a ty mi dałaś numer telefonu. Jakby co, jestem do usług! — poruszył sugestywnie brwiami, a ja poczochrałam mu mimowolnie włosy. Były jedwabiste. Zajedwabiste.

— Wolę nie mieć przykrych momentów ze spadającymi rzeczami. Czasami to się kończy urazami — uśmiechnęłam się i delikatnie musnęłam palcem po jego dzwoneczku, na co wlepił swój wzrok we mnie i również zamruczał. — O Boże, ty naprawdę jesteś kotem.

— Ależ owszem! No cóż, w takim razie — wstał z łóżka, podszedł do drzwi balkonowych, otwierając je szerzej. — Niestety, musisz wybaczyć Jane, ale uciekam. Do zobaczenia!

­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­ ­Błyskawicznie chwycił zza pleców swój kici kij i tyle go było.

— No ładnie... spotkałam się z Czarnym Kotem i sama z siebie dałam mu numer telefonu. Lepiej chyba być nie może... — westchnęłam, mówiąc do siebie po tym, jak gość wyszedł i zmieniłam kanał na muzykę.