Na wstępnie chciałabym zaznaczyć iż:

— wiem, że to remake włoskiego filmu [Dobrze się kłamie w
     miłym towarzystwie].

— nie miałam styczności z pierwotną wersją filmu.

— zwiastun powyżej

— Nie opisuję fabuły aż tak, by nie powielać zwiastunów i ulotek

❍ ❍ ❍

FABUŁA

Ciężko jest oceniać „(nie)znajomych" pod tym względem, ponieważ mimo iż, oryginał umknął moim oczom, wydaje mi się, że jest ona praktycznie taka sama. Nie mogę powiedzieć, że jest zła. O nie, w żadnym wypadku. Niestety nie mogę także powiedzieć, że jest całkowicie świeża i nowa. Dla osób, które nie znają oryginału aż tak dobrze (lub wcale), będzie to jakiś powiew czegoś innego, ale niekoniecznie super nowego.

Film serwuje nam emocjonalny rollercoaster. W pierwszych 15-30 minutach, zastanawiamy się, czy na pewno chcemy to oglądać. Zupełnie jak podczas jazdy ku górze, w wagoniku. Czujemy lekki ciężar na sercu i niezręczność. Trzeba to zaznaczyć — akcja zaczyna się dość mozolnie i ciężko. Niezręczność ucieka dopiero wtedy, gdy zjeżdżamy w dół i kolejne tajemnice zaczynają wychodzić na jaw. Gdy okazuje się, że nie wszystko w naszym życiu jest tak klarowne, a ludzie, których znamy, okazują się nam całkowicie obcy. Po minięciu jakiejś godziny, wszystkie wydarzenia zaczynają nabierać tempa, jakiego nie spodziewałam się po niezręczności tych 15 wspomnianych gdzieś powyżej. Relacja Kota z córką jest tak ciepła, że starczy na całą zimę, a ostatnia scena zmięknie nawet najtwardsze serducho widza.

Ciężko jest napisać cokolwiek, by nie zdradzić efektu kuli śnieżnej, którą powodują wydarzenia. Jeśli zainteresował was zwiastun, to będziecie zadowoleni. Jeśli obsada — również. Jeśli motyw muzyczny promujący film [ten od Dawida Podsiadły], to nie pojawia się on w produkcji.

Podsumowując — dialogi czasem zgrzytają (szczególnie na początku) a całość czasem jest ciężka. Chwilami musimy wybierać pomiędzy płaczem a śmiechem, nie zawsze rozumiejąc, co zaszło na ekranie, przez szybkość wydarzeń.

OBSADA

Obsada, czyli powód, dla którego poszłam do kina. Od chwili zobaczenia, że w filmie występuje Tomasz Kot, stwierdziłam, że muszę go zobaczyć. Jak zwykle aktor nie zawodzi i prezentuje się niezwykle dobrze.

Och, ale przecież nie tylko on!

Aktorzy zaangażowani w tę produkcję to istne perełki. Rzadko kiedy można ujrzeć tak dobrych ludzi razem. I to w naszym kraju. To, co pani Ostaszewska robi na wielkim ekranie, jest nie do opisania — to trzeba zobaczyć. Kasia Smutniak (grająca również we włoskiej wersji) jest również bardzo dobra. Stety, niestety wydaje mi się, że najsłabiej wypada Aleksandra Domańska, choć i tak są to tak drobne różnice, że nie każdemu będzie to przeszkadzać.

Mamy też Simlata, Żurawskiego czy Żołądkowicza, o których się rozpisywać nie będę, bo spisali się również świetnie.

Mimo wszystkich zgrzytôw scenariusza, warto iść, chociażby, na film dla samej Ostaszewskiej. Naprawdę dawno nie spotkałam się (może dawno nie było mnie w kinie) z tak dobrze obsadzonym filmem.

ŚWIATŁA

Musiałam wspomnieć o tym aspekcie. Film jest po prostu ładny wizualnie. Kolorowe świata opadające na twarze, w momentach pseudo imprezy, czy te żółte od domowych lamp,  bardzo dobrze pasują. Wnętrze mieszkania, gdzie rozgrywa się akcja, jest po prostu ładne. Biblioteczka, ozdoby czy rzeźby, na które miło się patrzy. Przebitki uśmiechniętych, śmiejących się czy też tańczących ludzi nie są nachalne. Jest wiele rzeczy, które spowijają, że cały film jest przyjemny wizualnie. [tak jak „Pamiętnik", a może bardziej]

MUZYKA

No cóż, jest. Nie twierdzę, że jest źle dobrana, ale szału też nie ma.

W JEDYM ZDANIU

Nie jest aż tak idealnie ani aż tak świeżo, ale aktorzy nadrabiają, wiec wychodzi na plus.

CZY WARTO?

Myślę, że tak bo jest ładnie dla oczu, fabuła także jest zajmująca, a (powtórzę się) Ostaszewska zasługuje na jakąś nagrodę za swoją grę i sukienkę w kropki, bo jest śliczna.

OCENA
♚ ♚ ♚ ♚ ♚ ♔ ♥️

5/6 z serduchem dla Ostaszewskiej