Pisałam ten rozdział chyba z 5 razy.🤣
Ciężko napisać to co mi siedzi w głowie 🤦🏼🤦🏼
Dajcie znać co myślicie🤣❤

Avril

Wróciłam wściekła do domu. Czułam wściekłość , na prawdę miałam ochotę zabić Luke, wtedy byłby święty spokój. Ale jestem słabą, zbyt słaba żeby to zrobić. On ma rację, z jakiejś Durnej przyczyny nie mogę go zabic i on o tym wie.

Kurwa mać!

-Wszystko okey?- usłyszałam głos Gabriela ale nie spojrzałam na niego. Wiedziałam, że ze złości moje oczy były czarne. -Avril?
-Tak, jest okey, jestem zmęczona - odpowiedziałam i chciałam szybko odejść
-Zaczekaj- powiedział i złapał mnie za rękę - Co się dzieje?- zapytał i uniósł moją głowę żebym spojrzała mu w oczy- Boże Avril...co się stało?
-Chce go zabić, rozumiesz? Nienawidzę go i chce żeby umarł ale ..ale ...
-Nie potrafisz..? Avril to dobrze, że nie potrafisz.
-Nie! To znaczy, że jestem słaba, rozumiesz? On jest moim problemem i moje życie nie będzie normalne dopóki on żyje!

Nie czekałam na jego odpowiedź, poszłam do siebie i zamknęłam drzwi.
Otworzyłam okno, usiadłam na parapecie i zapaliłam. Dawno tego nie robiłam, ale tylko to pozwala mi się chociaż trochę uspokoić.

-Słaba, jesteś słaba - powiedziałam do siebie
-Kochanie, nie jesteś słaba - usłyszałam znajomy głos. Ale to niemożliwe...przecież ona...nie żyje, to nie może być...
-Mama? - odwróciłam się i widziałam mamę stojąca na środku pokoju.

Na prawdę tu stała, jakby nic się nie stało, jakby czas się zatrzymał prawie rok temu...
-Przepraszam kochanie - zaczęła - Powinnam była Ci powiedzieć wszystko, o Tobie, o Gabrielu o naszych mocach...
-Mamo...- podeszłam do niej powoli dalej nie wierząc że ona na prawdę tu stoi. Może to urojenie? Może straciłam zmysły?

Kobieta się uśmiechnęła do mnie
-Tak kochanie, to ja- powiedziała a ja ją natychmiast przytuliłam. Była prawdziwa, czułam jej ciepło, jej zapach, dotyk.

Poczułam łzy spływające po moich policzkach.
-Mamo Ty...
-Wiem, jesteś zła, że Ci nie powiedziałam, że Cię zostawiłam..
-Mamo, tak się cieszę, że jesteś tak bardzo. Bo to nie sen? Prawda? To nie może być sen. Czyli teraz zamieszkasz z nami? Zostaniesz tu? Trzeba powiedzieć Gabrielowi, na pewno się ucieszy- paplałam trochę bez sensu ale czułam się...taka szczęśliwa.

Nie, nie byłam zła, cieszyłam się, że mogłam być znowu razem z nią.
-Kochanie, ja muszę Ci wszystko wyjaśnić...
-Ale to wszystko jest nieważne, liczy się to, że zostaniesz z nami.
-Avril posłuchaj mnie, ja tu jestem, ale nie do końca jestem....żywa...
-Co masz na myśli mamo?
-Cóż, jestem na takiej granicy życia i śmierci, możesz mnie zobaczyć, dotknąć itd ale np nie potrzebuje snu, jedzenia, picia ponieważ nie żyje.
-Ale...ale...ja nie mogę Cię znowu stracić mamo, nie mogę.
-Kochanie, ja tu zawsze będę, rozumiesz? Zawsze

Nagle ktoś otworzył drzwi. To był Gabriel.
Gdy zobaczył mamę jakby oniemiał.
-Liz...Elizabeth...to na prawdę Ty? Ale...ale..jak?

Kobieta uśmiechneła się delikatnie.
-Gabryś..mój kochany, to dzięki naszym mocą, nie jestem żywa ale też nie umrę.
-Zaraz...to Ty też masz te moce?- zapytał szeptem
-Tak, zawsze je miałam i czułam, że Ty też je masz.

Mężczyzna podszedł do niej nie przestając patrzeć jej w oczy.
-Liz...- szepnął i ją przytulił

Patrzyłam na te scenę ze wzruszeniem.
Moja mama
Mój tata
Jakby świata poza sobą nie widzieli.
Objełam ich a oni oboje mnie przytulili.
Tak mogło wyglądać moje życie.
Tak chciałabym żeby właśnie tak wyglądało.

-Możesz...zatrzymać się u nas? - zapytał mężczyzna
-Nie powinnam...- powiedziała
-Mamo proszę...daj nam się sobą na cieszyć...poznasz moje rodzeństwo. - powiedziałam z uśmiechem
-Niech Wam będzie , ale nie na długo.
-Każda sekunda spędzona z Tobą będzie na wagę złota - powiedział mężczyzna z uśmiechem

Gabriel poszedł z mamą pokazać jej dom. Cala złość na Lukę mi minęła, jednak to nie rozwiązywało mojego problemu.
Muszę się go pozbyć raz na zawsze, wtedy będę szczęśliwa.