Bu ne gü­rül­tü! İş pe­şin­de ko­şan ne de çok adam var­mış!

Yir­mi ya­şın­da bir de­li­kan­lı ka­fa­sın­da ge­le­cek için

bu ka­dar çok ta­sav­vur, aş­ka kar­şı bu ka­dar al­dı­rış­sız­lık olur mu?

Bar­na­ve

So­nun­da ta öte­de bir da­ğın üze­rin­de ka­ra du­var­lar gör­dü; bu, Be­san­çon ka­le­si idi. İçi­ni çe­ke­rek: "Ben bu yü­ce harp şeh­ri­ne, onu düş­man­dan ko­ru­mak için gön­de­ri­len alay­la­rın bi­rin­de bir teğ­men ola­rak gel­sey­dim be­nim için ne ka­dar da baş­ka olur­du!"

Be­san­çon, Fran­sa'nın en gü­zel adam çok bu­lu­nur. Ama Ju­li­en yok­sul köy­lü­nün bi­ri idi, öy­le kim­se­ler­le ta­nış­mak fır­sa­tı­nı bu­la­ma­dı.

Fo­uqu­e'den bir ta­kım el­bi­se al­mış­tı, şeh­re bu­nun­la gir­di. 1674 ku­şat­ma­sı­nın ta­ri­hi­ni me­rak edip iyi­ce öğ­ren­miş ve san­ki ya­şa­mış­tı. Gi­dip ruh­ban oku­lu­na ka­pan­ma­dan ön­ce tab­ya­lar­la ka­le­yi bir gez­mek is­te­di. İki üç de­fa az kal­dı nö­bet­çi­ler onu tu­tuk­la­ya­cak­lar­dı. İs­tih­kâm su­bay­la­rı­nın yıl­da on dört on beş frank­lık ku­ru ot sa­ta­bil­mek için hal­kın do­laş­ma­sı­nı ya­sak et­ti­ği yer­le­re gi­ri­yor­du.

Sur­la­rın yük­sek­li­ği, hen­dek­le­rin de­rin­li­ği, top­la­rın o iç ür­per­ten du­ru­şuy­la bir­kaç sa­at oya­lan­dık­tan son­ra ay­rı­lıp şeh­re yol­lan­dı, ana cad­de­de bü­yük kah­ve­nin önün­den geç­ti. Hay­ran hay­ran du­rak­la­dı; iki ko­ca ka­pı­nın üze­rin­de iri iri harf­ler­le "kah­ve" ke­li­me­si­ni gö­rü­yor da yi­ne göz­le­ri­ne ina­na­mı­yor­du. Çe­kin­gen­li­ğin­den kur­tul­mak is­te­di; ce­sa­ret edip içe­ri dal­dı. Bu­ra­sı otuz kırk adım uzun­lu­ğun­da, ta­va­nı, yer­den hiç ol­maz­sa yir­mi ayak yük­sek bir sa­lon­du. O gün Ju­li­en için her şey bir si­hir dün­ya­sı­nı an­dı­rı­yor­du. İki bi­lar­do ma­sa­sı ba­şın­da oyun­cu­lar var­dı. Gar­son­lar her­ke­sin sa­yı­sı­nı ba­ğı­rı­yor, oyun­cu­lar dört ta­ra­fı se­yir­ci­ler­le ku­şa­tıl­mış ma­sa­la­rı dö­nüp du­ru­yor­du. Her­ke­sin ağ­zın­dan bu­ram bu­ram tü­ten du­man, ma­vi bir bu­lut ha­li­ni al­mış­tı. Bu adam­la­rın iri ya­pı­la­rı, ha­fif kam­bur­laş­mış omuz­la­rı, ağır ağır yü­rü­yüş­le­ri, ko­ca ko­ca fa­vo­ri­le­ri, sırt­la­rı­na giy­dik­le­ri re­din­got­lar, her şey­le­ri ve her hal­le­ri Ju­li­en'in dik­ka­ti­ni çe­ki­yor­du. Ka­dîm Bi­son­ti­um'un bu soy­lu ço­cuk­la­rı, ba­ğır­ma­dan ko­nu­şa­mı­yor, kor­kunç bi­rer sa­vaş­çı tav­rı ta­kı­nı­yor­lar­dı. Ju­li­en, ol­du­ğu yer­de kal­mış, hay­ran hay­ran ba­kı­yor­du; Be­san­çon gi­bi bü­yük bir baş­ken­tin ge­niş­li­ği ve gör­ke­mi­ni dü­şü­nüp du­ru­yor­du. Bi­lar­do ba­şın­da sa­yı­la­rı ba­ğı­ran o ba­kış­la­rı gu­rur­lu bay­la­rın bi­ri­ni ça­ğı­rıp bir fin­can kah­ve ıs­mar­la­ma­ya di­li var­ma­dı.

Ka­sa­da otu­ran kü­çük ha­nım, kol­tu­ğun­da kü­çük pa­ke­ti ile so­ba­nın ya­nın­da dur­muş, kra­lın gü­zel be­yaz al­çı­dan büs­tü­ne ba­kan o genç köy­lü­yü fark et­miş­ti. Ge­liş­miş bir Franc­he­Com­te gü­ze­li olan bu kız, bir kah­ve­nin de­ğe­ri­ni ar­tı­ra­cak en­dam­da ve gi­yim­de idi; yal­nız Ju­li­en'in duy­ma­sı­nı is­te­yen ya­vaş bir ses­le iki de­fa: "Mon­sie­ur! Mon­sie­ur!" de­di. Ju­li­en dö­nün­ce, pek şef­kat­le ba­kan iki iri ma­vi göz­le kar­şı­laş­tı ve ken­di­si­ne ses­le­nil­di­ği­ni an­la­dı. Der­hal ka­sa­ya doğ­ru iler­le­di; san­ki düş­ma­na atı­lır gi­bi bir ha­li var­dı. Bu tez dav­ra­nı­şın­dan ötü­rü, kol­tu­ğun­da­ki pa­ke­ti dü­şür­dü. He­nüz on be­şin­de kah­ve­ye çe­ki­li dü­zen­li gir­me­si­ni bi­len Pa­ris mek­tep­li­le­ri kim bi­lir bi­zim bu köy­lü­yü ne ka­dar za­val­lı bu­lur­lar? Şu ka­dar ki on be­şin­de ki­bar ki­bar­cık olan o ço­cuk­lar on se­ki­zin­de ba­ya­ğı­la­şı­ve­rir. Taş­ra­da gö­rü­len o ih­ti­ras­lı çe­kin­gen­lik ise, ken­di­ni yen­me­nin bir yo­lu­nu bul­du mu, in­sa­na is­te­me­nin ne ol­du­ğu­nu öğ­re­tir. Ken­di­ne lüt­fe­dip söz söy­le­yen o gü­zel kı­za doğ­ru gi­der­ken Ju­li­en için­den: "Ona işin as­lı­nı söy­le­me­li­yim!" de­di; çe­kin­gen­li­ği­ni yen­me­ğe uğ­ra­şa uğ­ra­şa ade­ta yi­ğit­leş­miş­ti.

– Ma­da­me, ben öm­rü ha­ya­tım­da ilk de­fa ola­rak Be­san­çon'a ge­li­yo­rum; pa­ra­sıy­la bi­raz ek­mek­le bir fin­can kah­ve is­ti­yor­dum.

Kız gü­lüm­se­di, son­ra kı­zar­dı; bu ya­kı­şık­lı de­li­kan­lı­nın, bi­lar­do oyun­cu­la­rı­nın kü­çüm­se­yen ba­kı­şı­na, ala­yı­na uğ­ra­ma­sın­dan kor­ku­yor­du. Son­ra ür­ker, bir da­ha bu­ra­ya ayak bas­maz. Sa­lo­na doğ­ru iler­le­yen ma­un ko­ca ka­sa­nın ya­nın­da, giz­li bir ma­sa gös­te­rip:

– Şu­ra­ya, ya­nı­ma otu­run, di­ye­rek bu­yur et­ti.

Ka­sa­dan aşa­ğı doğ­ru uza­nıp bo­yu­nun po­su­nun gü­zel­li­ği­ni gös­ter­di. Ju­li­en bu­nu fark et­ti; bü­tün dü­şün­ce­le­ri de­ği­şi­ver­di. Gü­zel kız ge­lip onun önü­ne bir fin­can, şe­ker ve bir fran­ca­la koy­du. Kah­ve için gar­so­na ses­len­mek is­te­mi­yor, gar­son ge­lin­ce ar­tık Ju­li­en ile baş­ba­şa ka­la­ma­ya­ca­ğı­nı bi­li­yor­du. Ju­li­en, dü­şün­ce­li dü­şün­ce­li, kı­za ba­kı­yor, onun sa­rı­şın ve ne­şe­li gü­zel­li­ği­ni, içi­ni pe­ri­şan eden ha­tı­ra­lar­la kar­sı­laş­tı­rı­yor­du. Ken­di­si­nin de ne den­li se­vil­di­ği­ni dü­şün­mek, çe­kin­gen­li­ği­ni he­men he­men ta­ma­mıy­la gi­der­di. Gü­zel kız an­cak bir an du­ra­bi­le­cek­ti; Ju­li­en'in göz­le­ri­nin içi­ne bak­tı.

– Pi­po du­ma­nı da si­zi ök­sür­tür, ya­rın kah­val­tı­ya sa­at se­kiz ol­ma­dan ge­lin; o va­kit bu­ra­da ben­den baş­ka kim­se­cik­ler bu­lun­maz.

Ju­li­en, is­te­ği­ne eriş­miş çe­kin­gen­ler­de gö­rü­len o ok­şa­yı­cı gü­lüm­se­me ile sor­du:

– Adı­nız ne?

– Aman­da Bi­net.

– Si­ze ya­rım sa­at son­ra bu kü­çük pa­ket ka­dar bir pa­ket gön­der­me­me mü­saa­de eder mi­si­niz?

Gü­zel Aman­da bi­raz dü­şün­dü.

– Be­ni bu­ra­da sı­kı­yor­lar; bu söy­le­di­ği­niz be­ni güç du­ru­ma dü­şü­rür; ama ben si­ze ad­re­si­mi bir kar­ta ya­zıp ve­re­yim, siz pa­ke­te o kar­tı ta­kar, gön­de­ri­ve­rir­si­niz.

– Be­nim adım da Ju­li­en So­rel'dir. Be­san­çon'da so­yum so­pum da yok­tur, bil­di­ğim de...

Aman­da ne­şe­li ne­şe­li:

– An­la­dım, an­la­dım, de­di, siz bu­ra­ya hu­kuk oku­lu­na gir­me­ye gel­di­niz.

Ju­li­en iç çek­ti:

– Ne ge­zer? Ruh­ban oku­lu­na gir­me­ğe gel­dim.

Aman­da'nın o gü­ler yü­zü o an­da ke­der­le­ni­ver­di; gar­so­nu ça­ğır­dı; ar­tık bu­na ce­sa­ret ede­bi­li­yor­du. Gar­son, fin­ca­na kah­ve kor­ken Ju­li­en'in yü­zü­ne bak­ma­dı bi­le. Aman­da ka­sa­da pa­ra alı­yor­du; söz söy­le­ye­bil­miş ol­mak Ju­li­en'in kol­tuk­la­rı­nı ka­bart­mış­tı; bi­lar­do ma­sa­la­rı­nın bi­rin­de kav­ga çık­tı. Oyun­cu­la­rın bağ­rış­ma­la­rı, bir­bi­ri­nin söz­le­ri­ni ya­lan­la­ma­ya ça­lış­ma­la­rı ko­ca sa­lo­nu güm güm in­le­ti­yor­du. Bu gü­rül­tü Ju­li­en'i şa­şırt­tı. Aman­da bir hül­ya­ya dal­mış gi­bi göz­le­ri­ni eğ­miş­ti. Ju­li­en ona bir­den­bi­re:

– Ma­de­mo­isel­le, de­di, is­ter­se­niz ben am­ca­nı­zın oğ­lu ol­du­ğu­mu söy­le­rim.

Onun bu buy­ruk ve­rir gi­bi ha­li Aman­da'nın ho­şu­na git­ti, için­den: "Bu de­li­kan­lı öy­le pı­sı­rı­ğın bi­ri de­ğil!" de­di. Ka­sa­ya yak­la­şan olup ol­ma­dı­ğı­na bak­tı­ğı için göz­le­ri­ni çe­vir­me­den ça­buk ça­buk:

– Ben Di­jön ta­ra­fın­dan Gen­lis'li­yim; siz de Gen­lis'ten, an­ne­min so­yun­dan ol­du­ğu­nu­zu söy­ler­si­niz.

– Pe­ki, öy­le de­rim.

– Ya­zın per­şem­be gün­le­ri, ak­şam üs­tü ruh­ban oku­lu öğ­ren­ci­le­ri bu kah­ve­nin önün­den ge­çer.

– Ben ge­çer­ken, siz de be­ni dü­şü­nür­se­niz, eli­ni­ze bir de­met me­nek­şe alın.

Aman­da ona şaş­kın­lık­la bak­tı; kı­zın bu ba­kı­şı Ju­li­en'in ce­sa­re­ti­ne bir per­va­sız­lık ha­li ver­di; ama yi­ne de: "Ben si­zi en şid­det­li bir aşk­la sev­di­ği­mi his­se­di­yo­rum!" der­ken kıp­kır­mı­zı ke­sil­di.

Kız ürk­müş bir ses­le uyar­dı:

– Ya­vaş söy­le­se­ni­ze!

Ju­li­en Vergy'de an­cak bir cil­di­ni bu­la­bi­lip oku­du­ğu la Nou­vel­le He­loi­se'den bir­kaç cüm­le ha­tır­la­ma­ğa ça­lı­şı­yor­du. Ez­ber­ci­lik gü­cü im­da­dı­na ye­tiş­ti; on da­ki­ka, bel­ki da­ha faz­la, Ma­de­mo­isel­le Aman­da'ya la Nou­vel­le He­loi­se'den öğ­re­nil­miş cüm­le­ler­le aşk, sev­da sö­zü et­ti; fa­kat Franc­he­Com­te­li dil­ber bir­den­bi­re cid­di­le­şi­ver­di. Kah­ve­nin önün­den dost­la­rın­dan bi­ri ge­çi­yor­du.

O adam içe­ri gir­di ve omuz­la­rı ön­de, ıs­lık ça­la­rak ka­sa­ya doğ­ru yü­rü­dü; Ju­li­en'e bir bak­tı. Her işin bü­yü­yüp aza­ca­ğı­nı sa­nan Ju­li­en he­men dü­el­lo­yu ak­lı­na ge­tir­di. Sap­sa­rı ke­sil­di, fin­ca­nı öte­ye it­ti, ken­di­ne gü­ve­nir bir ta­vır ta­kın­dı ve ra­ki­bi­ni süz­me­ğe baş­la­dı. Fa­kat ra­ki­bi ba­şı­nı eğ­miş, tez­gâh ba­şın­da iç­ki içi­yor­du; Aman­da he­men bir ba­kı­şı ile Ju­li­en'e göz­le­ri­ni eğ­me­si­ni em­ret­ti. Ju­li­en söz din­le­di ve iki da­ki­ka ye­rin­de kı­mıl­dan­ma­dan dur­du, ben­zi uçuk­tu, ira­de­si­ne hâ­kim bir ha­li var­dı. Bu işin ne­ye va­ra­ca­ğı­nı ta­sar­la­dı­ğı bel­li idi; doğ­ru­su o an­da pek gü­zel­di. Ra­ki­bi, Ju­li­en'in ba­kış­la­rı­na şaş­mış­tı; ka­de­hi­ni bir yu­dum­da bo­şalt­tı, Aman­da'ya bir şey­ler söy­le­di, el­le­ri­ni bol re­din­go­tu­nun yan cep­le­ri­ne sok­tu, ıs­lık ça­la­rak ve Ju­li­en'e ba­ka­rak bi­lar­do ma­sa­la­rın­dan bi­ri­nin ba­şı­na git­ti. Ju­li­en öf­key­le ye­rin­den fır­la­dı; fa­kat şöy­le tam küs­tah­ça bir ha­ka­re­tin na­sıl edil­di­ği­ni bil­mi­yor­du. Pa­ke­ti­ni bı­rak­tı ve elin­den gel­di­ğin­ce sa­lı­na­rak bi­lar­do ma­sa­sı­na doğ­ru yü­rü­dü.

Ted­bir ona için­den: "Be­san­çon'a ge­lir gel­mez böy­le ba­şı­na bir dü­el­lo çı­ka­rır­san ar­tık ra­hip­lik­ten umu­du­nu kes­me­li­sin!" di­ye­dur­sun, o:

– Ne ya­pa­lım? di­yor­du, bir küs­ta­hın ter­bi­ye­si­ni ver­mek­ten ka­ça­cak mı­yım?

Aman­da onun ta­vır­la­rın­da­ki, dav­ra­nış­la­rın­da­ki ap­tal­lı­ğa hiç de uy­ma­yan ce­sa­re­ti­ni gör­dü; bir an­da onu için­den, o re­din­got­lu de­li­kan­lı­ya ter­cih et­ti. Aya­ğa kalk­tı ve san­ki so­kak­tan ge­çen bi­ri­ni kol­lu­yor­muş gi­bi dı­şa­rı ba­ka­rak gel­di, bi­lar­do ma­sa­sı ile Ju­li­en'in ara­sı­na gir­di.

– Aman o ada­ma yan ba­ka­yım de­me­yin, o be­nim eniş­tem.

– Ba­na ne? O ba­na ba­kar­ken iyi mi!

– Siz be­ni fe­lâ­ke­te at­mak mı is­ti­yor­su­nuz? Evet, o si­ze bak­tı ve bel­ki bi­raz­dan ge­lip si­zin­le ko­nuş­mak da is­te­ye­cek. Ben ona si­zin için an­ne­min ak­ra­ba­la­rın­dan­dır, Gen­lis'den ge­li­yor de­dim. O, Franc­lı­eCom­te­li­dir ve Bo­ur­gog­ne yo­lun­da De­le'den öte­ye geç­me­miş­tir. Siz ona kork­ma­dan is­te­di­ği­ni­zi söy­le­yin, ina­nır.

Ju­li­en da­ha te­red­düt edi­yor­du; ama Aman­da, tez­gâh ba­şın­da otur­ma­ğa alış­mış ka­dın­la­rın ha­yal kuv­ve­ti ile bol bol ya­lan­lar uy­du­ra­rak:

– Evet, de­di, si­ze bak­tı ama ba­na si­zin kim ol­du­ğu­nu­zu so­rar­ken bak­tı; o her­ke­se kar­şı öy­le den­siz­lik eder, yok­sa si­ze ha­ka­re­ti ak­lın­dan ge­çir­me­di.

Ju­li­en, Ma­de­mo­isel­le Aman­da'nın eniş­tem de­di­ği ada­mın uzak­tan oy­na­nan "pou­le" oyu­nu­na gir­mek için bir bi­let al­dı­ğı­nı gör­dü ve gür se­siy­le et­ra­fı teh­dit eder gi­bi: "Ben, ben ya­pa­rım!" di­ye ba­ğır­dı­ğı­nı duy­du. He­men Ma­de­mo­isel­le Aman­da'yı itip bi­lar­do­ya doğ­ru bir adım at­tı. Aman­da onu ko­lun­dan tu­tup:

– He­le siz ön­ce ge­lip kah­ve pa­ra­sı­nı ve­rin!

Ju­li­en: "Hak­lı de­di, pa­ra­yı ver­me­den gi­de­ce­ğim­den kor­ku­yor!" di­ye dü­şün­dü. Aman­da da onun ka­dar he­ye­can için­de ve kıp­kır­mı­zı idi; pa­ra­nın üs­tü­nü müm­kün ol­du­ğun­ca ya­vaş ya­vaş ver­di; bir ta­raf­tan da ku­la­ğı­na fı­sıl­dar gi­bi:

– He­men çı­kıp git­mez­se­niz si­zi sev­mem; oy­sa si­zi ne ka­dar çok se­vi­yo­rum! di­yor­du.

Ju­li­en çık­tı fa­kat ağır çık­tı, için­den: "Be­nim gi­dip o ka­ba he­ri­fe ıs­lık ça­la­rak bak­mam boy­nu­ma borç de­ğil mi­dir?" di­ye tek­rar edip du­ru­yor­du. Bu­na bir ce­vap bu­la­ma­dı­ğı için bir sa­at cad­de­de, kah­ve­nin önün­de, o ada­mı bek­le­di; çık­ma­dı­ğı­nı gö­rün­ce ken­di de uzak­la­şıp git­ti.

Be­san­çon'a va­ra­lı da­ha bir­kaç sa­at geç­me­miş ama o ken­di­ne bir iç üzün­tü­sü edin­miş­ti. Vak­tiy­le yaş­lı baş ope­ra­tör, dam­la ağ­rı­la­rı çe­ke çe­ke ona bir­kaç es­krim der­si ver­miş­ti. Ju­li­en'in öf­ke­si­ne ha­yır um­du­ğu bil­gi­si bu ka­dar­cık­tı. Ama bu sı­kın­tı da onun için bir şey de­ğil­di, asıl kö­tü­sü, to­kat­tan baş­ka bir ha­ka­ret ça­re­si bu­la­mı­yor­du. İş da­ya­ğa bi­nin­ce de iri ya­rı bir adam olan ra­ki­bi onu bir te­miz dö­ver, son­ra da bı­ra­kıp gi­der­di.

Ju­li­en ken­di ken­di­ne: "Be­nim gi­bi kim­se­siz, pa­ra­sız bir za­val­lı için ha ruh­ban oku­lu ha med­re­se, ha ha­pis­ha­ne! di­yor­du; he­le şu sır­tım­da­ki el­bi­se­le­ri bir ha­na bı­ra­kıp da re­din­go­tu­mu bir gi­ye­yim. Bir­kaç sa­at okul­dan ay­rıl­mak ka­bil olun­ca yi­ne bun­la­rı gi­yip ge­lir, Ma­de­mo­isel­le Aman­da'yı gö­rü­rüm." Bu ak­la uyar bir dü­şün­ce idi; ama Ju­li­en şeh­rin bü­tün han­la­rı önün­den ge­çi­yor, hiç bi­ri­ne gi­re­mi­yor­du. So­nun­da Am­bas­sa­de­ur ote­li önün­den ikin­ci ge­çi­şin­de en­di­şe­li göz­le­ri, da­ha genç­çe, ya­nak­la­rı al al, tav­rın­dan mem­nun­luk ve ne­şe akan şiş­man bir ka­dı­nın göz­le­ri ile kar­şı­laş­tı. Onun ya­nı­na git­ti ve ha­li­ni an­lat­tı.

Ote­lin sa­hi­bi olan ka­dın:

– Ni­çin ol­ma­sın, be­nim gü­zel Ab­be­'ci­ğim, de­di, ben si­zin şe­hir­de gi­ye­ce­ği­niz el­bi­se­le­ri sak­lar, sık sık da fır­ça­lat­tı­rı­rım. Bu za­man­da çu­ha el­bi­se­ler, el değ­me­den bı­ra­kıl­ma­ğa gel­mi­yor.

Bir anah­tar al­dı ve Ju­li­en'i bir oda­ya gö­tü­rüp bı­ra­ka­ca­ğı şey­le­ri bir kâ­ğı­da yaz­ma­sı­nı söy­le­di.

Ju­li­en işi­ni bi­ti­rip de mut­fa­ğa inin­ce şiş­man ka­dın:

– Böy­le ne gü­zel olu­yor­su­nuz M. l'ab­be So­rel, de­di; si­ze iyi bir ye­mek ha­zır­la­ta­yım; her­ke­se el­li me­te­lik ama si­zin için yal­nız yir­mi; ne ya­pa­lım, si­zin ke­se­ci­ği­ni­zi de gö­zet­mek ge­rek!.

Ju­li­en ade­ta kol­tuk­la­rı­nı ka­bar­ta­rak ko­nuş­tu:

– Be­nim on al­tı­nım var!

Otel­ci ka­dın te­lâş­la:

– Aman ya­vaş söy­le­yin, de­di, Be­san­çon'da it, ko­puk ek­sik ol­maz. O pa­ra­yı si­zin eli­niz­den ka­par­lar da ru­hu­nuz bi­le duy­maz. He­le kah­ve­le­re hiç gir­me­yin, ora­lar­da hep kö­tü he­rif­ler do­la­şır.

Bu sö­zü du­yun­ca dü­şün­ce­ye da­lan Ju­li­en:

– Ya? de­di.

– Siz hep bu­ra­ya ge­lin, si­ze iyi kah­ve yap­tı­rı­rım. Ak­lı­nız­dan çı­kar­ma­yın, bu­ra­da her va­kit bir dost ve yir­mi me­te­li­ğe bir ye­mek bu­la­bi­lir­si­niz; söz de­di­ğin iş­te böy­le olur. Hay­di, siz sof­ra­ya otu­run, ben ge­lip ye­me­ği­ni­zi si­ze ken­dim ye­di­ri­rim.

Ju­li­en:

– He­ye­can be­ni tı­ka­dı, ye­mek yi­ye­me­ye­ce­ğim, bu­ra­dan çı­kar çık­maz da ruh­ban oku­lu­na gi­de­ce­ğim.

Ka­dın­ca­ğız onu sa­lı­ver­me­den ön­ce cep­le­ri­ne yi­ye­cek dol­dur­du. So­nun­da Ju­li­en o müt­hiş ruh­ban oku­lu­na doğ­ru yol­lan­dı; otel­ci ka­dın, ka­pı­nın üze­rin­den, ona yo­lu gös­ter­di.