"Hallo?!" Ik probeer haar aandacht te krijgen. "Help..." Het klinkt als een fluistering en gaat weer over in snikken. "Ik ben Chris, wie ben jij?" Ik probeer weer dezelfde techniek als bij Dean. "Nathalie..." Weer snikt ze heftig. Ik kom aan bij een kamer die bijna helemaal in de fik staat. "In de hoek..." Haar snikken gaan over in sneren. Ze is onwijs bang. Ik hoor het aan haar stem. Ik ben ook bang maar ik kan haar toch niet achterlaten?

Voorzichtig probeer ik langs de vlammen te bewegen en naar haar toe te lopen. Enorme hitte overspoelt me ik zweet me kapot. Ik moet en zou haar helpen.
Een scherpe pijn in mijn zij. Mijn shirt heeft vlam gevat. Ik trek het snel uit en gooi het ver van me af. Het valt in de vlammenzee die erdoor oplaait. Ik negeer de pijn en loop door.

Eindelijk kom ik bij haar aan. Hoestend, ik kan mijn shirt immers niet meer voor mijn mond houden. "Hey, ik ben er kom!" Ik help haar opstaan. Ze is een eersteklasser denk ik. Ze trilt van angst, tranen stromen over haar wangen.

Ze is dezelfde leeftijd als Lucas en doet me aan hem denken. Ik negeer hem al dagen, tot zijn frustratie. Niet dat ik dat nou zo geweldig vind, maar ik wacht op zijn excuses. Als ik die ooit nog krijg en ik er niet als een hoopje as uit kom.
Ik leg mijn hand op haar arm. "Rustig maar. Rustig. Het is goed. Ik ben er," sus ik haar. Mijn hoofd begint zwaar aan te voelen en ik word duizelig. Ik knijp mijn ogen even dicht en besluit daarna de pijn te negeren, maar op dat moment kan ik een pijnlijke kreun niet uitsluiten. Een deel van een plafondplaat valt op mijn rug. Nathalie begint te gillen. Met alle krachten die ik nog in mijn heb til ik haar op en ren naar de deur. Al is het meer strompelen. Witte rook vult de ruimte en de gele vlammen slaan om me heen. Ik ren naar de trap terwijl Nathalie steeds meer in paniek raakt. De trap stort in. "Shit" Het zweet stroomt over mijn hele lichaam. Vluchtig zoeken mijn ogen een uitweg. Maar de rook maakt het onmogelijk. "Nathalie," hoest ik. Tranen branden in mijn ogen van de rook. "Kun je zelf rennen?" Ik voel haar hoofd op en neer gaan tegen mijn borst en zet haar weer neer. Ze pakt mijn hand vast. "Laat me niet alleen Chris. Ik ben zo bang"
"Het is oké om bang te zijn" Gerustellendere woorden kan ik in deze situatie niet vinden. Ik zak bijna door mijn knieën wanneer ik Jamie mijn naam hoor schreeuwen. Ze staat bij de laatste trap die nog niet in de fik staat. De trap gaat naar het dak waar als het goed is een noodtrap zit. De vlammen komen steeds dichterbij me. "Daarheen!" Kuch ik. Ergens in de rook zie ik een schim staan. "Hier!" Roept de schim, wie Dean blijkt te zijn. Dean grijpt Nathalie bij haar arm sleept er mee naar de trap. Haar hand gleed uit de mijne. Ik zak door mijn knieën en kuch. De hoofdpijn word erger. De duizeligheid is ingeruild voor zwarte vlekken die voor mijn ogen dansen. Ik voel een vlam in mijn zij porren. Ik probeer nog naar de trap te teigeren maar dan is er een harde klap. De ramen springen en zorgen er voor dat de helft van de plafondplaten naar beneden zakken, allemaal op mij. "Help" hoor ik nog, ik probeer  de brandende platen van me af te gooien. Ik moet en zal die laatste persoon nog vinden. Heel even sluit ik mijn ogen om te luisteren waar het geschreeuw vandaan komt. "Help" en dat is het moment dat ik besef dat het mijn eigen stem is. Uit alle macht probeer ik bij te blijven, maar het is zwaar. Bijna begin ik te accepteren dat dit mijn lot is wanneer ik drie gedaantes door de rook heen zie stormen.

"Jamie!" Schreeuwt Hans wanneer hij haar naar buiten ziet komen. Begeleid door een brandweer man. Gevolgd door Dean en Nathalie. Maar geen Chris en dat valt ook Alice en Hans op. "Waar is Chris?" Vraagt Hans bijna boos.
Tranen stromen nog steeds over haar wangen en ze haalt haar schouders op. Huub heeft Jamie ook naar buiten zien komen en omhelst haar. "Fuck dit," zegt Hans en hij trekt zijn jas uit waarna hij vervolgens richting het brandende gebouw rent. "Hans!" Schreeuwt Alice hem na en ze probeer hem vast te pakken, maar de politie is eerder en duwt hem terug. "Het is te gevaarlijk jongen"
"Maar Chris is nog binnen!" Schreeuwt Hans uit, wijzend naar het gebouw.
"Chris?" Vraagt de agent.
Met grote ogen knikt Hans en hij haalt hulpeloos een hand door zijn zwarte haar waar allemaal as op ligt.
"Christof Klavers" antwoord Alice voor Hans.
Veel te rustig voor Hans zijn gevoel reageert de agent. "En jullie zijn?"
"Hans Tibben en Alice de Raaf"
"Luister ze zijn nu het hele gebouw aan het doorzoeken voor jullie vriend. Jullie kunnen nu echt niet naar binnen, het is te gevaarlijk"

Zonder pardon worden Alice en Hans weer terug gestuurd naar het veld waar alle leerlingen zich verzamelen. Stuk voor stuk kijken ze met tranen in hun ogen naar het gebouw wat in vlammen op gaat. Ze voegen zich weer bij Jamie en Huub. "Thank god jullie zijn okè" zucht een persoon opgelucht achter  het viertal. Het is Odette samen met haar twee vriendinnen Gabie en Elise. "Wacht. Waar is Christof?"
Niemand antwoord omdat ze het antwoord toch wel weten. Jamie begint wild te schudden en Huub laat los. "Ik móet nu naar binnen Chris halen"
Huub weet optijd haar arm vast te pakken. "Hoho dat kan niet zomaar hé? Bovendien heb jij helemaal niks te maken met die Chris of of of Christof hoe die gast ook heet" zegt Huub streng. Kwaad rukt Jamie zich los, maar blijft wel staan. "Brengen ze nu spullen naar buiten?" Vraagt Gabie.
"Dat is Chris!" Gilt Alice.
"Fuck fuck fuck" schreeuwt Hans. Hij is als eerste weg, gevolgd door Alice en Jamie. Alles lijkt in slomotion te gaan. De brandweermedewerker brengt Chris naar de ambulance terwijl Hans, Alice en Jamie bij hem proberen te geraken. Wanneer de hulpverleners hun tegen houden kijken Alice en Jamie gauw op en kijken hulpeloos op afstandje toe. Hans daarin tegen schreeuwt hartbrekend. "Nee! Chris!"
Chris zijn shirt is uit en hij is ontzettend gewond.
Geschreeuw. Tranen. Geworstel. Hans zakt huilend op de grond. Stilletjes komt Alice bij hem zitten en legt simpel weg weer haar hand op zijn schouder.  Hans zijn knieën liggen open maar het kan hem niks schelen, hij blijft zitten op zijn knieën terwijl hij verdoofd toe kijkt hoe zijn beste vriend weg word gereden.