Dus ik ga mijn vader zoeken. Eigenlijk alleen maar omdat ik dat dan samen met Jamie kan gaan doen. Plus de anderen ofcourse maar daar gaat het nu even niet om. Alleen heb ik dus totaal geen idee of ik hem wel wil vinden. M'n ma zegt altijd dat hij uiteindelijk niet zo geweldig was als ze in het begin dacht dat hij was. Toen uiteindelijk heeft hij haar natuurlijk ook verlaten dus dat is ook wel logisch. Ik heb verder ook niet vaak gevraagd naar hem. Misschien zou ik dat een keer moeten doen. Ik hoop dan wel dat ze niet boos of verdrietig wordt. Ik wacht er nog wel even mee aangezien het nu niet zo goed met haar gaat.

Ik lig in bed over al deze dingen na te denken als ik een Appje krijg.

Odette: Hey, Chris! Ik heb de meiden verteld over je vader. Ze doen mee! En bedankt voor de bijles vandaag! :)

Ik: Hey! Helemaal super! Enneh geen probleem. Zie ik jullie morgen?

Odette: Ja tot morgen! Slaap lekker zzzzzz :)

Ik: Slaap lekker :)

Goh waarom is praten op App altijd zoveel makkelijker. Ik ben zo veel te awkward om te praten met meisjes face to face. Behalve Alice dan maar die ken ik toch al mijn hele leven dus ja. Terwijl ik over al deze dingen aan het nadenken ben drijf ik uiteindelijk met een bootje dromenland binnen.

Die volgende morgen sta ik vol frisheid op. Ik loop zoals iedere dag met Hans en Alice naar school. Alles gaat zijn gangetje. Tot ik Jamie in de kleine pauze naar ons toe zie komen. We zitten met z'n drieën ranzige cappuccino's te drinken. Ze bestelt er ook een en komt vervolgens bij ons zitten. 'Hi!' Ze kijkt ons aan met een stralende glimlach. 'Hoi!' zeggen Hans en Alice direct. Bij mij gaat het niet zo snel en soepel er komt een soort gemompel uit mijn mond dat moet lijken op: 'goedemorgen' het klinkt echter als 'gemoergmen' of iets in die richting. Jamie schiet in de lach. 'Sorry maar dat kon ik niet helemaal verstaan.' Nee ja dat begrijp ik. Hoor ik mezelf denken. Ik mentally facepalm mezelf. 'Dat is Chris zijn goedemorgen. Even ter ondertiteling.' Zegt Alice grinnikend. Ik kijk beschaamd in mijn cappuccino. 'Aha. Even over jou Chris, we gaan jouw vader dus zoeken?' Ze kijkt me op de allermooiste vragende manier aan die er bestaat. De blikken van Alice en Hans daar in tegen zijn niet zo geweldig mooi maar wel heel erg vragend. Ik heb ze nog niet verteld dat de reden dat we afspreken is om mijn vader te vinden. Oeps. 'Uhm ja!' zeg ik gauw. Ik krijg een verbaasde en bozige blik van Alice en Hans. 'Ik ben blij dat we kunnen helpen!' Zegt Jamie.

De bel gaat en we staan op om naar ons leslokaal te gaan. 'Tot later he!' Zegt ze nog voor ze wegloopt. 'Je vader zoeken eh? Dat had je ons nog niet verteld.' Zegt Alice. 'Ja, uhm sorry. Ik was het eigenlijk een beetje vergeten te vertellen.' Zeg ik terwijl ik naar mijn schoenen staar. We lopen naar de les. Ik zit naast Alice, Hans zit achter ons. 'Nou vertel dan!' Zegt Hans ongeduldig terwijl hij me op mijn schouder blijft tikken tot ik naar hem omdraai. Ik vertel ze het hele verhaal over wat er gisteren allemaal gebeurd is. Als ik het einde nader is Hans heel enthousiast terwijl ik Alice bedenkelijk zie kijken. 'Wat is er?' vraag ik daarom. 'Hoe wil je hem dan gaan zoeken? Wat ga je tegen je moeder zeggen? Wat weet je over hem? En om nog maar te zwijgen over wat je gaat doen als je hem gevonden hebt. Misschien wil hij jou wel helemaal niet zien of is hij wel heel gevaarlijk.' Zo ratelt ze wel even door totdat ze mijn beduusde blik ziet. 'Sorry ik ben gewoon een beetje bezorgd. Ik wil alleen maar zeggen dat hij waarschijnlijk niet voor niets is weggegaan.' zegt ze zacht. Hans geeft me een vriendelijk klopje op mijn schouder. 'Ach joh, het komt vast wel in orde. We zitten tenminste wel opgescheept met knappe meiden.' Zegt hij grappend en hij knipoogt. Alice rolt met haar ogen en zucht diep. Ik grinnik en let nu na drie kwartier eindelijk op de les. Ook al heb ik alsnog geen enkel idee waar het over gaat.

Ik loop samen met Hans en Alice naar huis. Alleen komt er onderweg een eend naar me toe gewaggeld. Zoals jullie weten ben ik als de dood voor eenden. En helaas komen precies nu Jamie en haar vriendinnen aan gelopen. Precies nu ik midden in mijn paniek moment zit. Alice en Hans proesten het al uit en Odette, Gabie, Jamie en Elise staan verbaasd te kijken wanneer ik achtervolgd wordt door de eend. 'Ga toch weg, jij verschrikkelijk beest!' Roep ik terwijl ik rennend met mijn armen zwaai. De eend blijft maar achter me aan rennen/waggelen en ik zie nog maar twee opties.
1. Ik klim in een boom. Wat ik dus niet ga doen aangezien dat de laatste keer onwijs fout ging.
2. Ik spring in de vijver en hoop dat de eend geen zin heeft om te zwemmen.

Optie 2 dus. Met een grote plons duik ik in de vijver. Als ik weer boven kom zie ik vijf paar ogen naar me staren plus Hans en Alice die op de grond liggen van het lachen. De vijf paar ogen zijn van Jamie en haar vriendinnen en de eend. Vervolgens draait de eend zich om en vliegt weg van mij en het water. Ik zucht diep en klim op de kant. Ik ben totaal doorweekt en ik voel dat er kroos in mijn haar zit. Gauw haal ik het eruit. 'Uhm, hoi.' zeg ik heel droog, (HAHAH SNAP JE HEM.)

'Hi.' Zegt Jamie. Vervolgens barsten de meisjes ook in lachen uit. 'Wat. Was. Dat.' Proest Elise uit. Ik wordt rood. Hans en Alice zijn inmiddels iets rustiger geworden en hikken alleen nog wat na. 'Onze Chris hier is een beetje bang voor eenden.' Zegt Hans hikkend. Ik haal awkward mijn hand door mijn haar. 'Dat is echt de leukste en schattigste angst waarvan ik ooit gehoord heb.' Grinnikt Jamie. 'Zeg Klavers volgens mij ben jij vaker doorweekt dan droog.' Zegt Odette giechelend. 'Uhm ja inderdaad.' Zeg ik met een rood hoofd. Hans klopt me hard op mijn rug 'Ik denk dat ons Chrisje maar even naar huis moet gaan om droge en schone kleren aan te trekken. Holy moly wat een meur komt er van je af man.' 'Ja laat ik dat maar even doen ja.' Ik loop zo snel ik kan naar huis. Als ik binnen ben gaat de deurbel. 'Godver wat nu weer!' roep ik en ik doe de deur open. Daar staat Jamie met mijn tas. 'Je was hem vergeten.' Zegt ze zacht. Mijn boze blik verzacht direct. 'Uhm kom binnen. En dankje.' Stamel ik.

'Uh, wil je iets drinken?' 'Een glas water zou erg welkom zijn!' Ik schenk een glas water voor haar in. 'Alsjeblieft.' 'Dankjewel!' 'Ik ga me even omkleden okay? Ik ben zo terug.' Ik ren de trap op struikel en ren weer verder. Eenmaal op mijn kamer trek ik m'n kleren snel uit en trek ik andere aan. Eerst vergeet ik mijn onderbroek in alle paniek en dus moet ik mijn broek weer opnieuw aantrekken. Ik pak nog een handdoek en strompel de trap weer af. 'Ben ik weer!' roep ik al voor ik de kamer weer in ben. 'Weer helemaal fris?' vraagt ze met haar mooie alles. Ik droog mijn haar met de handdoek. 'T was wel een verfrissende duik. Dat wel maar nogal beschamend.' Zeg ik droog.

Ik neem plaats op de stoel naast de bank en blijf op het randje zitten. Ze neemt in een sierlijke maar voorzichtige beweging haar glas vast. Mr. Ictoxix loopt langs haar prachtige benen, maar dat intereseert me niks. Mijn blauwe ogen focussen op haar groene ogen. Ik beeld me een toekomst in met haar. Hoe de helden versie van mij dapper naast haar komt zitten. Haar hand vast pakt en haar dan meeneemt in een warme omhelsing die vervolgens leid tot zoenen. Hoe hij haar ooit voor alle eenden op de wereld zou beschermen zodat zij nooit de angst er voor hoeft te kennen. En hoe ze vervolgens op een warme zomer avond op een bankje zouden eindigen, na een geweldige dag, in elkaars armen verstrengeld en gelukkig naar de weerkaatsing van de sterren in het water kijken.

'Is er wat?' Vraagt ze. Ik schrik op uit mijn dagdroom. Mr. Ictoxix springt op Jamies schoot.
'Mr. Ictoxix mag jou al zo te zien' grijns ik maar flauwtjes, niet wetend waar ik het anders over zou moeten hebben.
Jamie schiet in de lach. 'Meneer wattus?' Ik begin te stotteren. Heb ik iets stoms gezegd?

'Uh uh M-m-meneer Ictoxix'
Mijn wangen worden net zo rood als de appels op tafel die in de fruitschaal liggen.
Jamie glimlacht. 'Geweldige naam. Orgineel ook. Ik hou echt ontzettend erg van dieren. Zelf heb ik een hond. Ze heet Kira en is een husky. Ze heeft 1 blauw oog en 1 bruin oog en'
En ze stopt met praten. Beschaamd kijkt ze naar haar witte schoenen. 'Sorry, ik ratelde weer eens te veel door hè?'

Snel schud ik mijn hoofd. Ik vond het juist fijn dat ze aan het vertellen was. Des te meer kom ik te weten van haar leven. Ook al klinkt dat heel erg stalkerig.
'Nee joh. I-i-ik ben gewoon n-niet zo goed in praten' Waarom stotter ik bijna altijd als ik tegen haar praat? 'Dan kun je vast goed luisteren' glimlachte ze. En ik glimlach terug. Naar haar stem kon ik uren luisteren ja, maar dat zei ik niet.

Ze stond op. 'Ik ga maar eens'
Waarom stopte ik haar niet? Inplaats daarvan zei ik: 'Ja is goe-goed, bedankt he' En ze liep mijn straat uit. Daar stond ik dan, haar vanuit de deur opening na te kijken. Toen ik de deur dicht deed keek ik in de ogen van mijn moeder. Ze had blossen op haar wangen en keek vermoeid. Toch glinsterde haar ogen toen ze mij aan keek. 'Wie was dat?'

Ik voel dat mijn wangen weer beginnen met gloeien. Mijn moeder legt haar hand op mijn wang. 'Ik hou van je' zegt ze met een flauwe glimlach. En ze loopt de woonkamer weer in. Even blijf ik staan maar ren haar dan achterna. 'Mam!'
Ze draait zich om en ik zie dat er een traan rolt over haar wang. Ik haast me naar haar toe en geef haar een knuffel. 'Wat is er?'

Ze schud haar hoofd en haalt haar schouders op. Vervolgens veegt ze met haar duimen haar tranen weg. 'Niks. Volgensmij heb jij iets op je kerfstok.'

Ik zet mijn kiezen op elkaar. Is nu wel het goeie moment? Maar op het moment dat ik heb besloten om mijn eerste vraag over mijn vader te stellen komt Lucas er aan. Zijn donker blonde haar is slordig. Hij kijkt mij aan. Ik ken die blik. Ik ken die blik wanneer zijn donkerblauwe ogen twinkelen achter zijn brillenglazen en zijn mondhoeken trots omhoog staan.

'Waar is Daan?' Vraag ik voorzichtig. Daan is de beste vriend van Lucas en komt dan ook vaak bij ons spelen. Ik zweer dat ze samen plannetjes smeden om mij iets aan te doen. 'Naar huis' mompeld Lucas onverschillig.

'Wat is er gebeurd?' Lucas haalt zijn schouders op.

'Lucas?' Zeg ik nu dreigender.

Die grijns weer. Langzaam aan haalt Lucas zijn armen achter zijn rug vandaan. In zijn handen heeft hij mijn mini volkswagenbusje. In 2 stukken. Het enige wat ik heb van mijn vader. Het enige bewijs wat ik heb dat mijn vader wel degelijk bestaat.

'Ik. Ga. Je. Ver-moor-den!' Schreeuw ik met pauzes. Daarna ren ik als een atleet achter hem aan, het hele huis door. Ik vervloek hem. Scheld hem uit. Dreig. Daardoor heb ik niet door dat mijn moeder de voordeur heeft geopend. En mijn zoveelste awkward moment is daar. Jamie staat me verbaasd in de deur opening aan te kijken. Achter me hoor ik Lucas grinniken.

'Ik uh ik was mijn tas vergeten' zegt Jamie ongemakkelijk.

Ik krab ongemakkelijk achter mijn oor. 'Oh uh ja tuurlijk ik zal hem even pakken' en ik snel de woonkamer in waar inderdaad haar bruine tas nog staat. Daarna duw ik hem in Jamies handen. Nog nooit heb ik gewenst dat ze weg ging. Eens moet de eerste keer zijn. Ik wil haar niet aan doen dat ze getuige is van moord. Want ja mijn broertje zal boeten.

'Tot morgen' zegt Jamie en ze loopt de deur weer uit.

'Tot morgen' mompel ik nog snel. Wanneer de deur dicht is gaat mijn oorlog verder.

'Ik wilde dat je vader je had mee genomen!' Schreeuw ik tegen Lucas. Eindelijk heb ik mijn broertje te pakken en ik grijp hem vast bij zijn schouders. Om te laten merken hoe boos ik ben druk ik mijn nagels wat in zijn huid. Hij begint met huilen. Boos kijk ik hem aan. Huilend geeft hij mij een trap. Ik wil hem een klap terug geven wanneer mijn moeder mijn arm vast pakt.

'En nu is het klaar!' Zegt ze streng.

Stampend ren ik de trap op naar boven. Boven hoor ik nog hoe mijn moeder mijn broertje troost. Ik weet hoe kut Lucas het vindt dat hij geen vader heeft, maar ik ben woest. Verdiende loon. Ik heb geen spijt. Geïrriteerd smijt ik mijn wiskunde boek op mijn bureau en ga voor hoeverre het lukt er mee bezig. Al betrap ik mezelf er op dat ik een tijdje naar de plaatjes op mijn muur staar.

Dus ja we zijn weer terug van een lange break we hopen dat jullie dit extra lange hoofdstuk leuk vinden! Xxx Jazz & Pizza