Wanneer ik de deur open komt er direct een klein zwart harig beestje naar me toe gerend: Mr. Ictoxix. Dat is onze kat. Voor niets of niemand bang. Het aller speciaalste aan hem is dat hij een witte vlek heeft. Niet zo speciaal zou je denken maar zijn witte vlek is precies in de vorm van een vlinderdasje.
Zijn blauwe ogen staren me aan, hopend dat hij voedsel krijgt. Glimlachend geef ik hem een aai over zijn kop. Het is een vreetzak.
Vrolijk loop ik verder terwijl Mr. Ictoxix achter me aan loopt.

Ik hoor mijn moeder roepen of ik het ben. 'Ja mam. Heb je iets nodig?!' Roep ik terug. 'Alleen een kusje.' Hoor ik haar lachend zeggen. Snel ren ik naar boven en geef ik haar een knuffel en een kus. 'Ik ga huiswerk maken. Moet ik vanavond koken?' 'Nee bestel maar pizza.' Zegt ze. 'Okay komt in orde kapitein.' Zeg ik. Ze lacht. Het is fijn om haar te zien lachen. Ze doet het namelijk erg weinig. Ik loop mijn kamer binnen en begin maar eens aan mijn huiswerk. Frans en economie. Bah.

Ik ben al een tijdje bezig tot ik een berichtje krijg van een onbekend nummer.
- onbekend: Hii, jij bent Chris toch?
- Ik: Uhm ja dat klopt. Wie ben jij?
- onbekend: Ik ben Odette Potter, je vriendin Alice had mij jouw nummer gegeven. Ik zoek namelijk een tutor voor Frans.

Fuck. ALICE. Ik zucht. Wat nu?Lang kan ik mijn gedachten niet bij de vraag houden. Mijn hersenen denken alleen maar fuck you Alice, fuck you. Na wel duizend keer te hebben gedacht aan die ene zin dringt er iets anders tot me door. Tutor zijn... ik kan geld gaan vragen maar ik kan het ook doen voor een dienst: dichter in de buurt komen van Jamie. 'Sjans?' Hoor ik een stem achter me. Ik draai me om en zie Lucas staan. Aan zijn gezicht te zien is hij in een uitdagende bui. Kleine etter. Voor ik met mijn ogen kan knipperen heeft hij mijn mobiel al vast. Hij glimlacht gemeen. Net zo'n schurk uit een actie film. Het zal me dan ook niks verbazen als hij binnen nu en een paar seconde zo'n schurkachtige kreet laat horen. Het licht weerkaatst in zijn bril waardoor ik zijn kleine blauwe ogen niet goed kan zien.
Ik steek mijn hand op. 'Geef terug' Hij schud koppig zijn hoofd als een klein kind. 'Nu'

Weer schud hij zijn hoofd. Ik zet me schrap. Hij zet zich schrap. Ik bereid me voor om op te staan. Hij bereid zich voor om weg te rennen. Wanneer hij mijn mobiel wat steviger in zijn kleine handjes klemt is dat voor een mij een teken van actie. In een flits is Lucas weg. Zo snel als ik kan ren ik hem achterna de trap af. Terwijl ik over de bank heen spring en rondjes om de tafel ren leest hij mijn gesprekken door. En dan komt hij bij Odette. 'Wat zal ik eens terug sturen?'
'Als je iets stuurt hang ik je op en voer ik je aan hongerige beren lul!' Schreeuw ik.

Door ons geschreeuw heb ik mijn moeder niet beneden horen komen. Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt mijn moeder me aan. Gespannen kijk ik haar aan. Ze plukt mijn mobiel uit Lucas zijn handen daarna kijkt ze mij weer aan. 'Echt waar? Niks beters? Dit is zo clichè jongen' lacht ze en ze stopt mijn mobiel in mijn handen.
'Pizza dan maar?' Antwoord ik ongemakkelijk. Ik wacht niet op antwoord, breng mijn mobiel al naar mijn oor en bestel het gebruikelijke.
Even later zitten we aan de pizza.
Lucas grinnikt zomaar uit het niets. Vragend kijk ik hem aan. 'Nooit gedacht dat een droplul als jij een vriendinnetje zou krijgen' zegt hij met een mond vol pizza. 'Schoenzool' mompel ik.